Η οικογένεια Davidson είναι μία απολύτως ευτυχισμένη οικογένεια. Μέχρι τη στιγμή που επιστρεφει στο σπίτι ο μεγάλος γιος και φέρνει μαζί του, έναν συμφοιτητή του για να μείνει μαζί τους για διακοπές. Και δημιουργείται μία αμοιβαία έλξη μεταξύ του πατέρα και του κολλητού του γιού του. Όταν αυτή η σχέση αποκαλύπτεται διαταράζονται οι ισορροπίες και δημιουργούνται προβλήματα. Τι κάνεις όταν αυτό που πραγματικά θέλεις, μπορεί να σου διαλύσει τη ζωή;Η ταινία είναι καινούργια, δεν την έχω δει ακόμα αλλά φαίνεται καλή. Το επίσημο site εδώ.
Σημείωση: Στην ταινία πρωταγωνιστούν ο gay ηθοποιός Charlie David, που παίζει στο Dante's Cove και στο Four Letter Word, τα οποία έχουν gay θεματολογία και η Thea Gill, η μία από τις λεσβίες στο πασίγνωστο Queer As Folk.
Το trailer της ταινίας.
1. Ο Θετικός Οργασμός:
“Ναι… Ναι… Ναι…”
2. Ο Αρνητικός Οργασμός:
“Όχι… Όχι… Όχι…”
3. Ο Χριστιανικός Οργασμός:
“Παναγιά μου! Παναγιά μου! Παναγιά μου!”
4. Ο Οθωμανικός Οργασμός:
“Αμάν… Αμάν… Αμάν…”
5. Ο Οθωμανικός και Χριστιανικός μαζί:
“Αμάν Παναγιά μ’… Αμάν Παναγιά μ’… Αμάν Παναγιά μ’…”
6. Ο Χρονικός Οργασμός:
“Τώρα… Τώρα… Τώρα…”
7. Ο Επίπονος Οργασμός:
“Ωχ! Ωχ! Ωχ!”
8. Ο Γεωγραφικός Οργασμός:
“Εκεί… Εκεί… Εκεί…”
9. Ο Τροπικός Οργασμός Νο1:
“Πιο δυνατά… Πιο δυνατά… ”
10. Ο Τροπικός Οργασμός Νο2:
“Πιο γρήγορα / αργά… Πιο γρήγορα / αργά… Πιο γρήγορα / αργά…”
11. Ο Μουγκός Οργασμός:
“…..”
12. Ο Βουκολικός Οργασμός:
“Αχ Μήτσουμ! Αχ,Μήτσουμ! Αχ Μήτσουμ!”
13. Ο Indoor Οργασμός:
“Πιο μέσα! Πιο μέσα! Πιο μέσα!”
14. Ο Οργασμός της Αγελάδας:
“Μμμμ… μμμμ… μμμμ”
15. Ο Πρακτικός Οργασμός:
“Τι σου κάνω; Τι σου κάνω;”
16. Ο Οργασμός της Ασθενούς:
“Παρ’ τα μωρή άρρωστη!!!”
17. Ο Αποτελειωτικός Οργασμός:
“Τελειώνωωωωωωω!!!”
18. Ο Οργασμός του Θεού:
“Oh God! Oh God!”
19. Ο Καταχρηστικός Οργασμός:
“Κι άλλο!!! Κι άλλο!!!”
20. Ο Ασύγκριτος Οργασμός:
“Ήταν καλύτερος από τον προηγούμενο. Πάμε κι άλλο;”
21. O Δολοφονικός Οργασμός:
“Έτσι και τελειώσεις μέσα, σε σκότωσα”
Υπάρχει ένας ιδιαίτερος δεσμός ανάμεσα στους gay και στο γυμναστήριο. Δεν είναι απλά ένα μέρος γυμναστικής, είναι ο ναός τους. Οι gay δίνουν μεγάλη έμφαση στην εξωτερική εικόνα και το γυμναστήριο είναι αναπόσπαστο κομμάτι στη ζωή πολλών. Κι έχω ακούσει για διάφορες φάσεις που εξελίχτηκαν στα αποδυτήρια.
Εγώ, παρόλο που πάω γυμναστήριο εδώ και χρόνια, με μεγάλα διαλείματα βέβαια (δουλειά, στρατός) κι έχω πάει σε πέντε διαφορετικά μέχρι τώρα, δε μου έχει τύχει κάτι τέτοιο, ούτε έχω πετύχει άλλους να κάνουν κάτι. Βέβαια εδώ είναι κλειστή κοινωνιά και είναι φυσικό να είναι πιο συγκρατημένοι.
Αλλά έχω δει αρκετό γυμνό. Αλλά διακριτικά, μη με πάρουν χαμπάρι. Άσε που δεν είμαι και κανένα λιγούρι (λέμε τώρα). Θυμάμαι κάποιον με τον οποίο είχαμε αναπτύξει μια φιλική σχέση εντός γυμναστηρίου. Και καμιά φορά τον πετύχαινα την ώρα που άλλαζε και μιλούσαμε και προσπαθούσα να τον κοιτάζω στα μάτια και όχι χαμηλά, στον Μήτσο. Ήταν και αρκετά ωραίος και αρρενωπός.
Θυμάμαι κι έναν άλλον. Γύρω στα 40, με την φαλάκρα να έχει κάνει την εμφανισή της. Αδιάφορος για μένα. Αυτός συνήθιζε να κάνει ντους εκεί και μετά έβγαινε γυμνός. Αλλά ετοιμαζόταν με το πάσο του. Έκοβε βόλτες στα αποδυτήρια, μιλούσε με άλλους. Βάλε ένα σώβρακό και κάνε ότι θες. Άσε που μια φορά, όπως σκεκόταν γυμνός, πήρε την πετσέτα να σκουπιστεί και άρχισε να βγάζει βογκητά. Έλεος...
Εγώ πάντως είμαι ντροπαλούλης και δεν γδύνομαι τελείως μπροστά στους άλλους. Και γιατί να τους κάνω τη χάρη να δουν τα προσόντα μου; Είναι μόνο για τους εκλεκτούς. Ευτυχώς στο στρατό είχαμε ξεχωριστές ντουζιέρες.
Χτες είχε ένας φίλος μου γενέθλια και σήμερα θα βγούμε για να μας κεράσει. Μόνο γι αυτό το λόγο θα βγω, διαφορετικά μάλλον θα έμενα σπίτι. Δεν έχω και την καλύτερη διάθεση σήμερα ή μάλλον τις τελευταίες μέρες. Από τότε που γύρισα από τη Χαλκιδική, όπου πέρασα υπέροχα, έχω βγει ελάχιστα από το σπίτι κι αυτό μόνο για δουλείες.
Ήδη έχω ξενερώσει πολύ που επέστρεψα. Δεν θέλω να βγω και να δω πάλι τις ίδιες φάτσες, να πάω στα ίδια άθλια μαγαζιά και να προσποιούμαι ότι διασκευάζω, ενώ από μέσα μου είμαι έτοιμος να κόψω τις φλέβες μου. Τα ίδια και τα ίδια συνέχεια... Θέλω να κρατήσω μέσα μου όσο περισσότερο γίνεται τις ωραίες στιγμές που πέρασα στο τριήμερο και να μου δίνουν δύναμη.
Θέλω επιτέλους να γνωρίσω κάποιον, να είμαι μαζί του... Εχω βαρεθεί τα πάντα, αυτό είναι το μόνο που μου λείπει. Να ζήσω κι εγώ έναν καλοκαιρινό έρωτα. Δεν θέλω να είμαι άλλο μόνος. Μία σχέση είναι αυτό που θα έδινε λίγο ενδιαφερόν στη ζωή μου, ένας καινούργιος άνθρωπος για να περνάμε καλά μαζί. Δεν κάνω και τίποτα γι αυτό βέβαια, δεν έχω τη δύναμη. Προσπαθώ να καταπιέζω τις σκέψεις μου και να νιώθω ότι είμαι καλά αλλά στιγμές σαν κι αυτές δε τα καταφέρνω.
Καθέ μέρα νιώθω ότι είναι ανούσια. Δεν υπάρχει αυτό το κάτι που να με κάνει να σηκώνομαι το πρωί με χαμόγελο. Το θέμα της Θεσσαλονίκης έχει μείνει κι αυτό πίσω. Υποτίθεται ότι θα έφευγα μεχρι τέλος Μαϊου. Μετά έγινε Ιούνιος. Τώρα πριν τον Ιούλιο δεν νομίζω να φύγω.Υπάρχει στασιμότητα στη ζωή μου και πραγματικά το μίσω αυτό.
Ήδη έχω ξενερώσει πολύ που επέστρεψα. Δεν θέλω να βγω και να δω πάλι τις ίδιες φάτσες, να πάω στα ίδια άθλια μαγαζιά και να προσποιούμαι ότι διασκευάζω, ενώ από μέσα μου είμαι έτοιμος να κόψω τις φλέβες μου. Τα ίδια και τα ίδια συνέχεια... Θέλω να κρατήσω μέσα μου όσο περισσότερο γίνεται τις ωραίες στιγμές που πέρασα στο τριήμερο και να μου δίνουν δύναμη.
Θέλω επιτέλους να γνωρίσω κάποιον, να είμαι μαζί του... Εχω βαρεθεί τα πάντα, αυτό είναι το μόνο που μου λείπει. Να ζήσω κι εγώ έναν καλοκαιρινό έρωτα. Δεν θέλω να είμαι άλλο μόνος. Μία σχέση είναι αυτό που θα έδινε λίγο ενδιαφερόν στη ζωή μου, ένας καινούργιος άνθρωπος για να περνάμε καλά μαζί. Δεν κάνω και τίποτα γι αυτό βέβαια, δεν έχω τη δύναμη. Προσπαθώ να καταπιέζω τις σκέψεις μου και να νιώθω ότι είμαι καλά αλλά στιγμές σαν κι αυτές δε τα καταφέρνω.
Καθέ μέρα νιώθω ότι είναι ανούσια. Δεν υπάρχει αυτό το κάτι που να με κάνει να σηκώνομαι το πρωί με χαμόγελο. Το θέμα της Θεσσαλονίκης έχει μείνει κι αυτό πίσω. Υποτίθεται ότι θα έφευγα μεχρι τέλος Μαϊου. Μετά έγινε Ιούνιος. Τώρα πριν τον Ιούλιο δεν νομίζω να φύγω.Υπάρχει στασιμότητα στη ζωή μου και πραγματικά το μίσω αυτό.
Συνδυασμός Sex & the city και Matrix. Πολύ καλό...
Αυτές τις μέρες που ήμουν στην Χαλκιδική, υπήρξαν κάποια πράγματα που με προβλημάτησαν...
1ον
Στην Χαλκιδική είμασταν εγώ, ο αδερφός μου και ένας φίλος μας. Αυτός ο φίλος μας είναι λιγάκι υπέρβαρος, χωρίς να λείπουν κι από εμάς τα παραπανίσια κιλάκια. Κι ενώ κάνει πλάκα με αυτό το θέμα, όταν πηγαίναμε στην παραλία, δεν έκανε μπάνιο. Για την ακρίβεια δεν έβγαζε καν την μπλούζα για να μην τον κοροϊδέψουν. Ένιωσα άσχημα γι' αυτόν.
Όλοι μας δίνουμε τεράστια σημασία στην εικόνα και παραβλέπουμε αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά. Το προτυπό μας είναι ένα ψηλό, λεπτό, γραμμωμένο σώμα όπως τα μοντέλα. Κι επειδή αυτό είναι ανέφικτο, νιώθουμε άσχημα, πέφτει η ψυχολογία μας και απομονώνουμε τον εαυτό μας. Είναι θλιβερό να μας δημιουργούνται τέτοια κόμπλεξ και να μην αισθανόμαστε άνετα με τον ίδιο μας τον εαυτό.
2ον
Στο εντελώς αντίθετο άκρο ήταν ένας τύπος που έκανε την εμφανισή του στην παραλία και που προφανώς ένιωθε πολύ περήφανος για τον εαυτό του.
Ο τύπος ήταν γύρω στα 30, φουσκωμένος, τελείως άτριχος, με ομοιόμορφο μαύρισμα και να λάμπει από τα 10 λίτρα λάδι με το οποίο είχε αλειφθεί, σαν disco ball. Και βεβαίως το μαγιό, μικροσκοπικό, να καλύπτει μόνο τα απαραίτητα που κι αυτά διαγράφονταν πολύ καθαρά κάτω από το μαγιό. Και να κόβει βόλτες πάνω κάτω στην παραλία, καμαρωτός καμαρωτός.
Βεβαίως, όλοι γελούσαν μαζί του και τον σχολίαζαν αρνητικά και πολύ λογικό αφού ο τύπος ήταν γελοίος.
3ον
Μιά μερά που είμασταν στην παραλία έτυχε να δίπλα μας μια παρέα γύρω στα 16. Όλα κορίτσια κι ένα αγόρι (που έκανε μπαμ ότι ήταν "δικός μας" για πολλούς λόγους).
Κάποιες από αυτές κάπνιζαν και μάλιστα κρατούσαν το τσιγάρο με αυτό το "μεγαλίστικο" στυλ. Μου ήρθε να πάω να τις ρίξω μια σφαλιάρα, να μην καταλάβουν από που τους ήρθε. Πολύ με εκνευρίζει αυτό το θέαμα. Μια σταλιά παιδιά με το τσιγάρο στο στόμα για μαγκιά και στυλ. Αηδία.
Στην ίδια παρέα, κάποιες από αυτές, με το που έβγαιναν από τη θάλασσα, άρχισαν το σοβάτισμα με τα lipgloss και τα eyeliner. Μην τις πουν άσχημες... Κι επανερχόμαστε πάλι στο κόλλημα που έχουμε όλοι με την εμφανισή μας. Και ειδικά σε αυτή την ηλικία να αχγώνεσαι για το αν πόσο ωραίος/α είσαι είναι θλιβερό.
4ον
Το λάδι μαυρίσματος δεν είναι αντηλιακό. Όχι ότι δεν το ήξερα αλλά σαν καλός μαλάκας, προτίμησα ένα καλό και γρήγορο μαύρισμα από την προστασία από τον ήλιο. Κι έτσι, δεν έσπασα την παράδοση που κάθε χρόνο με θέλει να καίγομαι από τον ήλιο. Έτσι και φέτος, επέστρεψα σπίτι κόκκινος σαν ντομάτα, να με τσούζουν λίγο τα γόνατα, λίγο η κοιλιά και λίγο οι ώμοι. Τουλάχιστον πρόλαβα να περάσω καλά εκεί, μιας και κάηκα την τελευταία μέρα.
Σημείωση: Έχετε ακούσει ποτέ για αντηλιακό πλάτης;
5ον
Η πόλη που ζω είναι μία κοινή, άσχημη, γκρίζα πόλη πάνω στο βουνό. Οι καφετέριες μεν, είναι κλουβιά κι έχουν θέα τις απέναντι πολυκατοικίες. Σε αυτό το μέρος, πληρώνουμε την μπύρα 4e και το ποτό 7e.
Τις ίδιες (και μερικές φορές καλύτερες) τιμές είχαν και στην Καλλιθέα. Με την διαφορά ότι είμασταν αραγμένοι στην ξαπλώστρα (χωρίς επιπλέον χρέωση) στην παραλία, με την θάλασσα να απλώνεται μπροστά μας και γενικά καμία σχέση με την πόλη μου. Αυτό τώρα είναι λίγο περίεργο ή εγώ το βλέπω έτσι;
1ον
Στην Χαλκιδική είμασταν εγώ, ο αδερφός μου και ένας φίλος μας. Αυτός ο φίλος μας είναι λιγάκι υπέρβαρος, χωρίς να λείπουν κι από εμάς τα παραπανίσια κιλάκια. Κι ενώ κάνει πλάκα με αυτό το θέμα, όταν πηγαίναμε στην παραλία, δεν έκανε μπάνιο. Για την ακρίβεια δεν έβγαζε καν την μπλούζα για να μην τον κοροϊδέψουν. Ένιωσα άσχημα γι' αυτόν.
Όλοι μας δίνουμε τεράστια σημασία στην εικόνα και παραβλέπουμε αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά. Το προτυπό μας είναι ένα ψηλό, λεπτό, γραμμωμένο σώμα όπως τα μοντέλα. Κι επειδή αυτό είναι ανέφικτο, νιώθουμε άσχημα, πέφτει η ψυχολογία μας και απομονώνουμε τον εαυτό μας. Είναι θλιβερό να μας δημιουργούνται τέτοια κόμπλεξ και να μην αισθανόμαστε άνετα με τον ίδιο μας τον εαυτό.
2ον
Στο εντελώς αντίθετο άκρο ήταν ένας τύπος που έκανε την εμφανισή του στην παραλία και που προφανώς ένιωθε πολύ περήφανος για τον εαυτό του.
Ο τύπος ήταν γύρω στα 30, φουσκωμένος, τελείως άτριχος, με ομοιόμορφο μαύρισμα και να λάμπει από τα 10 λίτρα λάδι με το οποίο είχε αλειφθεί, σαν disco ball. Και βεβαίως το μαγιό, μικροσκοπικό, να καλύπτει μόνο τα απαραίτητα που κι αυτά διαγράφονταν πολύ καθαρά κάτω από το μαγιό. Και να κόβει βόλτες πάνω κάτω στην παραλία, καμαρωτός καμαρωτός.
Βεβαίως, όλοι γελούσαν μαζί του και τον σχολίαζαν αρνητικά και πολύ λογικό αφού ο τύπος ήταν γελοίος.
3ον
Μιά μερά που είμασταν στην παραλία έτυχε να δίπλα μας μια παρέα γύρω στα 16. Όλα κορίτσια κι ένα αγόρι (που έκανε μπαμ ότι ήταν "δικός μας" για πολλούς λόγους).
Κάποιες από αυτές κάπνιζαν και μάλιστα κρατούσαν το τσιγάρο με αυτό το "μεγαλίστικο" στυλ. Μου ήρθε να πάω να τις ρίξω μια σφαλιάρα, να μην καταλάβουν από που τους ήρθε. Πολύ με εκνευρίζει αυτό το θέαμα. Μια σταλιά παιδιά με το τσιγάρο στο στόμα για μαγκιά και στυλ. Αηδία.
Στην ίδια παρέα, κάποιες από αυτές, με το που έβγαιναν από τη θάλασσα, άρχισαν το σοβάτισμα με τα lipgloss και τα eyeliner. Μην τις πουν άσχημες... Κι επανερχόμαστε πάλι στο κόλλημα που έχουμε όλοι με την εμφανισή μας. Και ειδικά σε αυτή την ηλικία να αχγώνεσαι για το αν πόσο ωραίος/α είσαι είναι θλιβερό.
4ον
Το λάδι μαυρίσματος δεν είναι αντηλιακό. Όχι ότι δεν το ήξερα αλλά σαν καλός μαλάκας, προτίμησα ένα καλό και γρήγορο μαύρισμα από την προστασία από τον ήλιο. Κι έτσι, δεν έσπασα την παράδοση που κάθε χρόνο με θέλει να καίγομαι από τον ήλιο. Έτσι και φέτος, επέστρεψα σπίτι κόκκινος σαν ντομάτα, να με τσούζουν λίγο τα γόνατα, λίγο η κοιλιά και λίγο οι ώμοι. Τουλάχιστον πρόλαβα να περάσω καλά εκεί, μιας και κάηκα την τελευταία μέρα.
Σημείωση: Έχετε ακούσει ποτέ για αντηλιακό πλάτης;
5ον
Η πόλη που ζω είναι μία κοινή, άσχημη, γκρίζα πόλη πάνω στο βουνό. Οι καφετέριες μεν, είναι κλουβιά κι έχουν θέα τις απέναντι πολυκατοικίες. Σε αυτό το μέρος, πληρώνουμε την μπύρα 4e και το ποτό 7e.
Τις ίδιες (και μερικές φορές καλύτερες) τιμές είχαν και στην Καλλιθέα. Με την διαφορά ότι είμασταν αραγμένοι στην ξαπλώστρα (χωρίς επιπλέον χρέωση) στην παραλία, με την θάλασσα να απλώνεται μπροστά μας και γενικά καμία σχέση με την πόλη μου. Αυτό τώρα είναι λίγο περίεργο ή εγώ το βλέπω έτσι;
Να 'μαι πάλι πίσω μετά από ένα τέλειο τετραήμερο στην Χαλκιδική, και συγκεκριμένα στην Καλλιθέα.. Ήμασταν εγώ, ο αδερφός μου κι ένας φίλος μας. Περάσαμε φανταστικά. Κι ευτυχώς ο καιρός ήταν άψογος όλες τις μέρες.
1η ημέρα
Φτάσαμε στην Καλλιθέα το Σάββατο περίπου στις 8:00 το απόγευμα. Στο δρόμο έγινε κι ένα μεγάλο ατύχημα και ταλαιπωρηθήκαμε λιγάκι αλλά συμβαίνουν αυτά. Αφού τακτοποιηθήκαμε, πήγαμε για φαγητό και είδαμε τον αγώνα αλλά δεν συνεχίσαμε επειδή εγώ κι ο αδερφός μου δουλεύαμε το πρωί και ήμασταν κουρασμένοι για να το ξενυχτίσουμε.
2η ημέραΚι αφού δεν ξενυχτίσαμε το προηγούμενο βράδυ, και για κάποιον λόγο που δεν θα αναπτύξω τώρα, σηκωθήκαμε στις 5:30 τα χαράματα και αποφασίσαμε να πάμε για μπάνιο. Όταν μπήκαμε στην θάλασσα, ο ήλιος δεν είχε ανατείλει ακόμα και το νερό όπως ήταν φυσικό, ήταν παγωμένο αλλά ήταν τέλεια φάση. Να βλέπεις τον ήλιο να ανατέλει στον ορίζοντα όσο εσύ κάνεις μπάνιο. Και δεν ήμασταν οι μοναδικοί...
Το μεσημέρι, αφού προηγήθηκε ένας σύντομος ύπνος, πήγαμε στο beach bar, όπου η μουσική ήταν σε πολύ έντονους ρυθμούς, και άρχισε η κατανάλωση Carib και τεκίλας και σφηνακίων με μικρές βουτιές ενδιάμεσα.
Το βράδυ πήγαμε στα θερινά club και συναντήσαμε κάτι γνωστές μας από Αλεξανδρούπολη. Ήπιαμε, χορέψαμε, γελάσαμε, γενικά περάσαμε όμορφα. Και κατα τις 6:30 το πρωί επιστρέψαμε στο δωμάτιο.
3η ημέρα
Λόγω της τεράστιας ποσότητας αλκοόλ που είχαμε καταναλώσει το προηγούμενο 24ωρο, δεν είμασταν για πολλά πολλά, κι έτσι την βγάλαμε όλοι μέρα στην παραλία, αλλά σε πιο ήρεμες καταστάσεις. Καφεδάκι, καμιά μπυρίτσα, μπάνιο, ηλιοθεραπεία, να παίρνουμε μάτι και τέτοια...
Το βράδυ ξεκίνησε πολύ ήρεμα, αφού ο περισσότερος κόσμος είχε φύγει, μιας και η Τρίτη ήταν κανονική εργάσιμη μέρα. Σε μια τελευταία βόλτα μας, ανακαλύψαμε ένα μικρό θερινό μπαράκι, που εμένα προσωπικά, πολύ μου άρεσε. Εϊχε χαρακτήρα. Ωραίος κόσμος, καλή μουσική, μόνο ξένα και όχι τόσο τα εμπορικά, είχε ευχαριστη ατμόσφαιρα. Ήπιαμε κι εκει ενα δυο ποτάκια και γυρίσαμε στο δωμάτιο.
4η ημέρα
Σήμερα, ήταν σχεδόν άδεια πλέον η Καλλιθέα. Πήγαμε νωρίς στη παραλία επειδή είχαμε και την επιστροφή. Η παραλία ήταν άδεια, η θάλασσα ήρεμη και πεντακάθαρη κι έπαιζε Bob Marley. Καλή φάση. Κατά το μεσημεράκι άρχισε να μαζεύεται κόσμος, όχι τρελλά πράγματα, αλλά εμείς πήγαμε να τσιμπήσουμε κάτι και μετά να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής.
Περάσαμε πολύ ωραία. Κάναμε μπάνιο, τριγυρίσαμε, είδαμε κόσμο, πήγαμε σε bar & club. Αλλάξαμε σκηνικό και ανανεωθήκαμε. Ελπίζω να υπάρξουν κι άλλα τέτοια μέσα στο καλοκαίρι.
Σε μία ώρα περίπου φεύγω με τον αδερφό μου κι έναν φίλο μας για Χαλκιδική. Θα επιστρέψουμε την Τρίτη. Τρεις μέρες θάλασσα, βόλτες, μπάνιο, κόσμο, ξενύχτια...Καλή φάση. Τα ξαναλέμε από Τετάρτη...
Καλό τριήμερο!!!
Ιδέες για την τουριστική προώθηση της Τήλου.
Χθες το βράδυ ήταν ο αγώνας Ελλάδας - Σουηδίας στο Euro 2008. Εγώ σαν γνήσιος gay που δε τον ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο (ή το basket), επέλεξα να βγω έξω. Καθώς διασχίζαμε την πόλη, ακούγονταν από όλα τα σπίιτα, ο αγώνας. Μέσα στα καφενεία, οι γέροι κολλημένοι στην τηλεόραση.Στο κέντρο όλα τα μαγαζιά γεμάτα, όλοι ακίνητοι και αμίλητοι, προσηλωμένοι στις τηλεοράσεις. Δεν κυκλοφορούσε κανείς, όλοι είχαν φροντίσει από νωρίς να βρουν ένα μέρος να παρακολουθήσουν τον αγώνα. Γυμνή γυναίκα να περνούσε από εκεί, κανείς δε θα της έδινε σημασία.
Μια φορά έχω δει αγώνα στη ζωή μου, στο προηγούμενο Euro, τον τελικό Ελλάδας - Πορτογαλίας, που κερδίσαμε. Και χθες, η δεύτερη. Παρακολουθούσαμε με τον φίλο μου που είναι εξίσου αδιάφορος για το ποδόσφαιρο, αλλά δεν είμασταν και πορωμένοι. Κρίμα πάντως που χάσαμε. Αλλά δεν μπορούμε να κερδίζουμε συνεχώς.
Με το που έληξε ο αγώνας, εξαφανίστηκαν όλοι. Τη μια στιγμή το κέντρο ήταν γεμάτο και την επόμενη στιγμή είχε αδειάσει. Ήταν και στεναχωρημένοι όλοι λόγω της ήττας... Εγώ πάντως το ποτάκι μου το ήπια. Δε θα τα βάψω και μαύρα επειδή έχασε η εθνική.
Ηθοποιοί: Tori Spelling, Philipp Karner, James O’Shea
Σκηνοθεσία: C. Jay Cox
Διάρκεια: 115 min
Κυκλοφορία: 2007
Όταν ο Matt λαμβάνει την πρόσκληση γάμου του φίλου του, Ryan, με τον οποίο είχε την πρώτη του ερωτική επαφή, αποφασίζει να τον γλιτώσει από το "λάθος" που πάει να κάνει.
Ο Matt συνειδητοποιεί ότι ο Ryan ίσως είναι ο έρωτας της ζωής του, ο Ryan αντιμετωπίζει το παλιό τους ειδύλλιο ως μια νεανική τρέλα και ξαφνικά ο Matt και η Alex, η αρραβωνιαστικιά, έρχονται επικίνδυνα κοντά...
Η επίσημη ιστοσελίδα εδώ.
Σκηνοθεσία: C. Jay Cox
Διάρκεια: 115 min
Κυκλοφορία: 2007
Όταν ο Matt λαμβάνει την πρόσκληση γάμου του φίλου του, Ryan, με τον οποίο είχε την πρώτη του ερωτική επαφή, αποφασίζει να τον γλιτώσει από το "λάθος" που πάει να κάνει. Ο Matt συνειδητοποιεί ότι ο Ryan ίσως είναι ο έρωτας της ζωής του, ο Ryan αντιμετωπίζει το παλιό τους ειδύλλιο ως μια νεανική τρέλα και ξαφνικά ο Matt και η Alex, η αρραβωνιαστικιά, έρχονται επικίνδυνα κοντά...
Η επίσημη ιστοσελίδα εδώ.
Το trailer της ταινίας
Συμπαθητική ταινία αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Μία από τις πολλές γλυκανάλατες αμερικάνικες ταινίες, που την βλέπεις ευχάριστα μεν αλλά δε σου προσφέρει κάτι παραπάνω.
Όταν κάνεις πράγματα που δεν τα έχεις προγραμματίσει, τα χαίρεσαι περισσότερο. Χθες βγήκα για καφέ και ήταν τελείως νέκρα. Λίγος κόσμος και ο καιρός όχι ο καλύτερος. Έτσι ο φίλος μου πρότεινε να πάμε Κατερίνη, στο beach bar του φίλου μας, που είναι περίπου μια ώρα μακριά. Έτσι πριν τελειώσουμε τον καφέ, πήγαμε σπίτι, πήραμε μαγιό και πετσέτες και ξεκινήσαμε.
Στον δρόμο έβρεχε αλλά εκεί είχε ήλιο, μόνο που φυσούσε αρκετά. Ήπιαμε το καφεδάκι μας, είδαμε τον φίλο μας, κάναμε και μια βουτιά, μια χαρά όλα. Αργότερα πήγαμε μια βόλτα στο κέντρο, φάγαμε και επιστρέψαμε στο beach bar για 1-2 μπύρες και ύστερα φύγαμε. Καλά περάσαμε, ξεφύγαμε λίγο. Το τριήμερο θα πάω Χαλκιδική με τον αδερφό μου κι έναν φίλο. Ανυπομονώ να περάσουν οι μέρες. Καλά περνάω πάντως, δεν παραπονιέμαι. Καμιά δουλειά πότε θα βρω, δεν ξέρω.
Εδώ και μέρες ο καιρός είναι χάλια, σήμερα ειδικά έβρεξε πολύ και ο κακος καιρός μου χαλάει την διάθεση. Πολύ ανωμαλία ο καιρός, τον χειμώνα κάνει ζέστη και το καλοκαίρι ο καιρός χαλάει.
Τις τελευταίες μέρες έχω φάει κόλλημα με ταινίες gay θεματολογίας. Το rapidshare έχει πάρει φωτιά. Για κάθε ταινία που θα βλέπω θα κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στο blog. Όποιος έχει κάποια καλή ταινία υπόψην του, ας την προτείνει.
Άσε που έπαθα και την πλάκα μου με μια κοπέλα! Ναι σωστά διαβάσατε, κοπέλα. Υπάρχει στη γειτονιά μου ένα ψιλικατζίδικο και καμιά φορά την βοηθάει η νύφη της. Τι πλάσμα είναι αυτό, η Αφροδίτη της Μήλου (με χέρια). Ψηλή, λεπτή, γύρω στα 25, με μακριά μαύρα μαλλιά. Γλυκό πρόσωπο, όμορφια μάτια και τρομερά ευγενική και φιλική. Με μιά φωνή, τόσο απαλή, σαν φωνή αγγέλου. Είναι υπέροχο πλάσμα. Εγώ που τον αλευρώνω τον λουκουμά κι έχω κολλήσει μαζί της. Αλλά έτσι κι αλλιώς είναι παντρεμένη, οπότε...
Στον δρόμο έβρεχε αλλά εκεί είχε ήλιο, μόνο που φυσούσε αρκετά. Ήπιαμε το καφεδάκι μας, είδαμε τον φίλο μας, κάναμε και μια βουτιά, μια χαρά όλα. Αργότερα πήγαμε μια βόλτα στο κέντρο, φάγαμε και επιστρέψαμε στο beach bar για 1-2 μπύρες και ύστερα φύγαμε. Καλά περάσαμε, ξεφύγαμε λίγο. Το τριήμερο θα πάω Χαλκιδική με τον αδερφό μου κι έναν φίλο. Ανυπομονώ να περάσουν οι μέρες. Καλά περνάω πάντως, δεν παραπονιέμαι. Καμιά δουλειά πότε θα βρω, δεν ξέρω.
Εδώ και μέρες ο καιρός είναι χάλια, σήμερα ειδικά έβρεξε πολύ και ο κακος καιρός μου χαλάει την διάθεση. Πολύ ανωμαλία ο καιρός, τον χειμώνα κάνει ζέστη και το καλοκαίρι ο καιρός χαλάει.
Τις τελευταίες μέρες έχω φάει κόλλημα με ταινίες gay θεματολογίας. Το rapidshare έχει πάρει φωτιά. Για κάθε ταινία που θα βλέπω θα κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στο blog. Όποιος έχει κάποια καλή ταινία υπόψην του, ας την προτείνει.
Άσε που έπαθα και την πλάκα μου με μια κοπέλα! Ναι σωστά διαβάσατε, κοπέλα. Υπάρχει στη γειτονιά μου ένα ψιλικατζίδικο και καμιά φορά την βοηθάει η νύφη της. Τι πλάσμα είναι αυτό, η Αφροδίτη της Μήλου (με χέρια). Ψηλή, λεπτή, γύρω στα 25, με μακριά μαύρα μαλλιά. Γλυκό πρόσωπο, όμορφια μάτια και τρομερά ευγενική και φιλική. Με μιά φωνή, τόσο απαλή, σαν φωνή αγγέλου. Είναι υπέροχο πλάσμα. Εγώ που τον αλευρώνω τον λουκουμά κι έχω κολλήσει μαζί της. Αλλά έτσι κι αλλιώς είναι παντρεμένη, οπότε...
Τον προηγούμενο μήνα έσπασα το μηνιαίο ρεκόρ μου σε post. Για την ακρίβεια μέσα στον Μάιο έκανα 17 post. Ίσως σε μερικούς να φαίνονται λίγα αλλά για μένα είναι το ανώτερο που έχω φτάσει. Όσο περνάει ο καιρός, κολλάω όλο και περισσότερο με το blogging. Έχω φτάσει σε σημείο όταν κάνω ή μαθαίνω κάτι, να σκέφτομαι "Αυτό πρέπει να το βάλω στο blog μου". Αυτό δεν είναι το μόνο blog που έχω, έχω κι ένα άλλο, το πρώτο που έκανα, στο οποίο γράφω άλλα πράγματα.
Η αλήθεια είναι ότι το ξεκίνησα καθαρά από περιέργεια, καθώς άκουγα συνέχεια για τα blogs αλλά δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι είναι. Όταν τελείωσα με την δημιουργία του 1ου blog και όλες τις λεπτομέρειες του, έκανα 2-3 post και το βαρέθηκα. Δεν είχα καταλάβει γιατί τόσος κόσμος είχε πορωθεί με το blogging. Μετά από περίπου δυο μήνες που το blog μου δεν είχε καμία ενημέρωση, ασχολήθηκα και πάλι, δεν ξέρω πως μου ήρθε. Τότε το είδα με άλλο μάτι. Μου άρεσε τελικά.
Σύντομα έφτασα τα 4 blog. Το πρωτό μου, τα δύο που έχω εδώ κι ένα ακόμη, πολύ ωραία σχεδιασμένο, σε ελληνικό ιστότοπο, το όποιο ξαφνικά μια μέρα μου το έσβησαν, χωρίς ακόμα να καταλάβω το γιατί.
Πάντα μου άρεσε το γράψιμο. Το ωραίο με τα blogs είναι ότι μπορείς να μοιραστείς αυτά που γράφεις με άλλους ανθρώπους, τις σκέψεις σου, τις εμπειρίες σου, τους φόβους σου, οτιδήποτε και να μάθεις κι εσύ τα δικά τους. Αλλά και μόνο που εκφράζεσαι, ξελαφρώνεις. Θεωρώ το blog κάτι σαν φίλο, που θα του εκμυστηρευτώ τα πάντα. Εϊναι ένα νέο είδος επικοινωνίας.
Μέσω του blog έχω κάνει διαδικτυακές γνωριμίες και μιλάμε κυρίως μέσω msn. Αρκετοί μου λένε ότι ταυτίζονται με κάποια από αυτά που γράφω και είναι ωραίο να συζητάς με ανθρώπους που ζουν παρόμοιες καταστάσεις με σένα.
Θέλω να ευχάριστήσω όλους εσάς που διαβάζεται το blog μου και κυρίως αυτούς που αφιερώνουν λίγο από το χρόνο τους για να αφήσουν κάποιο σχόλιο. Κι εγώ διαβάζω πολλά blogs, τα περισσότερα τα έχω στο blogroll μου, αλλά πλέον είναι τόσα πόλλα αυτά που μου αρέσουν, που θέλω αμέτρητες ώρες για να τα διαβάζω συστηματικά.
Keep blogging...
Η αλήθεια είναι ότι το ξεκίνησα καθαρά από περιέργεια, καθώς άκουγα συνέχεια για τα blogs αλλά δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι είναι. Όταν τελείωσα με την δημιουργία του 1ου blog και όλες τις λεπτομέρειες του, έκανα 2-3 post και το βαρέθηκα. Δεν είχα καταλάβει γιατί τόσος κόσμος είχε πορωθεί με το blogging. Μετά από περίπου δυο μήνες που το blog μου δεν είχε καμία ενημέρωση, ασχολήθηκα και πάλι, δεν ξέρω πως μου ήρθε. Τότε το είδα με άλλο μάτι. Μου άρεσε τελικά.
Σύντομα έφτασα τα 4 blog. Το πρωτό μου, τα δύο που έχω εδώ κι ένα ακόμη, πολύ ωραία σχεδιασμένο, σε ελληνικό ιστότοπο, το όποιο ξαφνικά μια μέρα μου το έσβησαν, χωρίς ακόμα να καταλάβω το γιατί.
Πάντα μου άρεσε το γράψιμο. Το ωραίο με τα blogs είναι ότι μπορείς να μοιραστείς αυτά που γράφεις με άλλους ανθρώπους, τις σκέψεις σου, τις εμπειρίες σου, τους φόβους σου, οτιδήποτε και να μάθεις κι εσύ τα δικά τους. Αλλά και μόνο που εκφράζεσαι, ξελαφρώνεις. Θεωρώ το blog κάτι σαν φίλο, που θα του εκμυστηρευτώ τα πάντα. Εϊναι ένα νέο είδος επικοινωνίας.
Μέσω του blog έχω κάνει διαδικτυακές γνωριμίες και μιλάμε κυρίως μέσω msn. Αρκετοί μου λένε ότι ταυτίζονται με κάποια από αυτά που γράφω και είναι ωραίο να συζητάς με ανθρώπους που ζουν παρόμοιες καταστάσεις με σένα.
Θέλω να ευχάριστήσω όλους εσάς που διαβάζεται το blog μου και κυρίως αυτούς που αφιερώνουν λίγο από το χρόνο τους για να αφήσουν κάποιο σχόλιο. Κι εγώ διαβάζω πολλά blogs, τα περισσότερα τα έχω στο blogroll μου, αλλά πλέον είναι τόσα πόλλα αυτά που μου αρέσουν, που θέλω αμέτρητες ώρες για να τα διαβάζω συστηματικά.
Keep blogging...
Ηθοποιοί: Trevor Wright, , Brad Rowe, Tina Holmes, Ross Thomas
Σκηνοθεσία: Jonah Markowitz
Διάρκεια: 1' 37''
Κυκλοφορία: Μάρτιος 2008
Η ιστορία
Αναγκασμένος να παραιτηθεί από τα όνειρα του και να βοηθάει την οικογενειά του, ο Zach, έχει συνηθίσει μια ζωή όπου παραμελεί τις δικές του ανάγκες για να φροντίσει την μεγαλύτερη αδερφή του, Jeanne και τον ανηψιό του, Cody. Όταν ο μεγαλύτερος αδερφός του κολλητού του, ο Shaun, επιστρέφει στην πόλη, αναπτύσσεται μία φιλία με τον Zach, η οποία καταλήγει σε μία αληθινή σχέση.
Ο Shaun πιέζει τον Zach να πάρει τον έλεχγο της ζωής του και να ακολουθήσει τα ονειρά του. Ο Zach βρίσκεται αντιμέτωπος με την ταυτοτητά του, την οικογενειά του και τους φίλους του καθώς προσπαθεί να κατανοήσει να νέα συναισθήματα που νιώθει για τον Shaun. Η αδερφή του, αντίθετη σε αυτή τη σχέση, απειλεί να πάρει τον Cody μακριά. Ο Zach, που θέλει το καλύτερο για τον ανηψιό του, πρέπει να διαλέξει μεταξύ του να βάζει τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές του ή να παλέψει για αυτά που ο ίδιος επιθυμεί και χρειάζεται στη ζωή του.
Σκηνοθεσία: Jonah Markowitz
Διάρκεια: 1' 37''
Κυκλοφορία: Μάρτιος 2008
Η ιστορία
Αναγκασμένος να παραιτηθεί από τα όνειρα του και να βοηθάει την οικογενειά του, ο Zach, έχει συνηθίσει μια ζωή όπου παραμελεί τις δικές του ανάγκες για να φροντίσει την μεγαλύτερη αδερφή του, Jeanne και τον ανηψιό του, Cody. Όταν ο μεγαλύτερος αδερφός του κολλητού του, ο Shaun, επιστρέφει στην πόλη, αναπτύσσεται μία φιλία με τον Zach, η οποία καταλήγει σε μία αληθινή σχέση.Ο Shaun πιέζει τον Zach να πάρει τον έλεχγο της ζωής του και να ακολουθήσει τα ονειρά του. Ο Zach βρίσκεται αντιμέτωπος με την ταυτοτητά του, την οικογενειά του και τους φίλους του καθώς προσπαθεί να κατανοήσει να νέα συναισθήματα που νιώθει για τον Shaun. Η αδερφή του, αντίθετη σε αυτή τη σχέση, απειλεί να πάρει τον Cody μακριά. Ο Zach, που θέλει το καλύτερο για τον ανηψιό του, πρέπει να διαλέξει μεταξύ του να βάζει τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές του ή να παλέψει για αυτά που ο ίδιος επιθυμεί και χρειάζεται στη ζωή του.
Είδα την ταινία αυτή πριν λίγες μέρες και μου άρεσε πραγματικά. Έιναι από τις λίγες αξιόλογες ταινίες gay θεματολογίας χωρίς να επικεντρώνεται μόνο σε αυτό αλλά γενικότερα στο να κυνηγάς τα ονειρά σου. Αξίζει να την δείτε.
Νεκρός στο διαμέρισμά του βρέθηκε νωρίς το πρωί της Τετάρτης ο ηθοποιός Νίκος Σεργιανόπουλος. Τον ηθοποιό βρήκε η οικιακή βοηθός του, στο σπίτι του στην οδό Μετεώρων στο Παγκράτι.
Όπως δήλωσε ο ιατροδικαστής Φίλιππος Κουτσάφτης, ο γνωστός ηθοποιός βρέθηκε σφαγμένος και έφερε πολλαπλά τραύματα από μαχαίρι στο στήθος, στην ωμοπλάτη και στο λαιμό.
Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά από την Αστυνομία, ο 56χρονος ηθοποιός βρέθηκε πεσμένος στο σαλόνι του σπιτιού του. Κατά την αστυνομία, δεν υπάρχει παραβίαση στην πόρτα, τουλάχιστον εξωτερικά. Αντίθετα, βρέθηκε σπασμένο το κλειδί από το μέσα μέρος της κλειδαριάς, ενώ σύμφωνα με την αστυνομία ο δράστης έψαξε το σπίτι.
Επιπλέον, οι Αρχές εκτιμούν ότι πριν τη δολοφονία στο σπίτι υπήρχαν τουλάχιστον άλλα δύο άτομα, καθώς βρέθηκαν άδεια μπουκάλια μπύρας και αρκετά ποτήρια. Η ώρα του εγκλήματος προσδιορίστηκε τα μεσάνυχτα της Τρίτης.
Τα κίνητρα του εγκλήματος εξετάζονται.
Σύντομο βιογραφικό
Ο Νίκος Σεργιανόπουλος γεννήθηκε στη Δράμα το 1952. Αποφοίτησε από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και υπύρξε ιδρυτικό μέλος της Πειραματικής Σκηνής Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, μαζί με την Λυδία Φωτοπούλου, την Καρυοφιλλιά Καραμπέτη και την Φιλαρέτη Κομνηνού.
Πρωταγωνίστηκε σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, του ελληνικού και του διεθνούς ρεπερτορίου, ενώ γνώρισε μεγάλη επιτυχία από ρόλους του στην τηλεόραση, όπως οι Δύο Ξένοι.
Πηγή: in.gr
Προσωπικά στεναχωρήθηκα ιδιαίτερα με το θάνατο του Ν. Σεργιανόπουλου καθώς ήταν ένας πολύ συμπαθής και ταλαντούχος ηθοποιός. Ελπίζω να βρουν τον άνθρωπο που έκανε αυτή την πράξη.
Καλό σου ταξίδι Νίκο...
Αυτό έπρεπε να στείλουμε. Greece twelve points!
1 Ιουνίου χθες, έκανα το πρώτο μου μπάνιο. Πρώτη φορά, εδώ και πολλά χρόνια, κάνω τόσο νωρίς το πρώτο μου μπάνιο στη θάλασσα. Συνήθως το πρώτο μπάνιο ήταν αρχές Ιουλίου.
Ο κολλητός μου, δηλαδή ο πατέρας του, νοίκιασε ένα beach bar και πήγαμε να το δούμε. Ξεκινήσαμε κατα τις 12:30. Στο δρόμο ψιχάλιζε αλλά ευτυχώς εκεί δεν υπήρχε το παραμικρό συννεφάκι. Ήταν φανταστικά. Θάλασσα, ήλιος, κόσμος, μουσική, καφέδες, μπύρες, βουτιές. Πολύ ωραία. Έκανα και την ηλιοθεραπεία μου. Λες και πήγα σε άλλη χώρα. Έφυγα από την τσιμεντούπολη και βρέθηκα δίπλα στη θάλασσα, να απολαμβάνω κάθε στιγμή χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς.
Το απογευματάκι πήγαμε για φαγητό σε ένα καταπληκτικό, απ' όλες τις απόψεις, ταβερνάκι. Φιλικό και εξυπηρετικό προσωπικό, καθαροί χώροι, νόστιμο φαγητό και καλές τιμές. Και το επιδόρπιο στο τέλος, μου ένανε μεγάλη εντύπωση. Πρώτη φορά το έβλεπα αυτό. Σε ένα μεγάλο ξύλινο δίσκο, υπήρχαν 5 πιατάκια και είχαν ξεχωριστά το καθένα φράουλες, ανανά, μπανάνα, πεπόνι και λουκουμάδες. Στο κέντρο υπήρχε ένα κατσαρολάκι με λιωμένη σοκολάτα και από κάτω ένα αναμμένο ρεσό που την κρατούσε ζεστή. Με ειδικά πιρουνάκια, έπιανες κάτι απ' όλα και το βουτούσες στη ζεστή σοκολάτα. Πεντανόστιμο.
Μετά πήγαμε για μία τελευταία μπύρα σε ένα άλλο beach bar, με δυνατή μουσική κα πολύ κόσμο, σαν θερινό club. Γούσταραμε πολύ μέχρι που έβαλε από Χριστοδουλόπουλο μέχρι και τον καπετανάκι, αν είναι δυνατόν, με υπόκρουση το τουμπερλέκι, οπότε φύγαμε με γρήγορες κινήσεις.
Πάντως περάσαμε πολύ ωραία και ξεφύγαμε λιγάκι από την ρουτίνα.
Ο κολλητός μου, δηλαδή ο πατέρας του, νοίκιασε ένα beach bar και πήγαμε να το δούμε. Ξεκινήσαμε κατα τις 12:30. Στο δρόμο ψιχάλιζε αλλά ευτυχώς εκεί δεν υπήρχε το παραμικρό συννεφάκι. Ήταν φανταστικά. Θάλασσα, ήλιος, κόσμος, μουσική, καφέδες, μπύρες, βουτιές. Πολύ ωραία. Έκανα και την ηλιοθεραπεία μου. Λες και πήγα σε άλλη χώρα. Έφυγα από την τσιμεντούπολη και βρέθηκα δίπλα στη θάλασσα, να απολαμβάνω κάθε στιγμή χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς.
Το απογευματάκι πήγαμε για φαγητό σε ένα καταπληκτικό, απ' όλες τις απόψεις, ταβερνάκι. Φιλικό και εξυπηρετικό προσωπικό, καθαροί χώροι, νόστιμο φαγητό και καλές τιμές. Και το επιδόρπιο στο τέλος, μου ένανε μεγάλη εντύπωση. Πρώτη φορά το έβλεπα αυτό. Σε ένα μεγάλο ξύλινο δίσκο, υπήρχαν 5 πιατάκια και είχαν ξεχωριστά το καθένα φράουλες, ανανά, μπανάνα, πεπόνι και λουκουμάδες. Στο κέντρο υπήρχε ένα κατσαρολάκι με λιωμένη σοκολάτα και από κάτω ένα αναμμένο ρεσό που την κρατούσε ζεστή. Με ειδικά πιρουνάκια, έπιανες κάτι απ' όλα και το βουτούσες στη ζεστή σοκολάτα. Πεντανόστιμο.
Μετά πήγαμε για μία τελευταία μπύρα σε ένα άλλο beach bar, με δυνατή μουσική κα πολύ κόσμο, σαν θερινό club. Γούσταραμε πολύ μέχρι που έβαλε από Χριστοδουλόπουλο μέχρι και τον καπετανάκι, αν είναι δυνατόν, με υπόκρουση το τουμπερλέκι, οπότε φύγαμε με γρήγορες κινήσεις.
Πάντως περάσαμε πολύ ωραία και ξεφύγαμε λιγάκι από την ρουτίνα.
