Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει η διαθεσή σου. Από τα ουράνια μπορεί να προσγειωθείς πολύ απότομα. Τέτοια βουτια έκανα κι εγώ. Όλο τον καιρό βιώνω συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα αλλά σήμερα, δεν ξέρω το γιατί, είμαι ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Έχω κουραστεί με τον ίδιο μου τον εαυτό. Τη μια μέρα νιώθω τέλεια και την επόμενη είμαι χάλια.

Κατά βάθος όμως ξέρω το λόγο. Υπάρχει πάντα κρυμένος και απλά προσπαθώ να τον πνίξω, αλλά φυσικά καταφέρνει να βγει στην επιφάνεια. Νιώθω μόνος. Έχω πολύ καλούς φίλους εδώ και περνάμε τέλεια. Αυτό όμως διαρκεί οσο είμαστε μαζί. Μόλις μείνω μόνος όμως με βαραίνει ένα αίσθημα μοναξιάς. Το λογικό βέβαια θα ήταν να βρω κάποιον σύντροφο. Αλλά επειδή στον έρωτα δεν υπάρχει λογική, έτυχε να ποθώ έναν άνθρωπο που δεν μπορώ να έχω και με μια λέξη είναι απλά βασανιστήριο.

Σήμερα έκανα και μία, ας πούμε νέα, γνωριμία. Gay, ωραίος και πολύ εντάξει άτομο. Με αυτόν θα μπορούσα να ξεπεράσω το κόλλημα που έχω με τον άλλον. Δυστυχώς όμως είναι από Αθήνα. Γαμώ την γκαντεμιά μου. 'Ισως αύριο να είναι μία καλύτερη μέρα.

Τον τελευταίο καιρό νιώθω σαν να ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε μία άλλη διάσταση ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Κι αυτό όσον αφορά την σεξουαλικοτητά μου. Πίσω στην Κοζάνη, η κατάσταση ήταν όπως σχεδόν όλων των νεαρών gay. Δεν ήξερε κανείς ότι είμαι ομοφυλόφιλος και δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν για αυτό με αποτέλεσμα να είναι πολύ δύσκολο να κάνω κάτι σεξουαλικά και/ή αισθηματικά. Ένιωθα πολύ πιεσμένος. Ακόμα κι όταν το είπα στον κολλητό μου εκεί, δεν ήταν αρκετό. Πάλι έπρεπε να κρύβω το ότι είμαι gay στην υπόλοιπη παρέα και γενικά στον κόσμο και να υποκρίνομαι ότι μου αρέσουν οι γκόμενες.

Εδώ όμως η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Εϊχα αποφασίσει ότι στην Θεσσαλονίκη θα είμαι πιο ανοιχτός και δεν θα με ενδιαφέρει και πολύ η γνώμη των άλλων. Ήδη, ο φίλος μου και η κοπέλα του ήξεραν για μένα, πριν καν μετακομίσω εδω, οπότε θα είχα άτομα για στήριξη. Σχεδόν αμέσως μετά την μετακόμιση το είπα και στον φίλο μου από Κοζάνη που σπουδάζει εδώ, και που με φιλοξένησε μέχρι να βρω σπίτι. Η αντιμετωπισή του ήταν κάτι παραπάνω από χαλαρή. "Εντάξει" μου είπε. Αυτό ήταν όλο.

Τώρα που βγαίνουμε όλοι μαζί και μου γνωρίζουν κι άλλους δικούς τους φίλους και φίλες, δηλώνω ανοιχτά την σεξουαλικοτητά μου. Δεν χρειάζεται να το παίζω straight κι αυτό μου δίνει μία απίστευτη αίσθηση ελευθερίας. Φυσικά δεν το λέω με το καλημέρα, ούτε το λέω σε κάθε τυχαίο άτομο που συναντώ. Αλλά δεν μπαίνω και στην διαδικασία να λέω ψέματα. Κι όταν λες ψέματα σε κάποιον, όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο δύσκολο είναι μετά να πεις την αλήθεια. Είμαι αυτό που είμαι.

Το ωραίο όμως είναι στην αντιδρασή τους. Ούτε ακραίες ενέργειες, ούτε υστερίες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Συνεχίζουν να είναι το ίδιο φιλικοί όπως ήταν πριν τους το πω. Πιστεύω ότι αν είσαι εσύ ο ίδιος άνετος με τον εαυτό σου δεν υπάρχει λόγος να μην είναι οι άλλοι μαζί σου. Ίσως τελικά ο κόσμος να μην είναι τόσο συντηρητικός όσο πιστεύουμε.

Σήμερα έκανα τελικά την αφαίρεση του εξογκώματος και τώρα κυκλοφορώ με μία γάζα στο κεφάλι μου. Το αστείο είναι πως ενώ η ίδια η μικροεπέμβαση δεν ήταν τίποτα, η διαδικασία για να την κάνω ήταν πολύ κουραστική. Είχα ραντεβού στις 11:30 και με ανέλαβαν στις 14:30 και μάλιστα δεν ήταν ο γιατρός που υποτίθεται ότι θα έκανε την επέμβαση αλλά ένας νεότερος που προσπαθούσε να εξυπηρετήσει όσο περισσότερο κόσμο μπορούσε και μπράβο του.

Το πρόβλημα ήταν ότι υπήρχε πολύς κόσμος να εξυπηρετηθεί, λίγες διαθέσιμες αίθουσες και το σημαντικότερο, υπάρχει μεγάλη έλλειψη προσωπικού. Όπως διάβασα και σε κάποια φυλλάδια στο χώρο αναμονής, το υπάρχον προσωπικό δεν αρκεί για να καλύψει το τεράστιο νοσοκομείο., Επίσης δουλεύουν κάθε μέρα πολλές ώρες. χωρίς να παίρνουν τις άδειες και τα ρεπό που δικαιούνται. Ένα άλλο θέμα είναι οι άσχημες συνθήκες υγιεινής που επικρατούν στο νοσοκομείο.

Η δική μου ταλαιπωρία όμως δεν συγκρίνεται με την περίπτωση ενός άλλου νέου άντρα που βρισκόταν εκεί, με τους δικούς του. Προφανώς είχε χτυπήσει άσχημα στο πόδι, το οποίο ήταν τυλιγμένο με γάζα και κάτι σίδερα, γενικώς φαινόταν άσχημο. Μετά από τέσσερις ώρες αναμονής, απ' ότι άκουσα να λένε, όταν ρώτησαν πότε επιτέλους θα τον δει γιατρός, τους είπαν ότι ο γιατρός είχε φύγει μετά έψαχναν να τον βρουν...

Για άλλη μία φορά έγινα μάρτυρας των απαράδεκτων καταστάσεων του συστήματος υγείας στην Ελλάδα. Δεν θέλω να είμαι από αυτούς που γκρινιάζουν για όλα και κατηγορούν πάντα το σύστημα αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα σε αυτή τη χώρα.