Τον τελευταίο καιρό νιώθω σαν να ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν, σε μία άλλη διάσταση ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Κι αυτό όσον αφορά την σεξουαλικοτητά μου. Πίσω στην Κοζάνη, η κατάσταση ήταν όπως σχεδόν όλων των νεαρών gay. Δεν ήξερε κανείς ότι είμαι ομοφυλόφιλος και δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν για αυτό με αποτέλεσμα να είναι πολύ δύσκολο να κάνω κάτι σεξουαλικά και/ή αισθηματικά. Ένιωθα πολύ πιεσμένος. Ακόμα κι όταν το είπα στον κολλητό μου εκεί, δεν ήταν αρκετό. Πάλι έπρεπε να κρύβω το ότι είμαι gay στην υπόλοιπη παρέα και γενικά στον κόσμο και να υποκρίνομαι ότι μου αρέσουν οι γκόμενες.

Εδώ όμως η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Εϊχα αποφασίσει ότι στην Θεσσαλονίκη θα είμαι πιο ανοιχτός και δεν θα με ενδιαφέρει και πολύ η γνώμη των άλλων. Ήδη, ο φίλος μου και η κοπέλα του ήξεραν για μένα, πριν καν μετακομίσω εδω, οπότε θα είχα άτομα για στήριξη. Σχεδόν αμέσως μετά την μετακόμιση το είπα και στον φίλο μου από Κοζάνη που σπουδάζει εδώ, και που με φιλοξένησε μέχρι να βρω σπίτι. Η αντιμετωπισή του ήταν κάτι παραπάνω από χαλαρή. "Εντάξει" μου είπε. Αυτό ήταν όλο.

Τώρα που βγαίνουμε όλοι μαζί και μου γνωρίζουν κι άλλους δικούς τους φίλους και φίλες, δηλώνω ανοιχτά την σεξουαλικοτητά μου. Δεν χρειάζεται να το παίζω straight κι αυτό μου δίνει μία απίστευτη αίσθηση ελευθερίας. Φυσικά δεν το λέω με το καλημέρα, ούτε το λέω σε κάθε τυχαίο άτομο που συναντώ. Αλλά δεν μπαίνω και στην διαδικασία να λέω ψέματα. Κι όταν λες ψέματα σε κάποιον, όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο δύσκολο είναι μετά να πεις την αλήθεια. Είμαι αυτό που είμαι.

Το ωραίο όμως είναι στην αντιδρασή τους. Ούτε ακραίες ενέργειες, ούτε υστερίες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Συνεχίζουν να είναι το ίδιο φιλικοί όπως ήταν πριν τους το πω. Πιστεύω ότι αν είσαι εσύ ο ίδιος άνετος με τον εαυτό σου δεν υπάρχει λόγος να μην είναι οι άλλοι μαζί σου. Ίσως τελικά ο κόσμος να μην είναι τόσο συντηρητικός όσο πιστεύουμε.