Χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη. Ελπίζω όλοι να περάσατε υπέροχα αυτές τις μέρες. Ήρθε το Πάσχα και ήδη σχεδόν πέρασε. Ο χρόνος κυλάει γρήγορα. Επόμενη στάση το καλοκαιράκι αν και ο καιρός αντιστέκεται πεισμωτικά να βελτιωθεί. Προσωπικά, δεν κατάλαβα ότι ήταν Πάσχα. Θα μπορούσα να πω ότι για μένα, ήταν μέρες κανονικές όπως οι υπόλοιπες της χρονιάς. Κάθε χρόνο, αυτές οι γιορτές περνούν όλο και πιο απαρατήρητες. Στα σχολικά μου χρόνια, το Πάσχα ήταν σημαντικό λόγω της παύσης των μαθημάτων. Μετά το σχολείο, τα έθιμα και κάποιες τυπικές διαδικασίες συνέχιζαν να με κρατάνε στο κλίμα των ημερών. Όμως κι αυτές οι συνήθειες σιγά σιγά εγκαταλείπονται. Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά σε όλη μου τη ζωή που δεν πήγα στην εκκλησία την Μεγάλη Παρασκευή. Η μόνη γεύση που πήρα από την εκκλησία φέτος, ήταν τα 30' το βράδυ της Ανάστασης.
Δύο είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την απομάκρυνση από την εκκλησία. Πρώτον μεγάλωσα και δεν είμαι αναγκασμένος να ακολουθώ τα θρησκευτικά καθήκοντα που επιβάλλουν κατα κάποιο τρόπο οι γονείς στα παιδιά τους. Δεύτερος και κυριότερος όμως λόγος είναι ότι όλα αυτά τα θεωρώ κάπως υποκριτικά. Αναφέρομαι στην περίοδο του Πάσχα και όχι στην θρησκεία γενικότερα. Όλο το χρόνο κάνουμε του κεφαλιού μας, κοιτάμε την πάρτη μας και ενεργούμε εις βάρος άλλων. Πάμε στην εκκλησία μόνο αν προκύψει ένας γάμος ή βαφτίσια. Σχεδόν όλες οι καθημερινές μας συνήθειες, τυπικά αποτελούν αμαρτία σύμφωνα με αυτά που ορίζει η Θρησκεία. Και ξαφνικά για μία-δύο εβδομάδες γινόμαστε όλοι θρησκευόμενοι άνθρωποι, νηστεύουμε και είμαστε μέρα νύχτα στην εκκλησία. Και μετά επιστρέφουμε στους κανονικούς μας ρυθμούς.
Για άλλη μία φορά κολλάμε στη διαδικασία και χάνουμε το νόημα. Πόσοι από μας σκέφτονται πραγματικά τι συμβολίζει η Ανάσταση; Πόσοι αναθεωρούν τον τρόπο ζωής τους; Πόσοι έδωσαν ένα πιάτο φαγητό σε έναν πεινασμένο ή ένα ρούχο σε κάποιον φτωχό; Αν υπάρχει παράδεισος, αυτές οι πράξεις θα είναι το κλειδί για να μπεις κι όχι το αν νήστεψες για 10, 20 ή 40 μέρες και μόλις ήρθε το Πάσχα έσκασες από το αρνί, τα παϊδάκια, το κοκορέτσι και τις ρετσίνες. Γι αυτό κι εγώ προσπαθώ να είμαι όσο καλύτερος άνθρωπος μπορώ και όλα τα άλλα τα αφήνω σε δεύτερη μοίρα. Και απ' ότι φαίνεται δεν είμαι ο μόνος. Από συζητήσεις που έκανα τις τελευταίες μέρες, συνειδητοποίησα ότι η νεότερη γενιά δεν δίνει τόσο μεγάλη σημασία στα θρησκευτικά της καθήκοντα, όσο πίστευα. Και ίσως αυτό να μην είναι τόσο κακό τελικά!
Δύο είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την απομάκρυνση από την εκκλησία. Πρώτον μεγάλωσα και δεν είμαι αναγκασμένος να ακολουθώ τα θρησκευτικά καθήκοντα που επιβάλλουν κατα κάποιο τρόπο οι γονείς στα παιδιά τους. Δεύτερος και κυριότερος όμως λόγος είναι ότι όλα αυτά τα θεωρώ κάπως υποκριτικά. Αναφέρομαι στην περίοδο του Πάσχα και όχι στην θρησκεία γενικότερα. Όλο το χρόνο κάνουμε του κεφαλιού μας, κοιτάμε την πάρτη μας και ενεργούμε εις βάρος άλλων. Πάμε στην εκκλησία μόνο αν προκύψει ένας γάμος ή βαφτίσια. Σχεδόν όλες οι καθημερινές μας συνήθειες, τυπικά αποτελούν αμαρτία σύμφωνα με αυτά που ορίζει η Θρησκεία. Και ξαφνικά για μία-δύο εβδομάδες γινόμαστε όλοι θρησκευόμενοι άνθρωποι, νηστεύουμε και είμαστε μέρα νύχτα στην εκκλησία. Και μετά επιστρέφουμε στους κανονικούς μας ρυθμούς.
Για άλλη μία φορά κολλάμε στη διαδικασία και χάνουμε το νόημα. Πόσοι από μας σκέφτονται πραγματικά τι συμβολίζει η Ανάσταση; Πόσοι αναθεωρούν τον τρόπο ζωής τους; Πόσοι έδωσαν ένα πιάτο φαγητό σε έναν πεινασμένο ή ένα ρούχο σε κάποιον φτωχό; Αν υπάρχει παράδεισος, αυτές οι πράξεις θα είναι το κλειδί για να μπεις κι όχι το αν νήστεψες για 10, 20 ή 40 μέρες και μόλις ήρθε το Πάσχα έσκασες από το αρνί, τα παϊδάκια, το κοκορέτσι και τις ρετσίνες. Γι αυτό κι εγώ προσπαθώ να είμαι όσο καλύτερος άνθρωπος μπορώ και όλα τα άλλα τα αφήνω σε δεύτερη μοίρα. Και απ' ότι φαίνεται δεν είμαι ο μόνος. Από συζητήσεις που έκανα τις τελευταίες μέρες, συνειδητοποίησα ότι η νεότερη γενιά δεν δίνει τόσο μεγάλη σημασία στα θρησκευτικά της καθήκοντα, όσο πίστευα. Και ίσως αυτό να μην είναι τόσο κακό τελικά!
Μου αρέσουν οι άντρες. Αυτό σημαίνει ότι είμαι πούστης, αδερφή, κραγμένος. Είμαι ανώμαλος. Είμαι αμαρτωλός και θα καώ στην κόλαση. Πρέπει να γιατρευτώ από αυτή την τρομερή αρρώστια. Οι γονείς μου θα με μισήσουν, οι φίλοι μου θα απομακρυνθούν και η κοινωνία θα με κατακρίνει. Θα ζήσω και θα πεθάνω μόνος μου, μία ζωή απομόνωσης και μοναξιάς. Δεν θα μπορώ να κάνω μία σοβαρή σχέση και θα συμβιβάζομαι σε ανούσιες σεξουαλικές επαφές. Με περιμένει δύσκολος δρόμος μπροστά μου. Ίσως να ήταν καλύτερα να μην είχα γεννηθεί ποτέ.
Μου αρέσουν οι άντρες. Αυτό σημαίνει ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Είναι κι αυτό ένα από τα πολλά στοιχεία του χαρακτήρα μου, που με κάνουν μοναδικό. Ο Θεός θα με δεχτεί στην αγκαλιά του όπως και να είμαι, επειδή με έφτιαξε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν Του. Οι γονείς μου ίσως να στεναχωρεθούν όταν το μάθουν αλλά είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσουν να με αγαπάνε, καθώς είμαι το παιδί τους. Αυτή η ιδιαιτερότητα μου θα με κάνει να ξεχωρίσω τους πραγματικούς φίλους από τους ψεύτικους. Θα βρώ κάποιον ξεχωριστό άνθρωπο για να μοιραστώ την ζωή μου μαζί του. Θα είμαι περήφανος για τον εαυτό μου και δεν θα αφήσω κανέναν να με μειώσει. Θα έχω αυτοπεποίθηση και θα αποπνέω σεβασμό στους γύρω μου. Θα ζήσω μία υπέροχη, γεμάτη ζωή, με πολλές κι έντονες εμπειρίες. Μπροστά μου διαγράφεται μία υπέροχη διαδρομή.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μου αρέσουν οι άντρες. Αυτό σημαίνει ότι είμαι ομοφυλόφιλος. Είναι κι αυτό ένα από τα πολλά στοιχεία του χαρακτήρα μου, που με κάνουν μοναδικό. Ο Θεός θα με δεχτεί στην αγκαλιά του όπως και να είμαι, επειδή με έφτιαξε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν Του. Οι γονείς μου ίσως να στεναχωρεθούν όταν το μάθουν αλλά είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσουν να με αγαπάνε, καθώς είμαι το παιδί τους. Αυτή η ιδιαιτερότητα μου θα με κάνει να ξεχωρίσω τους πραγματικούς φίλους από τους ψεύτικους. Θα βρώ κάποιον ξεχωριστό άνθρωπο για να μοιραστώ την ζωή μου μαζί του. Θα είμαι περήφανος για τον εαυτό μου και δεν θα αφήσω κανέναν να με μειώσει. Θα έχω αυτοπεποίθηση και θα αποπνέω σεβασμό στους γύρω μου. Θα ζήσω μία υπέροχη, γεμάτη ζωή, με πολλές κι έντονες εμπειρίες. Μπροστά μου διαγράφεται μία υπέροχη διαδρομή.
Αυτές είναι δύο εκδοχές της ζωής ενός ομοφυλόφιλου. Είναι κάποιες πεποιθήσεις που υπάρχουν στην κοινωνία και πολλές φορές τείνουν να τις υιοθετούν και οι ίδιοι οι gay. Η αλήθεια όμως είναι ότι κανείς δεν έχει ούτε την δύναμη ούτε το δικαίωμα να σου πει πως θα ζήσεις και τι δρόμο θα διαλέξεις. Ειναι στο χέρι σου να διαλέξεις αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένος ή μίζερος, με μόνο κριτήριο τι θα πουν οι άλλοι. Η επιλογή είναι δική σου.
Σε αυτό το post θα ήθελα να αναφερθώ σε μία κατηγορία ανθρώπων που συναντώ στο internet και η αλήθεια είναι ότι με έχουν κουράσει λίγο. Είναι όλοι αυτοί που ενώ ψάχνονται να γνωρίσουν άτομα, τρέμουν και τη σκιά τους. Δεν βάζουν πολλές πληροφορίες στο προφίλ τους, ούτε φυσικά φωτογραφίες κι αν τη ζητήσεις θα σου πουν το κλασσικό "Έχω στο msn". Αλλά ακόμα κι εκεί μερικοί δεν βάζουν φώτο ή θα βάλουν για 1/5 του δευτερολέπτου ίσα ίσα για να τους δεις. Στο facebook, έχουν δύο προφίλ, το "straight" και το "gay" τα οποία διαχειρίζονται αναλόγως. Κι αν έχουν μόνο ένα, φυσικά δεν κάνουν add κάποιον που μπορεί να τους "προδώσει". Κι όταν η κουβέντα έρχεται στα gay bar, η απάντηση πάλι είναι η ίδια: "Δεν πάω, μπορεί να με δει κάποιος γνωστός".
Καταλαβαίνω γιατί κάποιοι προσέχουν. Αλλά μέτα από τόσες φορές που έχω ακούσει αυτές τις δικαιολογίες, τις έχω βαρεθεί. Ειδικά όταν λέγονται από άτομα 27 ή 30 ή 35 ετών. Το να μην θέλεις να μαθευτεί ότι είσαι ομοφυλόφιλος είναι κατανοητό, δεν δικαιολογεί όμως αυτό τον παραλογισμό. Λες και όλοι ασχολούνται με το τι κάνουν, λες και η σεξουαλική τους ταυτότητα είναι ένα μυστικό που όλος ο κόσμος καίγεται να ανακαλύψει. Θέλουμε να υπάρχει ισότητα μεταξύ των διάφορων κοινωνικών ομάδων όμως πρέπει κι από τη μεριά μας να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Αν εσύ πρώτα νιώθεις ένοχος γι αυτό που κάνεις, έτσι θα σε αντιμετωπίζουν και οι γύρω σου. Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε συνεχώς, για οτιδήποτε κάνουμε.
Καταλαβαίνω γιατί κάποιοι προσέχουν. Αλλά μέτα από τόσες φορές που έχω ακούσει αυτές τις δικαιολογίες, τις έχω βαρεθεί. Ειδικά όταν λέγονται από άτομα 27 ή 30 ή 35 ετών. Το να μην θέλεις να μαθευτεί ότι είσαι ομοφυλόφιλος είναι κατανοητό, δεν δικαιολογεί όμως αυτό τον παραλογισμό. Λες και όλοι ασχολούνται με το τι κάνουν, λες και η σεξουαλική τους ταυτότητα είναι ένα μυστικό που όλος ο κόσμος καίγεται να ανακαλύψει. Θέλουμε να υπάρχει ισότητα μεταξύ των διάφορων κοινωνικών ομάδων όμως πρέπει κι από τη μεριά μας να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Αν εσύ πρώτα νιώθεις ένοχος γι αυτό που κάνεις, έτσι θα σε αντιμετωπίζουν και οι γύρω σου. Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε συνεχώς, για οτιδήποτε κάνουμε.
