Σήμερα υποδέχτηκα έναν φίλο μου ο οποίος θα μείνει σε μένα για τέσσερις μέρες. Ήταν κάπως ξαφνικό και το αστείο είναι πως δεν με ρώτησε, απλά μου ανακοίνωσε τον ερχομό του λίγες μέρες πριν. Δεν με πειράζει να τον φιλοξενήσω. Είναι καλός φίλος, περνάμε καλά μαζί κι επιπλέον του χρωστάω χάρη καθώς κι αυτός με φιλοξένησε όταν έψαχνα για δουλειά και σπίτι στην Θεσσαλονίκη.
Πλέον συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει να μένω μόνος. Μου αρέσει να έχω την ηρεμία μου, να κάνω ότι θέλω, όταν το θέλω, όπως το θέλω και να μην σκέφτομαι να μην ενοχλήσω τον άλλο, ούτε να προσπαθώ να κάνω την διαμονή του ευχάριστη. Είναι ωραίο να έρχονται φίλοι στο σπίτι, έχει πλάκα αλλά να μένω με κάποιον δεν είναι και ότι καλύτερο. Νιώθω να καταπιέζομαι.
Απορώ στο μέλλον αν μπορέσω ποτέ να συζήσω με κάποιον με τον οποίο έχω σχέση. Μετά από μερικά χρόνια είναι το λογικό βήμα. Εγώ όμως θα δυσκολευτώ να το κάνω, όσο κι αν τον θέλω. Είναι δύσκολο να αφήσω τις ανέσεις μου. Και αν είσαι με γκόμενο και χωρίσετε, άντε μετά να μετακομίσεις και να χωρίσετε τα υπαρχοντά σας.
Συμπέρασμα: Καλύτερα μόνος μου (στο σπίτι, όχι στην ζωή!)
2 σχόλια
Ε καλά, κάτσε να έρθει η ώρα, σε τέτοιες περιπτώσεις και οι δύο κάνουν υποχωρήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήHfaistiwnas! Μάλλον έχεις δίκιο. Αλλά αργεί πολύ αυτή η στιγμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράψε ένα σχόλιο: