Τις προηγούμενες μέρες ήμουν πάλι στην Κοζάνη. Όμως είχα κλείσει ήδη πάνω από ένα μήνα από την τελευταία φορά. Δεν περίμενα οι επισκέψεις πίσω στην "πατρίδα" να αραιώσουν τόσο σύντομα. Κι αν δεν είχα ξεμείνει από καθάρα ρούχα, ίσως να έκανα και παραπάνω. Ένα ευχάριστο είναι ότι ο πατέρας μου φάνηκε να αποδέχτηκε πλέον το γεγονός της μετακομισής μου ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Είχε φύγει η πίκρα από το προσωπό του, ούτε με ρωτούσε για το τι κάνω για δουλειά, με το επικριτικό του στυλάκι. Αυτή η επίσκεψη έκανε καλό και στην τσέπη μου καθώς έπεσε χαρτζηλίκι από τους γονείς και την γιαγιά μου αλλά δούλεψα κιόλας, αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που πήγα, οπότε τα άξιζα.

Μία σημαντική εξέλιξη ήταν το coming out σε έναν από τους στενούς φίλους μου. Στην αρχή ένιωσε ένα σοκ αλλά μετά όλα ήταν ok. Το δέχτηκε κι αυτός πολύ άνετα και χαλαρά όπως όλοι μέχρι τώρα. Τελικά η όλη διαδικασία έχει αρχίσει να γίνεται αστεία, δεν αποτελεί για μένα πλέον ένα μεγάλο βάρος. Περισσότερες λεπτομέρειες θα πω σε αποκλειστικό, για το θέμα, post.

Είχα αναφερθεί και σε μία παρεξήγηση με έναν φίλο μου. Βρεθήκαμε μετά από δύο εβδομάδες και ευτυχώς όλα ξεκαθάρισαν. Τώρα κάνουμε πάλι παρέα και συνεχίζουμε όπως είμασταν πριν και χαίρομαι πολύ γι 'αυτό. Είναι δύσκολο να κάνεις νέους φίλους και είναι κρίμα να χάνεις κι αυτούς που έχεις.

Όσο για την κοπέλα που μου την έπεσε και μετά πήρε χάπια για χάρη του φίλου μου, τώρα πλέει σε πελάγη ευτυχίας. Μιλήσαμε χτες και μου είπε ότι βρήκε καινούργιο αγόρι και ότι περνάνε υπέροχα μαζί. Μπορούσα όμως να το καταλάβω και από την φωνή της ότι όντως ήταν καλά. Ελπίζω να είναι κάτι που θα κρατήσει.

Σκέφτοντας όλα τα παραπάνω, διαπιστώνω ότι είμαι πολύ τυχερός. Ότι προβλήματα ή έννοιες κι αν είχα, σιγά σιγά εξαφανίστηκαν τις μέρες που πέρασαν και προς το παρόν όλα φαίνεται να κυλούν ομαλά και ήσυχα.