Σήμερα όλη μέρα είχα πονοκέφαλο (ευτυχώς τώρα μου πέρασε) από το χτεσινό ξενύχτι. Πήγαμε για μεζέ και κρασάκι, πολύ κρασάκι. Ύστερα κάναμε και μια βόλτα από τα bar και συνεχίσαμε την οινοποσία. Είχα καιρό να πιω τόσο πολύ και ψιλομέθυσα, όπως όλοι μας δηλαδή. Αλλά πέρασαμε πολύ ωραία. Θα έχω να θυμάμαι όμορφες στιγμές με τους φίλους μου, τώρα που θα φύγω. Κάτι μου λέει ότι θα χαθούμε, παρόλο που δεν πάω πολύ μακριά. Μόνο με τον έναν, που είμαστε σαν αδέρφια, είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να χωρίσουμε ποτέ.
Εκεί στην ταβέρνα που ήμασταν, παρατηρούσα στα διπλανά τραπεζάκια, μερικά ζευγαράκια. Ήταν όμορφη εικόνα, δύο άτομα να μιλάνε, να αγγίζονται, να γελάνε και κυρίως να βλέπεις στα μάτια τους την αγάπη που ένιωθε ο ένας για τον άλλο. Ζήλεψα είναι η αλήθεια. Έχω ζήσει ελάχιστες τέτοιες στιγμές και μου λείπουν πολύ. Εϊμαι ευγνώμων που ήμουν με τους φίλους εκεί και περνούσαμε καλά. Για μένα πάνω απ' όλα στη ζωή είναι η φίλοι. Αλλά όπως είναι φυσικό, αυτό που δεν έχω, είναι αυτό που με πονάει.
Τον τελευταίο καιρό δεν τα σκεφτόμουν πολύ αυτά τα θέματα. Είχα άλλες έννοιες. Αλλά κάπου κάπου αναδύονται συναισθήματα μοναξιάς και θλίψης. Και στο θέμα των σχέσεων είχα επίσης σαν σωτήρια λύση, την Θεσσαλονίκη. Τώρα όμως φοβάμαι μήπως κι εκεί δεν βρω αυτό που ψάχνω. Κάποιον που να τον αγαπάω και να με αγαπάει και να περνάμε καλά μαζί.
Σχετικά με το θέμα της Θεσσαλονίκης, οι προετοιμασίες προχωράνε σταθερά και την Δευτέρα πιθανότατα να πάω να μείνω στον φίλο μου και να αρχίσει το ψάξιμο δουλειάς και σπιτιού. Όσο η μετακόμιση ήταν απλά ένα όνειρο, ήμουν ενθουσιασμένος και πολύ αισιόδοξος. Τώρα όμως που βρίσκομαι ένα βήμα πριν την πραγματοποίηση, έχω πολύ άγχος και αγωνία. Και το διαδικαστικό κομμάτι μιας μετακόμισης είναι πολύ κουραστικό. Αλλά τα αγαθά κόποις κτώνται.
Εκεί στην ταβέρνα που ήμασταν, παρατηρούσα στα διπλανά τραπεζάκια, μερικά ζευγαράκια. Ήταν όμορφη εικόνα, δύο άτομα να μιλάνε, να αγγίζονται, να γελάνε και κυρίως να βλέπεις στα μάτια τους την αγάπη που ένιωθε ο ένας για τον άλλο. Ζήλεψα είναι η αλήθεια. Έχω ζήσει ελάχιστες τέτοιες στιγμές και μου λείπουν πολύ. Εϊμαι ευγνώμων που ήμουν με τους φίλους εκεί και περνούσαμε καλά. Για μένα πάνω απ' όλα στη ζωή είναι η φίλοι. Αλλά όπως είναι φυσικό, αυτό που δεν έχω, είναι αυτό που με πονάει.
Τον τελευταίο καιρό δεν τα σκεφτόμουν πολύ αυτά τα θέματα. Είχα άλλες έννοιες. Αλλά κάπου κάπου αναδύονται συναισθήματα μοναξιάς και θλίψης. Και στο θέμα των σχέσεων είχα επίσης σαν σωτήρια λύση, την Θεσσαλονίκη. Τώρα όμως φοβάμαι μήπως κι εκεί δεν βρω αυτό που ψάχνω. Κάποιον που να τον αγαπάω και να με αγαπάει και να περνάμε καλά μαζί.
Σχετικά με το θέμα της Θεσσαλονίκης, οι προετοιμασίες προχωράνε σταθερά και την Δευτέρα πιθανότατα να πάω να μείνω στον φίλο μου και να αρχίσει το ψάξιμο δουλειάς και σπιτιού. Όσο η μετακόμιση ήταν απλά ένα όνειρο, ήμουν ενθουσιασμένος και πολύ αισιόδοξος. Τώρα όμως που βρίσκομαι ένα βήμα πριν την πραγματοποίηση, έχω πολύ άγχος και αγωνία. Και το διαδικαστικό κομμάτι μιας μετακόμισης είναι πολύ κουραστικό. Αλλά τα αγαθά κόποις κτώνται.
3 σχόλια
:) Είσαι ένα βήμα πριν την μετακόμιση; Αχ πόσο θα ήθελα να ήμουνα στην ίδια θέση! Είσαι τυχερός, θα είσαι καλύτερα στη Θεσσαλονίκη από όλες τις απόψεις! ε; ε; :) Εκεί να δεις μεθύσια!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟυτε στο σακι ουτε στο σακουλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσο για το "παω στην μεγαλη πολη να βρω τον ερωτα" ακουγεσαι σαν την βοηθο της Καρυ στο Σεξ εν δε Σιτυ.
Ωστοσο δεν θελω να σου καταρακώσω το ηθικό, Best wishes.
Σε ζηλεύω! Για μένα η Θεσ/νίκη είναι η πιο ρομαντική πόλη της Ελλάδας, ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο! Αποκλείεται να μην βρεις τον έρωτα εκεί, άσε που και για νυχτερινή ζωή είναι ό,τι το ιδανικότερο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράψε ένα σχόλιο: