Την περασμένη Τρίτη αρραβωνιάστηκε η αδερφή μου. Σε προηγούμενο post έχω γράψει πως είμαι κατά του γάμου και των λοιπών κοινωνικών, ξεπερασμένων προτύπων. Θεωρώ ότι στην σημερινή εποχή, ο γάμος έχει χάσει το νοημά και τη σημασιά που είχε παλιότερα. Όλα αυτά πολύ δήθεν μου φαίνονται. Φυσικά χάρηκα πολύ για την αδερφή μου, αφού αυτό ήταν που επιθυμούσε.
Πέρα όμως από την γενική μου άποψη για τον γάμο, αυτή η προσωπική μου εμπειρία από τον αρραβώνα μου ενίσχυσε την επιλογή να μην παντρευτώ ποτέ.
Η αδερφή μου και ο δικός της, μας ανακοίνωσαν ότι σκόπευαν να αρραβωνιαστούν, μετά από δύο εβδομάδες, που ήταν τα γενέθλια του "γαμπρού". Δεν ήθελαν τίποτα επίσημο και φανταχτερό, μόνο μία μικρή συγκέντρωση για την αλλαγή των δαχτυλιδιών. Απλά πράματα. Όμως υπολόγισαν χωρίς τον ξενοδόχο. Η μητέρα μου, η γιαγιά μου και μία θεία μου, πήραν επάνω τους τις ετοιμασίες. Δύο εβδομάδες ζαλάδας, άγχους και υπερβολής.
Αλλαγές στο σπίτι, φαγητά και γλυκά για να χορτάσει ενα χωριό ολόκληρο, στολισμοί, δώρα κτλ κτλ κτλ. Και η λίστα των καλεσμενων να αρχίζει να επεκτείνεται. Ευτυχώς η αδερφή μου, έβαζε κάποια όρια, αλλιώς θα καταλήγαμε να κάνουμε τον αρραβώνα της πριγκίπισσας του Μονακό. Τέτοια τρέλα, δεν μπορώ να την καταλάβω. Φυσικά το αποτέλεσμα ήταν αρκετά μακριά από αυτό που είχε φανταστεί η αδερφή μου. Τουλάχιστον περάσαμε καλά. Εγώ βέβαια το αντιμετώπισα περισσότερο σαν ένα party παρά σαν αρραβώνα.
Και για μια ακόμη φορά κατάλαβα ότι ο αρραβώνας και ο γάμος, γίνεται πρώτα για τους άλλους και μετά για το ίδιο το ζευγάρι. Για τους γονείς, για να μη το έχουν καημό, την γειτονιά που θα σχολιάζει, την κοινωνία που θα κρίνει το ζευγάρι που παραμένει ανύπαντρο. Μου τη δίνουν όλα αυτά. Και όταν μου εύχονται "Και στα δικά σου", ιδιαίτερα αγαπημένη ευχή της γιαγιάς μου, παρότι είμαι μόλις 23 χρ., θέλω να αρχίσω να βρίζω.
Τουλάχιστον αυτό το γεγονός, μου άνοιξε ακόμα περισσότερο τα μάτια. Μακριά από κοινωνικές δεσμεύσεις. Για την αδερφή μου και τον δικό της, αφού αυτό διάλεξαν, τους εύχομαι να είναι πάντα μαζί, αγαπημένοι και ευτυχισμένοι, αλλα για μένα, ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
Πέρα όμως από την γενική μου άποψη για τον γάμο, αυτή η προσωπική μου εμπειρία από τον αρραβώνα μου ενίσχυσε την επιλογή να μην παντρευτώ ποτέ.
Η αδερφή μου και ο δικός της, μας ανακοίνωσαν ότι σκόπευαν να αρραβωνιαστούν, μετά από δύο εβδομάδες, που ήταν τα γενέθλια του "γαμπρού". Δεν ήθελαν τίποτα επίσημο και φανταχτερό, μόνο μία μικρή συγκέντρωση για την αλλαγή των δαχτυλιδιών. Απλά πράματα. Όμως υπολόγισαν χωρίς τον ξενοδόχο. Η μητέρα μου, η γιαγιά μου και μία θεία μου, πήραν επάνω τους τις ετοιμασίες. Δύο εβδομάδες ζαλάδας, άγχους και υπερβολής.
Αλλαγές στο σπίτι, φαγητά και γλυκά για να χορτάσει ενα χωριό ολόκληρο, στολισμοί, δώρα κτλ κτλ κτλ. Και η λίστα των καλεσμενων να αρχίζει να επεκτείνεται. Ευτυχώς η αδερφή μου, έβαζε κάποια όρια, αλλιώς θα καταλήγαμε να κάνουμε τον αρραβώνα της πριγκίπισσας του Μονακό. Τέτοια τρέλα, δεν μπορώ να την καταλάβω. Φυσικά το αποτέλεσμα ήταν αρκετά μακριά από αυτό που είχε φανταστεί η αδερφή μου. Τουλάχιστον περάσαμε καλά. Εγώ βέβαια το αντιμετώπισα περισσότερο σαν ένα party παρά σαν αρραβώνα.
Και για μια ακόμη φορά κατάλαβα ότι ο αρραβώνας και ο γάμος, γίνεται πρώτα για τους άλλους και μετά για το ίδιο το ζευγάρι. Για τους γονείς, για να μη το έχουν καημό, την γειτονιά που θα σχολιάζει, την κοινωνία που θα κρίνει το ζευγάρι που παραμένει ανύπαντρο. Μου τη δίνουν όλα αυτά. Και όταν μου εύχονται "Και στα δικά σου", ιδιαίτερα αγαπημένη ευχή της γιαγιάς μου, παρότι είμαι μόλις 23 χρ., θέλω να αρχίσω να βρίζω.
Τουλάχιστον αυτό το γεγονός, μου άνοιξε ακόμα περισσότερο τα μάτια. Μακριά από κοινωνικές δεσμεύσεις. Για την αδερφή μου και τον δικό της, αφού αυτό διάλεξαν, τους εύχομαι να είναι πάντα μαζί, αγαπημένοι και ευτυχισμένοι, αλλα για μένα, ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
3 σχόλια
Μακριά!!! Όσο πιο μακριά γίνεται! Κυρίως οι γυναίκες επιθυμούν συνάξεις.. δεν ξέρω γιατί αλλά το χαίρονται πολύ! Το πιο κουλό είναι, ότι στο γάμο του πρώτου παιδιού της οικογένειας, οι γονείς καλούν και τα άτομα στα οποία έχουν υποχρέωση και τους φίλους τους.. ξέρεις πόσες φορές έχω τσακωθεί γι'αυτό με τον πατέρα μου; Τελικά του είπα ότι θα υπογράψω το σύμφωνο και τον άφησα κάγκελο!! λολ!
ΑπάντησηΔιαγραφήξέρεις τι έχω ακούσει να λένε και έχουν πολύ δίκιο; ο γάμος (ή ο αρραβώνας τέλος πάντων) ο δικός σου γίνεται για τους γονείς σου, κι ο γάμος των παιδιών σου για σένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήκοινωνικές υποχρεώσεις, είναι αυτά. όταν πρόκειται για πολύ δικό σου πρόσωπο, απλά τις ύφίστασαι
οταν σου λενε "και στα δικα σου"
ΑπάντησηΔιαγραφήαπαντας
"Και μη χειροτερα!"
ΛΟΛ
Γράψε ένα σχόλιο: