Σήμερα ήταν μία ωραία, αν και λίγο κουραστική, μέρα. Πήγα το πρωί στη Θεσσαλονίκη για μια συνέντευξη για δουλειά. Δυστυχώς τελικά, η δουλειά αυτή δεν ήταν αυτό που περίμενα. Είπαν πως αν με πάρουν θα με ειδοποιήσουν, αλλά έτσι κι αλλιώς εγώ δεν ενδιαφέρομαι. Καλή δουλειά αλλά λίγα τα λεφτά και δεν θέλω να καταλήξω να ζητιανεύω στα φανάρια.
Όμως απόλαυσα για άλλη μία φορά την πανέμορφη Θεσσαλονίκη. Δε την χορταίνω αυτή την πόλη, γι' αυτό άλλωστε θέλω να την κάτω προς τα 'κει το συντομότερο δυνατόν. Περπάτησα στην παραλία με θέα τον Θερμαϊκό, η οποία ήταν λουσμένη με το απαλό απογευματικό φως του ήλιου. Κόσμος έκανε jogging, κάτι καραβάκια έκοβαν βόλτες και οι καφετέριες απέναντι σχεδόν γεμάτες. Και γαμώ.
Το καλύτερο βέβαια ήταν ότι βρεθήκαμε από κοντά, μετά από ένα χρόνο, με τον κολλητό μου και ανεκπλήρωτο ερωτά μου (το ξέρει και ο ίδιος ότι τον γουστάρω) από τον στρατό. Ήπιαμε το καφεδάκι μας, είπαμε τα νέα μας, κάναμε την βόλτα μας, ήταν ωραία.
Το κακό είναι όταν επιστρέφω, με πιάνει πάντα μια μελαγχολία. Λες και είμαι κάποιος φυλακισμένος, που μετά από ένα διάλειμμα, επιστρέφω πάλι στο κελί μου. Αυτή η πόλη και οι ανθρωποί της με πνίγουν, δεν αντέχω. Θέλω να φύγω και να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Να αρχίσω μια καινούργια ζωή, σε ένα νέο μέρος, με νέους φίλους. Και θα το κάνω.
Όμως απόλαυσα για άλλη μία φορά την πανέμορφη Θεσσαλονίκη. Δε την χορταίνω αυτή την πόλη, γι' αυτό άλλωστε θέλω να την κάτω προς τα 'κει το συντομότερο δυνατόν. Περπάτησα στην παραλία με θέα τον Θερμαϊκό, η οποία ήταν λουσμένη με το απαλό απογευματικό φως του ήλιου. Κόσμος έκανε jogging, κάτι καραβάκια έκοβαν βόλτες και οι καφετέριες απέναντι σχεδόν γεμάτες. Και γαμώ.
Το καλύτερο βέβαια ήταν ότι βρεθήκαμε από κοντά, μετά από ένα χρόνο, με τον κολλητό μου και ανεκπλήρωτο ερωτά μου (το ξέρει και ο ίδιος ότι τον γουστάρω) από τον στρατό. Ήπιαμε το καφεδάκι μας, είπαμε τα νέα μας, κάναμε την βόλτα μας, ήταν ωραία.
Το κακό είναι όταν επιστρέφω, με πιάνει πάντα μια μελαγχολία. Λες και είμαι κάποιος φυλακισμένος, που μετά από ένα διάλειμμα, επιστρέφω πάλι στο κελί μου. Αυτή η πόλη και οι ανθρωποί της με πνίγουν, δεν αντέχω. Θέλω να φύγω και να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου. Να αρχίσω μια καινούργια ζωή, σε ένα νέο μέρος, με νέους φίλους. Και θα το κάνω.
3 σχόλια
Καλημέρα! Εντάξει θα βρεις κάτι καλύτερο βρε Voltsek! Στο εύχομαι να είναι γρήγορα και να μετακομίσεις και στη Θεσσ/κη! Που θα ξεκινήσεις μια καινούργια ζωή! Και μετά προσπάθησε να πείσεις και μένα να φύγω, γιατί όσο πάει και ριζώνω! λολ! Φιλιά!!
ΑπάντησηΔιαγραφήαν μπορείς οικονομικά να το κάνεις, why not? πνίγεσαι μέσα στο σπίτι ε; δεν σε χωράει ο τόπος. i know!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να σοθ πω οτι δεν εισαι ο μονος δεν ειναι παρηγορια
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλα τι να κανω...
Εδω δεν μπορω να βοηθησω τον εαυτο μου ποσο μαλλον να συμβουλεψω και τους αλλους.
Γράψε ένα σχόλιο: