Τέλος Σεπτεμβρίου έκλεισα ένα χρόνο που χώρισα από την τελευταία μου σχέση. Δεν θυμόμουν την ακριβή ημερομηνία όμως το facebook, με τις υπενθυμίσεις των παλιών αναρτήσεων, φρόντισε να μου φρεσκάρει τη μνήμη. Είδα που ανέβαζα τα ανάλογα λυπητερά τραγούδια και κοιτώντας ύστερα τα τελευταία μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει, τα οποία φυσικά και δεν έχω σβήσει, θυμήθηκα την ακριβή ημερομηνία που η μοναξιά ήρθε και ποτέ δεν έφυγε.
Δεν έχω ιδέα τι κάνει, πως περνάει, αν με σκέφτεται καθόλου. Δική του επιλογή να ξεκόψει, όπως ήταν και η απόφαση του χωρισμού. Δεν με απασχολεί όμως τόσο πολύ πια ο χωρισμός, το πήρα απόφαση. Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι όλο αυτό το διάστημα, ήταν εντελώς κενό ερωτικά. Έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς φλερτ, λίγη τρυφερότητα, μία ζεστή αγκαλιά. Ούτε μία στιγμή δεν ένιωσα αυτό το όμορφο συναίσθημα του να είσαι με κάποιον, που η σκέψη του σε κάνει να χαμογελάς.
Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε το γεγονός ότι σχεδόν μόνιμα πια βρίσκομαι στο πατρικό μου στην επαρχία, οπότε αυτομάτως οι επιλογές και οι ευκαιρίες μειώνονται δραματικά, όπως και η ελευθερία κινήσεων. Και ακόμα χειρότερα τα κάνει η κακή ψυχολογία, η έλλειψη διάθεσης για προσπάθεια και αισιοδοξίας για την πιθανότητα να βγει κάτι καλό. Και όσο είμαι μόνος, τόσο πέφτει η ψυχολογία, ένας φαύλος κύκλος που δεν τελειώνει ποτέ.
Ένας χρόνος με αδιάφορες συζητήσεις στις εφαρμογές γνωριμιών, ανούσιες κουβέντες, οι ίδιες και οι ίδιες κάθε φορά, χωρίς να βγαίνει κάτι. Κάποιοι που έδειξαν ενδιαφέρον και ακόμα δείχνουν, δεν με ελκύουν εμφανισιακά ή πνευματικά. Κάποιοι έγιναν φίλοι, είναι ένα κέρδος και αυτό αλλά όχι το ζητούμενο. Κάποιοι που ήθελα εγώ, δεν ανταποκρίθηκαν. Η κλασική ιστορία! Δεν περίμενα να είναι τόσο δύσκολο να βρεθεί κάποιος που θα ταιριάζουμε σε κάποια βασικά σημεία.
Και η μοναξιά έχει ριζώσει και γίνεται αβάσταχτη μέρα με τη μέρα. Και μαζί της φέρνει την απελπισία και την απογοήτευση. Τι νόημα έχει μία ζωή χωρίς κάποιον να την μοιραστείς; Να μην έχεις αυτό τον έναν, που ξέρεις ότι ακόμα και τις χειρότερες μέρες, θα δώσει λίγο χρώμα στην μαυρίλα σου. Να βλέπεις ζευγάρια δίπλα σου και να κατηγορείς τον εαυτό σου που δεν είσαι ικανός να βρεις κι εσύ το ταίρι που σου αναλογεί. Και να μην έχεις καμία ελπίδα ότι κάποτε θα βρεις αυτό που ψάχνεις. Πονάει να μην έχεις το μόνο πράγμα που θες τόσο πολύ.
1 σχόλια
Αιμιλιε, σε νιώθω έτσι ακριβως είμαι και εγώ και δεν ελπίζω να βρω κάτι πια.....απλα με το καιρό ξεθωριαζεις, αλλά παρόλα αυτά πιστεύω στη σωστη στιγμή, πίστεψε και εσύ....αυτό με το πατρικό δεν είναι ευχαριστο όντως αν σκεφτείς με τι ενθουσιασμό είχες παει Θεσσαλονίκη...εχεις σκεφτεί το ενδεχόμενα να φύγεις και να δουλέψεις στο εξωτερικο? Μπορεί να μη θες αλλα θα ταν μια νέα αρχή...για να ξεκινήσεις μια καινούρια ζωή με καινουριους ανθρώπους!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράψε ένα σχόλιο: