Πάντα λάτρευα τις γιορτές των Χριστουγέννων. Η χαρούμενη ατμόσφαιρα, οι στολισμοί κτλ. Καθώς περνάνε τα χρόνια όμως, αλλάζουν οι αντιλήψεις και οι απαιτήσεις από τη ζωή. Η εγκατάλειψη του πατρικού μου σπιτιού και η μετακόμιση μου στη Θεσσαλονίκη πριν έξι χρόνια, δημιούργησαν τα πρώτα προβλήματα. Οι γονείς μου θεωρούσαν (και θεωρούν ακόμα) αυτονόητο ότι πρέπει να περνάω τις γιορτές μαζί τους. Εγώ από την άλλη, θέλω να είμαι με τους φίλους μου. Έτσι, όταν αποφάσισα την πρώτη εκείνη χρονιά να κάνω Χριστούγεννα με την παρέα μου στη Θεσσαλονίκη, υπήρξαν εντάσεις και τσακωμοί. Το θεώρησαν απόρριψη της οικογένειας μου. Την Πρωτοχρονιά βέβαια ήμασταν μαζί.
Την επόμενη χρονιά, ήταν οι πιο όμορφες γιορτές της ζωής μου. Ήταν η πρώτη, και μοναδική μέχρι τώρα, φορά που την συγκεκριμένη περίοδο είχα σχέση. Είχαμε περάσει μαζί μερικές μέρες στο σπίτι του, καθώς οι δικοί του έλειπαν στο χωριό. Ήταν πραγματικά ονειρικά. Συνέχεια μαζί, χαλαρά, με φαγητό, κρασί, αναμμένο τζάκι και σεξ. Σαν ρομαντική ταινία. Και για να ολοκληρωθεί το τέλειο σκηνικό, τη μία μέρα καλέσαμε φίλους στο σπίτι για να γιορτάσω τα γενέθλια μου, που είναι εκείνες τις μέρες. Αυτή η εμπειρία θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μου για πάντα!
Από τότε όμως άρχισε ο κατήφορος. Όπως είπα, δεν έτυχε ξανά να είμαι σε σχέση τα Χριστούγεννα. Και με τους φίλους μου όμως ήταν δύσκολο να είμαστε μαζί. Κάποιοι, έφευγαν στον τόπο καταγωγής τους και άλλοι επέλεγαν να είναι με τις οικογένειές τους. Εγώ από την άλλη, έπρεπε να είμαι στους δικούς μου, όχι μόνο επειδή ήθελαν να είμαστε μαζί αλλά κι επειδή έπρεπε να βοηθάω στην οικογενειακή επιχείρηση. Οπότε, τις επόμενες χρονιές, εγκλωβισμένος σε μία κατάσταση που δεν μου άρεσε, η περίοδος των γιορτών ήταν αδιάφορη και βαρετή. Χωρίς παρέες, χωρίς ιδιαίτερη διασκέδαση, μόνο με την οικογένεια μου να κάνουμε τα εθιμοτυπικά. Σαν αποτέλεσμα, αυτό το διάστημα από ευχάριστο κατέληξε μίζερο.
Και από τα καλύτερα Χριστούγεννα λίγα χρόνια πριν, φτάνω στα χειρότερα της ζωής μου, πέρυσι. Άλλη μία φορά χωρίς φίλους και χωρίς σχέση. Αυτή τη φορά όμως ήταν ακόμα χειρότερα. Τα αδέρφια μου, με τις δικές τους οικογένειες πια, είχαν τα δικά τους σχέδια, αφήνοντας εμένα μόνο με τους γονείς μου. Για κάποιους ίσως αυτό να μην ήταν πρόβλημα, για μένα όμως ήταν μεγάλο. Με τον πατέρα μου έχουμε τυπικές σχέσεις και σαν άνθρωποι γενικά, δεν είναι και οι μεγαλύτεροι γλεντζέδες. Οπότε με έπιασε απελπισία, δεν είχα διάθεση για τίποτα, έφτασα στα όρια της κατάθλιψης, σε σημείο να μιλάω με τον κολλητό μου στο τηλέφωνο και να κλαίω. Κάθε χρόνο έδινα στον εαυτό μου την υπόσχεση ότι την επόμενη φορά όλα θα είναι διαφορετικά και όμως τίποτα δεν άλλαζε.
Τα ίδια και φέτος. Μία επανάληψη των προηγούμενων ετών. Όχι απλά μακριά από τους φίλους μου αλλά και με τον κολλητό μου να μη θέλει να μιλάμε προσωρινά και κάποιους άλλους να έχουν απομακρυνθεί. Είναι σαν να προσπαθώ κάθε χρόνο να τα κάνω χειρότερα. Μία ελπίδα ήταν η γνωριμία που έγραψα στο προηγούμενο post, μία πιθανότητα να είμαι με κάποιον, γεγονός που θα μου έδινε δύναμη και αισιοδοξία, όμως και αυτή χάθηκε. Ήδη πέρασα μία προκαταβολική φάση κατάθλιψης, χωρίς να έχουν καν φτάσει οι γιορτές. Ευτυχώς κάποιοι φίλοι, με στηρίζουν και τώρα νιώθω καλύτερα. Βαρέθηκα να είμαι στεναχωρημένος. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να καταργήσω νοητικά τα Χριστούγεννα. Ποιο το νόημα να μπω σε ένα δήθεν εορταστικό κλίμα χωρίς να έχω πραγματικούς λόγους; Γιατί να καταπιεστώ για να νιώθω καλά; Για μένα αυτή η περίοδος θα είναι όπως όλες οι μέρες του χρόνου. Ένα στολισμένο δέντρο και μερικά χαζοχαρούμενα τραγούδια δεν είναι αρκετά για να γεμίσουν το κενό που νιώθω.
Λένε ότι τα Χριστούγεννα είναι οικογενειακή γιορτή. Συμφωνώ, αναλόγως όμως τι ορίζει ο καθένας σαν οικογένεια. Για μένα, πέρα από το προφανές, είναι και οι άνθρωποι που αγαπώ και με αγαπούν. Οι άνθρωποι που η παρουσία τους στη ζωή μου με κάνει να νιώθω τυχερός και η σκέψη τους με κάνει να χαμογελάω. Μέχρι λοιπόν να μπορώ να είμαι μαζί τους, τα Χριστούγεννα θα είναι ανύπαρκτα για μένα!
3 σχόλια
Η τελευταία παράγραφος τα λέει όλα. Όπου αγάπη θα γιορτάζεις. Και η γιορτή κάπου τελειώνει και μπορείς να δραστηριοποιηθείς "αλλιώς".
ΑπάντησηΔιαγραφήΞενούδης
Αιμιλιε πιστευω οτι οι γονεις σου σε αγαπανε γι' αυτο σε θελουν παρον στις οικογενειακες αυτες γιορτες....οσο για τον πατερα σου δε ξερω ισως ειναι ετσι ο χαρακτηρας του και να δειχνει την αγαπη του με αλλο τροπο δεν ειναι ολοι εκδηλωτικοι...απο καταθλιψη αλλο τιποτα και εγω τα ιδια αλλα δεν αλλαζει και κατι.....θα σου πω οτι σου λεω συνεχεια, να κανεις υπομονη και ολα θα πανε καλα!!!Πραγματικα πιστευω οτι θα εισαι ευτυχισμενος στο μελλον,γιατι το αξιζεις και γιατι ποτε δεν ξες πως τα φερνει η ζωη γιατι ωρες-ωρες αλλαζει τοσο που ερχονται τα πανω κατω....(αυτο περιμενω και εγω)...Καλες γιορτες σου ευχομαι, να περνας καλα και να χαμογελας....
ΑπάντησηΔιαγραφήΞενούδης: Ευχαριστώ για το σχόλιο σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία: Ευχαριστώ για το σχόλιο σου και τα καλά σου λόγια. Ευτυχώς τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο αυτή την περίοδο, μακάρι να κρατήσει. Λυπάμαι που κι εσύ περνάς δύσκολα. Εύχομαι σύντομα κι εσύ να βρεις ότι αναζητάς.
Γράψε ένα σχόλιο: