Πέρασε ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού. Ήταν αρκετά ενδιαφέρων μήνας, με το gay pride της Θεσσαλονίκης και κάποιες άλλες ασχολίες... Οι τελευταίες μέρες όμως ήταν -και είναι- αρκετά άσχημες για μένα, ψυχολογικά.
Ένα χρόνο μετά, ακόμα νιώθω πράγματα για τον πρώην μου, που τώρα είμαστε φίλοι. Δεν ξέρω αν τον θέλω πραγματικά ή αν απλά είναι ένα απωθημένο. Ήμασταν μόνο δύο μήνες μαζί και δεν είχαμε προχωρήσει πολύ αλλά είχαν προλάβει να γεννηθούν συναισθήματα μέσα μου. Όλο αυτό τον καιρό είμαστε σε μία περίεργη κατάσταση, να είμαστε φίλοι κι εγώ να του την πέφτω μεταξύ σοβαρού και αστείου. Όταν μάλιστα βρήκε άλλον γκόμενο, το πράγμα μπερδεύτηκε ακόμα πιο πολύ. Εκείνος εκνευριζόταν που δεν ξεκολλούσα, εγώ ζήλευα αλλά δεν θέλαμε να ξεκόψουμε...
Αυτό που έκανε ακόμα χειρότερα τα πράγματα, που το συζητήσαμε τώρα, είναι ότι ποτέ στην ουσία δεν ένιωσε κάτι βαθύ για μένα. Εγώ ήμουν ερωτευμένος αλλά εκείνος όχι. Απλά το προσπαθούσε, επειδή όπως είπε ήμουν καλό παιδί. Είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά τον τελευταίο καιρό και λίγο πριν τον δεύτερο μήνα μου είπε να χωρίσουμε.
Μπορεί να κράτησε λίγο όμως πίστευα ότι ήταν κάτι σημαντικό και για τους δυο μας. Βέβαια, αυτό ισχύει, μου λέει, πέρασε καλά, δεν το μετάνιωσε που ήμασταν μαζί. Δεν αμφιβάλλω γι αυτό. Όμως έχω βρεθεί μερικές φορές σε σχέση χωρίς να θέλω πραγματικά τον άλλον και ξέρω πως είναι. Κατά κάποιο τρόπο, μου έκλεψε το παρελθόν, τις λίγες στιγμές που μοιραστήκαμε σαν ζευγάρι. Έλιωνα για εκείνον, επειδή είχε βιώσει κάποια προβλήματα, οπότε εγώ ήθελα να τον φροντίζω, να τον στηρίζω και να τον κάνω μόνο να χαμογελάει.
Δεν περίμενα ότι θα το έλεγα ποτέ αυτό, αλλά πλέον πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερα να μην είχαμε κάνει σχέση αλλά να είχαμε προχωρήσει κατευθείαν στο φιλικό. Δεν αξίζει για δύο μήνες ευτυχίας σε έναν μονόπλευρο έρωτα να βρίσκομαι ένα χρόνο τώρα σε φάση στεναχώριας και κατάθλιψης. Προβληματίζομαι για το μέλλον της περίεργης φιλίας που μας δένει. Δεν θέλω να χαθεί από την ζωή μου, όμως σίγουρα δεν θα είμαστε όπως πριν. Αυτό που έχει σημασία τώρα, είναι να βρω επειγόντως κάτι καλό στη ζωή μου για να βγω από το μονοπάτι της μιζέριας.
5 σχόλια
Καλό μήνα Voltsek,καλή ημέρα και καλή εβδομάδα στην παρέα και σε εσένα. :-) Πρόσφατα ήμουν στην θέση σου.Μαγνητισμένος να πέφτω από συναισθηματικό τείχο σε συναισθηματικό Καιάδα.Εκτίμησα την από απέναντι αναγνώριση και βγήκα από αυτό το:"Γιατί ρε φίλε",όμως.Δύσκολα.Εύχομαι σύντομα να νιώσεις καλύτερα. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣιγά σιγά θα σου φύγει, αν βλέπεις ότι σε χαλάει τόσο πολύ, σιγά σιγά απομακρύνσου και με τον καιρό δεν θα είναι τόσο δύσκολο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε συγκινησε αυτο που εγραψες πως η ελλειψη ερωτα απο μερους του, σε εκανε να νοιωσεις πως εκ των υστερων, σου εκλεψε τις στιγμες σας ως ζευγαρι...Ειναι σαν μια πληγη που δεν την καταλαβες οταν την επαθες και τη βλεπεις τωρα που εχει γινει πια μια ασχημη ουλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλα πραγματικα,
Ουδεις αναντικαταστατος
Να εισαι καλα, μου αρεσει να σε διαβαζω!
tsiou_Vm_13: Είναι δύσκολη κατάσταση. Μόνο ο χρόνος μπορεί να απαλύνει τις πληγές.
ΑπάντησηΔιαγραφήHfaistiwnas: Νομίζω θα φύγει όταν γνωρίσω κάποιον άλλο που θα με ενδιαφέρει πραγματικά. Δεν θέλω να τον βγάλω από τη ζωή μου όμως.
νεκύδαλλον: Όπως τα είπες... Χαίρομαι που σου αρέσει το blog.
Ηφαιστίωνά μου!Φίλε μου!Τι κάνεις?
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδιά,έχασα τον Ξενικό...
νεκύδαλλον επέτρεψέ μου να υπογράψω κι εγώ σε πολλά από την προσέγγισή σου,φίλε!
Ααχ,Voltsek μου...Πιστεύεις αλήθεια πως το bad timing(ή κάποια..."στριμάδα"!),έποιασε μοναχά εσένα?Ή(δυστυχώς)θα είναι μόνον μία φορά?Εγώ,και το ξέρεις Voltsek,σου εύχομαι ολόκαρδα και πνευματικά,τα καλύτερα και να'ναι η τελευταία πληγή.Μα τι να κάνουμε?Αυτή είναι η...ζωντανή ζωή!Και θες να σου πω και κάτι?Κάλλιο να σκέπτεσαι παρά να επιβιώνεις!Σε χαίρομαι φιλαράκο γιατί σπας...και σπας...και ξανασπάς τα μούτρα σου ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΕΡΙΩΝΕΙΣ ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΠΟΥ ΚΟΥΝΙΕΤΑΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑΜΑΧΕΣΑΙ!Ναι,είναι αλήθεια...Ετούτη είναι μία βαθιά πληγή/ουλή που λέει κι ο φίλος!Μα μην βυθιστείς.Πάρε τον χρόνο σου-διεκδίκησέ τον,στην ανάγκη,από τον ίδιο τον Voltsek-κι όρθωσε τα γόνατα,μάγκα. :-) Πανδαμάτωρ Χρόνε και μεγάλε μας γιατρέ...
Γράψε ένα σχόλιο: