Δυστυχώς απ΄ ότι δείχνουν τα πράγματα σύντομα θα είμαι πάλι μόνος μου. Για την ακρίβεια είμαι ήδη μόνος μου απλά δεν έχουμε πει ακόμα και τυπικά το "χωρίζουμε". Δεν ταιριάζουμε και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε. Ήδη μία φορά το είχα σκεφτεί αλλά μετά αποφάσισα να μας δώσω λίγο ακόμη χρόνο. Όμως όσο περνάει ο καιρός, το χάσμα μεγαλώνει.
Η αφορμή δόθηκε πριν από λίγες μέρες. Βρέθηκα με τον Σ. και πήγαμε μαζί μια βόλτα στα μαγαζιά και μετά επιστρέψαμε στο σπίτι μου για να μαγειρέψουμε και να φάμε. Εκείνη την μέρα δεν ήταν προγραμματισμένο να μείνει σπίτι μου, κάτι που όπως ανέφερα σε προηγούμενο post κάπως με καταπίεζε. Για κάποιους λόγους, κυρίως πρακτικούς τελικά έμεινε σε μένα και ξυπνήσαμε την άλλη μέρα μαζί. Όση ώρα όμως έμενε στο σπίτι μου, τόσο περισσότερο ήθελα να φύγει, απλά πράγματα που έκανε με εκνεύριζαν και είχε γίνει κάτι σαν συνήθεια ο ένας να πάει κόντρα στον άλλον.
Συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν είναι φυσιολογικό για μία σχέση. Όταν θέλεις τον άλλον, ανυπομονείς να τον δεις και όταν είστε μαζί, δεν θέλεις να έρθει η ώρα που θα φύγει. Στην προκειμένη περίπτωση ίσχυε το αντίθετο. Δεν μου έβγαινε καμία τρυφερότητα προς το μέρος του. Όπως θα περίμενε κανείς, αυτός ο εκνευρισμός και η ασυμβατότητα κατέληξαν σε μία δυσάρεστη κατάσταση. Δεν μαλώσαμε αλλά ο ένας προκαλούσε τον άλλον ώσπου όταν έφυγε, ήμασταν ψυχροί μεταξύ μας.
Είχε τύχει και στο παρελθόν να γνωρίσω άτομα με τα οποία δεν ταιριάζαμε αλλά ήθελα να το παλέψω. Μετά όμως κατάλαβα πως δεν είναι στο χέρι μου. Αν καταπιέζεσαι για να κάνεις κάτι, θα εκδηλωθεί αργότερα με αρνητικό τρόπο. Έτσι, αποφάσισα να μην το ξανακάνω. Αυτή τη φορά βέβαια, τα πράγματα ξεκίνησαν ωραία. Στην αρχή, υπήρχε ενθουσιασμός για την γνωριμία, περνούσαμε καλά μαζί. Αλλά πλέον φτάσαμε σε ένα σημείο όπου έχουμε γνωριστεί αρκετά καλά για να καταλάβουμε ότι, ερωτικά τουλάχιστον, δεν μας δένει σχεδόν τίποτα. Το μόνο που με τρομάζει είναι το μετά. Η μοναξιά που για λίγο είχα καταφέρει να σβήσω από τη ζωή μου. Και η ψυχοφθόρα διαδικασία του να είμαι πάλι στο ψάξιμο. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να παραμένεις σε μία καταδικασμένη σχέση.
Από τότε έχουν περάσει τρεις μέρες και η μόνη επικοινωνία που έχουμε είναι 5' τη μέρα, λέγοντας μόνο τα τυπικά. Ήθελα να δω εκείνος τι αισθάνεται αλλά μέχρι τώρα δεν έχει εκδηλωθεί. Δεν έχει εκφράσει κάποιον προβληματισμό αλλά είναι φανερά πιο ψυχρός από πριν. Αύριο λοιπόν θα κάνω εγώ την αρχή. Θα του πω να βρεθούμε να μιλήσουμε κι εκεί μάλλον θα είναι και το επίσημο τέλος της σχέσης...
4 σχόλια
Δεν πειράζει.. συμβαίνουν αυτά άλλωστε.. δεν ταιριάζατε, πάμε γι'άλλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί είναι... ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μοναξιά δεν θεραπεύεται με ασπιρίνες... Όταν στηρίζεις την ευτυχία σου σε άνθρωπο { φίλο , εραστή, σύντροφο, παιδί κλπ} λογικό είναι να απογοητευθείς αργά ή γρήγορα .
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτηρίξου στον Χριστό , στον Θεό.Δεν είσαι μόνος σου ,δίπλα σου είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών Θεός, αφέσου στην αγκαλιά του.Γεννηθήτω το θέλημά Του.
Και κάτι άλλο ο φόβος της μοναξιάς σημαίνει φόβο θανάτου ...Δεν υπάρχει θάνατος αν πιστεύεις στο αυτονόητο , δηλαδή ότι υπάρχει Δημιουργός ...Ο Χριστός μηδενίζει τον θάνατο.
Φιλικά ,
Εκηβόλος.
Καλύτερα να κοιτάξεις το καλό σου, και απ' ότι εγώ (ως ένας απλός θεατής μπορώ να καταλάβω!) το καλό ίσως να μην βρίσκεται εκεί.. Καλύτερα να προχωρήσετε και οι δύο προτού κάνετε λάθη που μπορούν να σας πληγώσουν. Προσοχή όμως! Προτού πάρεις μία οριστική απόφαση καλό θα ήταν να ρωτήσεις και την καρδιά σου τι γνώμη έχει για όλα αυτά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράψε ένα σχόλιο: