Η αφορμή δόθηκε πριν από λίγες μέρες. Βρέθηκα με τον Σ. και πήγαμε μαζί μια βόλτα στα μαγαζιά και μετά επιστρέψαμε στο σπίτι μου για να μαγειρέψουμε και να φάμε. Εκείνη την μέρα δεν ήταν προγραμματισμένο να μείνει σπίτι μου, κάτι που όπως ανέφερα σε προηγούμενο post κάπως με καταπίεζε. Για κάποιους λόγους, κυρίως πρακτικούς τελικά έμεινε σε μένα και ξυπνήσαμε την άλλη μέρα μαζί. Όση ώρα όμως έμενε στο σπίτι μου, τόσο περισσότερο ήθελα να φύγει, απλά πράγματα που έκανε με εκνεύριζαν και είχε γίνει κάτι σαν συνήθεια ο ένας να πάει κόντρα στον άλλον. 

Συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν είναι φυσιολογικό για μία σχέση. Όταν θέλεις τον άλλον, ανυπομονείς να τον δεις και όταν είστε μαζί, δεν θέλεις να έρθει η ώρα που θα φύγει. Στην προκειμένη περίπτωση ίσχυε το αντίθετο. Δεν μου έβγαινε καμία τρυφερότητα προς το μέρος του. Όπως θα περίμενε κανείς, αυτός ο εκνευρισμός και η ασυμβατότητα κατέληξαν σε μία δυσάρεστη κατάσταση. Δεν μαλώσαμε αλλά ο ένας προκαλούσε τον άλλον ώσπου όταν έφυγε, ήμασταν ψυχροί μεταξύ μας.

Είχε τύχει και στο παρελθόν να γνωρίσω άτομα με τα οποία δεν ταιριάζαμε αλλά ήθελα να το παλέψω. Μετά όμως κατάλαβα πως δεν είναι στο χέρι μου. Αν καταπιέζεσαι για να κάνεις κάτι, θα εκδηλωθεί αργότερα με αρνητικό τρόπο. Έτσι, αποφάσισα να μην το ξανακάνω. Αυτή τη φορά βέβαια, τα πράγματα ξεκίνησαν ωραία. Στην αρχή, υπήρχε ενθουσιασμός για την γνωριμία, περνούσαμε καλά μαζί. Αλλά πλέον φτάσαμε σε ένα σημείο όπου έχουμε γνωριστεί αρκετά καλά για να καταλάβουμε ότι, ερωτικά τουλάχιστον, δεν μας δένει σχεδόν τίποτα. Το μόνο που με τρομάζει είναι το μετά. Η μοναξιά που για λίγο είχα καταφέρει να σβήσω από τη ζωή μου. Και η ψυχοφθόρα διαδικασία του να είμαι πάλι στο ψάξιμο. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να παραμένεις σε μία καταδικασμένη σχέση.

Από τότε έχουν περάσει τρεις μέρες και η μόνη επικοινωνία που έχουμε είναι 5' τη μέρα, λέγοντας μόνο τα τυπικά. Ήθελα να δω εκείνος τι αισθάνεται αλλά μέχρι τώρα δεν έχει εκδηλωθεί. Δεν έχει εκφράσει κάποιον προβληματισμό αλλά είναι φανερά πιο ψυχρός από πριν. Αύριο λοιπόν θα κάνω εγώ την αρχή. Θα του πω να βρεθούμε να μιλήσουμε κι εκεί μάλλον θα είναι και το επίσημο τέλος της σχέσης...

Μπορεί οι «αρτηριοσκληρωτικές» του ρεπουμπλικανικές τοποθετήσεις και δηλώσεις να τον βάζουν κατά καιρούς στο χολιγουντιανό στόχαστρο, όμως αυτή τη φορά ο θρύλος της μεγάλης οθόνης, κατάφερε να δημιουργήσει θόρυβο από την ανάποδη όχθη. Γνωστός από καιρό, υπέρμαχος του δικαιώματος των ομοφυλόφιλων ζευγαριών στο γάμο, αποφάσισε να «σπρώξει» ακόμα περισσότερο την τοποθέτηση του. Αποστέλλοντας επιστολή στο Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α. Την οποία και συνυπογράφει μαζί με άλλους 100 ρεπουμπλικάνους, ζητώντας την άρση της ψηφισμένης από την πολιτεία της Καλιφόρνια, απαγόρευσης του γάμου ανάμεσα σε λεσβίες, ομοφυλόφιλους και τρανσέξουαλ.

Η πρώτη ανοιχτή και πολύ πιο μαζεμένη τοποθέτηση του 82χρονου γερόλυκου πάνω στο θέμα, συνέβη το 2011 σε συνέντευξη του στο περιοδικό GQ στο οποίο και δήλωσε: «Στ' αρχ... μου για το ποιος είναι αυτός που θέλει να παντρευτεί με οτιδήποτε θέλει. Γιατί όχι; Πολύ κακό για το τίποτα. Ας έχει ο κάθε ένας την ευκαιρία να ζήσει τη ζωή του όπως το επιθυμεί».

Στο ίδιο ύφος και οι δηλώσεις του τον περασμένο Σεπτέμβριο στο τηλεοπτικό σόου της λεσβίας Έλεν Ντε Τζένερις: «Αυτή τη στιγμή η κοινωνία υποφέρει από τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, την τρομακτική αύξηση του χρέους και τις κυβερνητικές σπατάλες. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα που πρέπει να σκεφτούμε από το να ανησυχούμε αρνητικά για τον gay γάμο. Είναι αναπόσπαστο στοιχείο της φιλελεύθερης ιδεολογίας το να αφήνεις κάθε άνθρωπο στην ησυχία του». 

Από τον Τάσο (ΤΑΖ) Θεοδωρόπουλο 

Πηγή: iefimerida.gr