Την περασμένη Κυριακή μετά από έναν ολόκληρο μήνα, πήγα επιτέλους ξανά για μπάνιο στη θάλασσα. Μου άρεσε ιδιαίτερα που ήταν ξαφνικό και απρογραμμάτιστο. Πήγαμε στο Λιτόχωρο, ένα χωριό κοντά στην Κατερίνη. Είχε party σε ένα beach bar και περάσαμε πολύ ωραία. Ήταν γεμάτο από κόσμο και έπαιζαν καλή χορευτική μουσική. Είχε και κάτι ραπάδες καλεσμένους που τραγουδούσαν, αλλά δεν είναι του στυλ μου αυτά. Ήπιαμε, χορέψαμε και άθελά μας συμμετείχαμε στο μπουγέλο με το παγωμένο νερό, τα νερά και τα ποτά, που λάμβανε χώρα στο μαγαζί. Αργότερα κάναμε μπανάκι στη θάλασσα για χαλάρωση. Δεν υπάρχει καλύτερο από το να κολυμπάς στην θάλασσα την ώρα που δύει ο ήλιος.
Το beach bar
Η παραλία
Η παραλία μετά την δύση του ηλίου
Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει μία τρομερή βαρεμάρα. Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Όλα μου φαίνονται αδιάφορα. Αυτό φαίνεται και στο blog. Στα τελευταία post δεν έχω γράψει πολλά, έχω βάλει κυρίως οπτικό υλικό. Η αλήθεια είναι ότι έχω ξενερώσει λιγάκι με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Είναι ωραίο να έχεις ελεύθερο χρόνο. Αλλά όταν έχεις μόνο ελεύθερο χρόνο, γίνεται παγίδα, δεν ξέρεις πως να καλύψεις όλο αυτό το κενό. Ίσως να φαίνεται περίεργο αλλά εγώ έτσι νιώθω. Σταμάτησα να δουλεύω τον περασμένο Νοέμβριο, με άλλα λόγια, εδώ και εννέα μήνες κάθομαι. Μέχρι τώρα στόχος μου ήταν να καλοπερνάω και το κατάφερνα, δεν έχω κανένα παράπονο. Έχω ζήσει πολλές υπέροχες εμπειρίες όσο καιρό ζω στην Θεσσαλονίκη. Αλλά κάποια στιγμή χάνεται το νόημα, χορταίνεις από διασκεύαση και θέλεις να κάνεις κάτι εποικοδομητικό στη ζωή σου.
Το κακό δεν είναι ότι δεν δουλεύω. Δεν μου αρέσει να γίνομαι το σκυλάκι άλλων για μερικές πενταροδεκάρες. Το θέμα είναι ότι δεν εκμεταλεύομαι τους πόρους που έχω για να ασχοληθώ με κάτι που μου αρέσει και που ίσως μου φανεί χρήσιμο στο μέλλον. Θέλω να κάνω τόσα πράγματα και δεν παίρνω την απόφαση να ξεκινήσω χωρίς να υπάρχει κάποιο εμπόδιο. Σκέφτομαι ότι έχω χρόνο να πραγματοποιήσω τις επιθυμίες μου. Δεν υπάρχει χειρότερο από την αναβλητικότητα. Αφήνεις κάτι για αργότερα στη ζωή σου, πιστεύοντας ότι έχεις όσο καιρό χρειάζεσαι και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι έχεις χάσει πολύτιμο χρόνο και σημαντικές ευκαιρίες. Και το ακόμα χειρότερο είναι, ότι ενώ το αντιλαμβάνομαι, δεν κάνω κάτι να το αλλάξω. Πόσο μαλ***ς μπορεί να είμαι; (Ρητορική ερώτηση, μην απαντήσει κανείς).
Το άλλο θέμα είναι πως άρχισα να νιώθω μόνος, ένα συναίσθημα που είχα καιρό να βιώσω. Όλο αυτόν το καιρό βόλευα την ανάγκη μου για ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία με τους φίλους μου και κάνοντας νέες γνωριμίες. Και πραγματικά περνάω φανταστικά μαζί τους. Οι φιλίες μου κάλυπταν και καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος του συναισθηματικού κενου. Όταν πριν από 2 και κάτι μήνες γνώρισα τον πρώην και αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, ένιωσα ολοκληρωμένος. Ήταν η πρώτη μου σχέση κι αυτό από μόνο του ήταν ένα μεγάλο βήμα.
Απ' ότι φάνηκε όμως, η σχέση αυτή δεν κράτησε και το λίγο διάστημα που διήρκησε, δεν εισέπραξα όλα αυτά που είχα ανάγκη. Για άλλη μία φορά στράφηκα στους φίλους μου για να μην νιώθω μοναξιά. Και στην αρχή το πέτυχα. Όμως όσους φίλους και να έχεις, όσο στενή κι αν είναι η σχέση σας, δεν μπορείς να αντικαταστήσεις την έλλειψη ενός ερωτικού δεσμού και ότι αυτός έχει να σου προσφέρει. Υπάρχει βέβαια κάποιος υποψήφιος, έχω αναφερθεί ξανά σε αυτόν, αλλά αυτή τη χρονική περίοδο δεν γίνεται να προχωρήσουμε επειδή μένει μακριά. Θα έρθει όμως σε ένα μήνα εδώ για να σπουδάσει. Κι εγώ έχω το εξής δίλημμα: να τον περιμένω ή να ψάξω να βρω κάποιον άλλον; Η αλήθεια είναι ότι φαίνεται πολύ καλό και σοβαρό παιδί, αξίζει δηλαδή την αναμονή. Απ' την άλλη όμως έχω άμμεση ανάγκη από ένα ιδιαίτερο πρόσωπο στην ζωή μου.
David Guetta feat. Kelly Rowland - When Love Takes Over
Ένα πολύ ενδιαφέρον video, το οποίο μεταδίδει ένα πολύ σημαντικό μήνυμα. Το είδα στο blog του Elementstv, ο οποίος έκανε και τους υπότιτλους, αλλά σκέφτηκα ότι καλό είναι να το βάλω κι εγώ στο δικό μου. Παρακολουθήστε το!
Την περασμένη Πέμπτη πήγα με τον κολλητό μου στην συναυλία των James στο Θεατρο Γης. Ήταν μία τέλεια εμπειρία. Το μέρος καταπληκτικό, ήταν η πρώτη φορά που πήγα εκεί, και ήταν γεμάτο από κόσμο. Το opening το έκαναν οι Transistor και στη συνέχεια τραγούδησαν οι James οι οποίοι ήταν άπαιχτοι όπως πάντα.
Το άνοιγμα της συναυλίας με τους Transistor
Γεμάτο το θέατρο από κόσμο
Και πάλι οι Transistor
Οι James. Φαίνεται κι ένα από τα μέλη του group, ο οποίος όλη τη βραδιά φορούσε ένα κόκκινο φόρεμα. Το γιατί δεν το κατάλαβα. Μήπως είναι δικιά μας;
Say Something
Born Of Frustration
Hey Ma
Τώρα που επιτέλους έχω αποκτήσει έναν gay κύκλο μπορώ να πηγαίνω σε gay μαγαζιά χωρίς να παρακαλάω τον straight κολλητό μου να μου κάνει την χάρη. Τώρα πρόσφατα πήγα μερικές φορές, μετά από μήνες ολόκληρους.
Ένα από τα μαγαζιά που πήγα ήταν το gay bar Bigaroon. Μου αρέσει αυτό το μαγαζί. Τη μία φορά πήγα με τον πρώην. Ήταν η πρώτη φορά μετα το χωρισμό που θα συναντιόμασταν και σκεφτήκαμε ότι θα ήταν καλό μέρος για να μιλήσουμε αλλά και να δούμε κανένα ωραίο παλικάρι. Που να ξέραμε...
Το μαγαζί ήταν γεμάτο λεσβίες. Είχαν κυριεύσει το μέρος. Όπου έπεφτε το μάτι σου έβλεπες λεσβίες. Και ήταν σχεδόν όλες, μικρές σε ηλικία. Δεν έχω πρόβλημα μαζί τους. Αντιθέτως, έχω γνωρίσει ομοφυλόφιλες και ήταν και γαμώ τα άτομα. Απλά ξενέρωσα. Περίμενα να δω τεκνά και τελικά βαρέθηκα να βλέπω γυναίκες. Αλλά πιο πολύ με ενοχλουσε η ηλικία παρά το φύλο. Ένιωσα σαν να βρίσκομαι σε παιδικό σταθμό. Τόσες πολλές νεαρές λεσβίες πρώτη φορά έβλεπα. Φώναζαν, έμπαιναν κι έβγαιναν από το μαγαζί όλη την ώρα.... μας είχαν ζαλίσει. Ευτυχώς όσο περνούσε η ώρα, η αναλογία αντρών - γυναικών άλλαζε.
Ο πρώην μου είπε ότι δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιότερα άντε να ήταν 2-3 γυναίκες μέσα σε όλο το μαγαζί. Πλέον όμως έχουν αλλάξει τα πράγματα. Ένα μέρος δικό μας είχαμε κι εμείς να νιώθουμε άνετα και εξοστρακιστήκαμε κι από εκεί. Εμείς δηλαδή τι θα απογίνουμε;
Σε άλλη νυχτερινή έξοδο πήγα με τον πρώην και δύο άλλους φίλους μου στο gay club Enola. Κι αυτό αποτελεί καλή πρόταση για διασκέδαση, αν κι ακόμα δεν έχω εγκλιματιστεί απολύτως στο κλίμα ενός τέτοιου μαγαζιού. Καλός κόσμος, καλή μουσική... όλα καλά.
Φεύγοντας, πιαστήκαμε για πλάκα, χεράκι χεράκι με τον έναν φίλο μου και συνεχίσαμε να κρατιόμαστε μέχρι που φτάσαμε στις καφετέριες στην παραλία. Γενικά είμαι άνετος με αυτά τα θέματα, αλλά η αλήθεια είναι πως αγχώθηκα εκείνη την στιγμή. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι τέτοιο αλλά επίσης αισθάνθηκα όμορφα, άσχετα αν ο άλλος δεν ήταν πραγματικά ο αγαπημένος μου. Δεν είδαμε ιδιαίτερες αντιδράσεις καθώς ήταν ξημερώματα και οι περαστικοί ήταν ελάχιστοι. Μόνο προς το τέλος υπήρξε κάτι.
Μπροστά μας βρισκόταν μια παρέα νεαρών κοριτσιών που ερχόταν προς το μέρος μας. Η πρώτη από αυτές που μας αντιλήφθηκε, κάρφωσε το βλέμμα της στα ενωμένα μας χέρια, απορημένη κι έκπληκτη. Καθώς πέρνούσαν από δίπλα μας, τις ακούγαμε να χασκογελάνε και όταν μας προσπέρασαν και κοίταξα πίσω, είχαν γυρίσει κι αυτές τα κεφάλια, μας κοιτούσαν και γελούσαν. Τότε εγώ τις φώναξα "Ναι κορίτσια καλά είδατε. Κρατιόμαστε χέρι χέρι." Είχε πολύ πλάκα το όλο σκηνικό.
Η αντίδραση τους δεν με ενόχλησε. Άλλωστε δεν ήταν άσχημη. Απλά είδαν κάτι απρόσμενο και ένιωσαν περίεργα, ίσως αμήχανα. Αλλά αν αυτό γίνει συχνό φαινόμενο, τότε ο κόσμος θα το συνηθίσει και δεν θα αποτελεί πλέον ιδιαίτερο φαινόμενο. Άντε πάρτε όλοι τα αγόρια σας και βγείτε έξω αγκαλίτσα.
Χτες ήρθε σπίτι μου πάλι ο "φίλος" μου με αφορμή πάλι να μιλήσουμε. Τελικά πάλι καταλήξαμε να κάνουμε ότι και τις δύο προηγούμενες φορές. Φιλιά, αγκαλιές κτλ κτλ... Αλλά συζητήσαμε κιόλας. Το συμπέρασμα είναι ότι γουστάρει ο ένας τον άλλον αλλά αφού δεν υπάρχει σεξουαλική συμβατότητα, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Το χτεσινό ήταν σαν αποχαιρετιστήριο. Αποφασίσαμε τελικά να μείνουμε φίλοι. Το απολαύσαμε και οι δύο πάντως. Μακάρι να ήταν διαφορετικές οι συνθήκες.
Το καλό είναι ότι υπάρχει και κάτι άλλο ενδιαφέρον στη ζωή μου. Ένα πολύ ιδιαίτερο πρόσωπο με το οποίο υπάρχουν πολλές πιθανότητες να είμαστε μαζί. Η επαφή έγινε μέσω του Gay Romeo. Μου άρεσαν αυτά που έγραφε στο προφίλ του και όταν είδα και την φωτογραφία του, σκέφτηκα "εδώ πρέπει να δώσω προσοχή!". Ανταλλάξαμε msn και αρχίσαμε να μιλάμε. Στην αρχή βέβαια τα πράγματα ήταν χλιαρά. Οι συζητήσεις μας ήταν περισσότερο φιλικές. Αλλά ξαφνικά άλλαξε το πράγμα. Άρχισε να δείχνει περισσότερο ενδιαφέρον κι εγώ φυσικά ανταποκρίθηκα.
Τις τελευταίες μέρες έχουμε μιλήσει ώρες ολόκληρες στο τηλέφωνο. Νιώθουμε ότι ταιριάζουμε. Το κακό είναι ότι είναι από Κέρκυρα και θα έρθει εδώ τέλος Αυγούστου οπότε πρέπει να κάνουμε υπομονή μέχρι τότε και είναι δύσκολο. Είναι όμως τόσο γλυκός και τρυφερός... Ελπίζω όταν γίνει τελικά η συνάντηση να πάνε όλα καλά μεταξύ μας.
Η χτεσινή βραδιά ήταν από τις ομορφότερες αλλά και από τις πιο περίεργες της ζωής μου. Όλα ξεκίνησαν πριν από δύο μέρες αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Πριν μερικές μέρες γνώρισα κάποιον μέσω του blog. Διάβαζε το blog μου εδώ και καιρό, αποφάσισε να με κάνει add στο msn, μιλήσαμε, βρεθήκαμε και γίναμε καλοί φίλοι. Τα γράφω όλα εδώ. Αυτό το παιδί είναι πολύ καλό και γλυκό και μου αρέσει σαν χαρακτήρας. Αλλά είναι εντελώς άπειρος σαν ομοφυλόφιλος και είναι παθητικός, οπότε δεν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο μεταξύ μας, παρά να είμαστε καλοί φίλοι.
Προχτές το βράδυ είμασταν στο σπίτι μου, κι ενώ το ξεκινήσαμε για πλάκα, το πράμα προχώρησε. Αγκαλιαστήκαμε, χαϊδευτήκαμε, φιληθήκαμε... Αλλά είπαμε να το αντιμετωπίσουμε σαν πειραματισμό, περισσότερο από την μεριά του άλλου, καθώς δεν είχε εμπειρίες. Απλά για να πάρει μια ιδέα. Δεν προλάβαμε να κάνουμε περισσότερα, ούτε να το συζητήσουμε επειδή αργότερα ήρθε κι ένας άλλος φίλος μου, που τον περιμέναμε.
Το επόμενο βράδυ, χτες δηλαδή, πήγα στο σπίτι του για να μιλήσουμε και να ξεκαθαρίσουμε το που βρισκόμαστε. Στην αρχή είχαμε φιλική συμπεριφορά, δεν άργησε όμως αυτό να αλλάξει. Αρχίσαμε τις αγκαλιές και τα φιλιά πάλι. Μετά από λίγο πήγαμε στην κρεβατοκάμαρα. Δεν κάναμε σεξ, το σημειώνω αυτό εξαρχής. Αλλά ήταν πολύ όμορφο. Ξαπλώναμε αγκαλιασμένοι, φιλιόμασταν και ακολούθησαν πιο hot καταστάσεις χωρίς να προχωρήσουμε όμως πολύ. Όλα αυτά τα κάναμε μέχρι τις 8 το πρωί, δεν κοιμηθήκαμε καθόλου όλο το βράδυ. Ήταν ίσως τα μεγαλύτερα, σε διάρκεια, προκαταρκτικά χωρίς να ακολουθήσει το κυρίως πιάτο.
Ενώ ξέραμε ότι αυτό δεν θα μας βγάλει πουθενά, το συνεχίζαμε. Το αντιμετωπίσαμε όλο αυτό πολύ χαλαρά. Είπαμε ότι δεν θα έχουμε καμία δέσμευση, ότι είμαστε απλά δύο "ιδιαίτεροι" φίλοι. Βέβαια ο άλλος μου εκμυστηρεύτηκε ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου, κάτι που περιπλέκει λίγο την όλη φάση. Αποφασίσαμε πάντως να μην επαναληφθεί τίποτα απ' όσα έγιναν καθώς δεν έχει νόημα να ξεκινήσουμε κάτι που θα μας οδηγήσει εν τέλει σε αδιέξοδο.
Τα όρια των σχέσεων με τους ανθρώπους γύρω μου έχουν αρχίσει να θολώνουν. Από την μία έχω τον πρώην με τον οποίο έχουμε πλέον γίνει φίλοι και από την άλλη έχω έναν καλό φίλο τον οποίο έχω αρχίσει να βλέπω ερωτικά. Εν τω μεταξύ, υπάρχει και κάτι άλλο στα σκαριά, μία γνωριμία με μεγάλες προοπτικές. Ελπίζω να ξεκαθαρίσουν σύντομα τα πράγματα.
Την περασμένη εβδομάδα βγήκα δύο φορές με τον πρώην μου. Ήταν η πρώτη φορά μετά το χωρισμό. Ήθελα πολύ να τον δω, καθώς μου είχε λείψει. Δύο μέρες μετά το χωρισμό εγώ πήγα στην Κοζάνη κι έτσι είχαμε αρκετές μέρες να συναντηθούμε.
Τώρα πια είμαστε φίλοι και χαίρομαι γι αυτό. Αφού δεν προχώρησε ερωτικά, θέλω τουλάχιστον να υπάρχει στην ζωή μου φιλικά. Άλλωστε ήταν κοινή απόφαση να διακόψουμε, δεν υπήρξε καθόλου δράμα και πίκρα. Δεν επρόκειτο για κάποιον μεγάλο έρωτα που έληξε.
Η ειρωνία είναι ότι τώρα που δεν είμαστε πλέον μαζί, άρχισε να αλλάζει στον εαυτό του, αυτά που δεν μου άρεσαν σε αυτόν. Είχα αναφέρει σε προηγούμενο post ένα τραγικό συμβάν που είχε συμβεί. Αυτό ήταν η απώλεια ενός στενού ανθρώπου του πρώην μου. Όπως μου είπε, αυτή η απώλεια τον έχει κάνει να αναθεωρήσει τις απόψεις του και να θέλει να χαίρεται περισσότερο τη ζωή. Είναι κρίμα που έπρεπε να γίνει κάτι άσχημο για να το συνειδητοποιήσει. Αλλά εγώ πάλι χαίρομαι γι αυτόν. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Είναι κάπως περίεργη όλη αυτή η κατάσταση βέβαια. Είχα σχέση με κάποιον και τώρα είμαστε φίλοι και μιλάμε για άλλους άντρες. Δεν το έχω ξαναβιώσει αυτό. Το αποκορύφωμα ήταν την περασμένη Παρασκευή που πήγαμε στο Enola, ένα gay club της Θεσσαλονίκης. Ο πρώην μου συνάντησε μια παλιά του ξεπέτα. Για την ακρίβεια ήταν στην διπλανή παρέα. Αφού μίλησαν δυο τρεις φορές, μετά εκείνος έπιανε το χέρι του πρώην και κάποια άλλα σημεία... Εκεί μπορώ να πω ότι ένιωσα περίεργα αλλά όχι με άσχημο τρόπο. Δεν ζήλεψα, ούτε θύμωσα, τίποτα τέτοιο. Κι ο πρώην όμως ένιωθε έτσι. Με κοιτούσε και χαμογελούσε, προσπαθώντας να κρύψει την αμηχανία του. Είναι η αρχή ακόμα, αν περάσει λίγος καιρός θα συνηθίσουμε. Θα χαρώ πραγματικά αν μάθω ότι βρήκε κάποιο παιδί και είναι καλά μαζί του.
επικαιρότητα
ομοφυλοφιλία
Προτεσταντική εκκλησία δέχεται στις τάξεις της ομοφυλοφίλους ιερείς
Κυριακή 5 Ιουλίου 200920:29VoltsekΠροτεσταντική εκκλησία δέχεται στις τάξεις της ομοφυλοφίλους ιερείς.
Αρκεί να «συζούν με πίστη και αγάπη»
Την απόφαση της να αποδέχεται ομοφυλόφιλους ιερείς, πνευματικούς και πρεσβυτέρους ανακοίνωσε μία προτεσταντική εκκλησία στην Ολλανδίας, όπως γράφει σήμερα η ολλανδική εφημερίδα Trouw.
Πρόκειται για την «Εκκλησία της Ιερουσαλήμ», μία από τις πολλές προτεσταντικές εκκλησίες της χώρας, η οποία έχει την έδρα της στην Ουτρέχτη, στην κεντρική Ολλανδία και έχει λάβει τη σχετική απόφαση εδώ και ένα χρόνο, χωρίς όμως να τη δημοσιοποιήσει.
«Εάν δύο άνδρες ή δύο γυναίκες συζούν με πίστη αγαπώντας ο ένας τον άλλο, δεν βλέπω κανένα πρόβλημα σε αυτό», δήλωσε ο ιερέας Μαρκ Γιάνσενς στην εφημερίδα.
Η Εκκλησία, η οποία υπολογίζεται ότι έχει περίπου 32.000 πιστούς, αποφάσισε να επιτρέψει σε ομοφυλόφιλους να υπηρετούν ως κληρικοί αφότου ένας από τους ιερείς της, ο Ρούαρντ Γκανζεβοορτ, ξεκίνησε μία ανοιχτή ομοφυλοφιλική σχέση το 2005 και αποπέμφθηκε.
Πηγή: www.kathimerini.gr
Αφού έγραψα σε προηγούμενο post για το Gay Pride, ήρθε η σειρά για το φωτογραφικό υλικό. Είναι μόνο ένα δείγμα βέβαια. Ίσως αργότερα να ανεβάσω ένα video με τις φωτογραφίες και τα βιντεάκια που τράβηξα. Όποιος δεν ήταν εκεί, έχασε πάντως.
Μία μακρινή φώτο της πλατείας Κλαυθμώνος, την στιγμή που φτάνω και ο
ενθουσιασμός μου έχει χτυπήσει κόκκινο.
Αυτό το άγαλμα πολύ μου αρέσει, το βρίσκω πολύ όμορφο.
"Ελλάδα μιμήσου σε κάτι καλό την Ευρώπη"
"Θέλω και εγώ να παντρευτω!"
"Ίσα δικαιώματα για όλες - όλους"
"Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο δήμαρχος της Τήλου"
Ωραία ιδέα αυτό.
Η μουσική σκηνή και πολύς κόσμος.
Στην αρχή της πορείας. Ο άντρας με το πράσινο μπλουζάκι κάτω δεξιά,
είναι ο κ. Γρηγόρης Βαλλιανάτος.
Αυτός είμαι εγώ, σηκώνοντας περήφανα την gay σημαία.
Ένα από τα άρματα, το οποίο δεν κατάλαβα τη σημασία του, να πω την αλήθεια.
Η πορεία μπροστά από την βουλή.
Μία από τις ιδιαίτερες παρουσίες του gay pride. Μμμμμ...
31 μέτρα gay σημαία για τα 31 χρόνια από την ιδρυσή της.
Επιτέλους αποφάσισα να κάνω post για το Gay Pride. Μερικοί από σας, μου το ζητήσατε πολλές φορές, καθώς το είχα υποσχεθεί. Σε αυτό το post θα αναφερθώ συγκεκριμένα στο Gay Pride και στο επόμενο, γενικότερα για την επισκεψή μου στην Αθήνα.
Ήθελα πολύ να πάω. Το περίμενα έναν ολόκληρο χρόνο, καθώς το περσινό το έχασα λόγω κακής οργάνωσης του χρόνου και των υποχρεώσεων μου. Στην αρχή κανείς από τους φίλους μου δεν ήθελε να έρθει μαζί μου. Ευτυχώς τελικά βρήκα παρέα, ένα φιλικό μου ζευγάρι και πήγαμε μαζί. Ο ένας μάλιστα είχε ξαναπάει, οπότε με καθοδηγούσε κάπως στα δρώμενα και σε όλη την ιδέα.
Μου άρεσε πάρα πολύ και φυσικά σκοπεύω να πάω και του χρόνου και κάθε χρόνο. Μάλιστα, αν μπορέσω, θα πάω και σε gay pride άλλης χώρας. Γινόταν χαμός από κόσμο, δυνατή μουσική ακουγόταν παντού τριγύρω, υπήρχαν ενδιαφέροντα shows και φυσικά ήταν στημένα γύρω γύρω πολλά περίπτερα από διάφορες οργανώσεις. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα κι έτσι δεν μπορώ να κάνω συγκρίσεις. Απ' ότι άκουσα πάντως κάθε χρόνο είναι καλύτερο.
Ο κόσμος που ήταν εκεί, ήταν μία μίξη ανθρώπων με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Νέοι & γέροι, άντρες & γυναίκες, Έλληνες & ξένοι, άτομα με συντηρητική εμφάνιση & άλλοι με πιο extreme. Η πορεία ξεκίνησε από την πλατεία Κλαυθμώνος, πέρασε από το Σύνταγμα, συνεχίστηκε μπροστά από την βουλή και ύστερα δεν ξέρω. Δυστυχώς δεν μείναμε μέχρι το τέλος του εορτασμού καθώς την ίδια μέρα κάναμε το κουραστικό 6ωρο ταξίδι από την Θεσσαλονίκη, πήγαμε στο Pride και το βράδυ θα επισκεφτόμασταν φυσικά το Γκάζι. Οπότε, μία σύντομη περίοδος ξεκούρασης και ανάκτησης δυνάμεων ήταν απαραίτητη.
Πρέπει να πω ότι ένα επιπλέον θετικό της επισκεψής μου στο Pride, ήταν η γνωριμία μου με τον κ. pisoglendi, ο οποίος βρισκόταν σε ένα από τα περίπτερα που ήταν στημένα.
Τώρα θα πρέπει να εκφράσω την γνώμη μου για το Gay Pride ως θεσμό. Υπάρχουν δύο βασικές απόψεις. Οι μεν υποστηρίζουν ότι το Gay Pride αποτελεί έναν τρόπο για να δείξουμε ότι εμείς οι ομοφυλόφιλοι υπάρχουμε, να κάνουμε τους υπόλοιπους να μας αντιμετωπίζουν με σεβασμό και να έχουμε ίσα δικαιώματα. Οι δε υποστηρίζουν ότι το Gay Pride δεν έχει καμία αξία ως θεσμός, ότι είναι δηλαδή ένα πανηγύρι με μόνο σκοπό την διασκέδαση και τον χαβαλέ και ότι είναι απλά μία ευκαιρία να ξεσαλώσει η κάθε κραγμένη.
Δεν μπορώ να απορρίψω καμία από τις δύο πλεύρες. Και στις δύο κρύβεται μία δόση αλήθειας. Γι' αυτό κι εγώ έχω καταλήξει κάπου στην μέση, με μία κλίση προς τη θετική μεριά. Θέλω να πω ότι ασφαλώς με μία παρέλαση, μία φορα το χρόνο, δεν είναι δυνατόν να αλλάξουμε την στάση της κοινωνίας προς τους ομοφυλόφιλους, ούτε πρόκειται ποτέ να αποκτήσουμε τα δικαιώματα που θέλουμε. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Είναι όλα θέμα παιδείας. Πρέπει να μάθουμε να δεχόμαστε το διαφορετικό και να μην συμπεριφερόμαστε σαν απολίτιστοι μπροστά σε ότι δεν μας αρέσει και δεν συμβαδίζει με αυτά που εμείς θεωρούμε "φυσιολογικά".
Όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την ουσιαστική σημασία ενός Gay Pride. Πέρα από το ξέφρενο party, τα μοντέρνα show και τις ιδιόρρυθμες παρουσίες, κρύβεται μία μειονότητα, άνθρωποι που έχουν βαρεθεί να τους μεταχειρίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας και είναι έτοιμοι να παλέψουν για να γίνουν απολύτως δεκτοί από την κοινωνία. Όσο ασήμαντη κι αν είναι η ύπαρξη ενός τέτοιου γεγονότος, σίγουρα είναι καλύτερη από την πλήρη ανυπαρξία. Όταν κρυβόμαστε και περιοριζόμαστε στους τοίχους των σπιτιών μας και μερικών bar και club, όταν είμαστε αθέατοι στα μάτια της κοινωνίας, τότε δεν τίθεται θέμα αποδοχής και αξιοπρέπειας. Αυτή η παρέλαση περηφάνειας είναι ένας τρόπος να φωνάξουμε "ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ, ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ". Κι εφόσον υπάρχουμε, απαιτούμε την αναγνώριση και την αποδοχή της κοινωνίας/πολιτείας. Είναι μία γέφυρα που ενώνει τους δύο κόσμους. Λίγο φανταχτερή και περίεργη ίσως, αλλά δεν παύει να είναι μία γέφυρα.
Αυτό που θα πρέπει να γίνει στο μέλλον για να αναβαθμιστεί η σημασία και το περιεχόμενο του Gay Pride, είναι 1ον να συμμετέχει επίσημα το κράτος με κάποιο τρόπο. Να μην αποτελεί πράξη μερικών ιδιωτικών φορέων αλλά ένα επίσημο πολιτιστικό δρώμενο. Αυτά βέβαια τα ζητήματα δεν τα ξέρω πολύ καλά. 2ον απαιτείται η συμμετοχή όλων μας. Και δεν εννοώ μόνο των gay, lesbian, bi & transexual ανθρώπων, αλλά όλων όσων θέλουν να υπάρχει δικαιοσύνη και ισότητα σε αυτή την χώρα και στον κόσμο ολόκληρο. Εγώ προσωπικά σκοπεύω του χρόνου να είμαι εθελοντής στην διοργάνωση του Pride, για να υποστηρίξω όσο μπορώ ένα γεγονός που θέλει να αναδείξει την σημασία του αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ των ανθρώπων.
Σημείωση: Επειδή το post μου βγήκε μεγάλο, το φωτογραφικό υλικό θα το βάλω ξεχωριστά στο επόμενο (ίσως) post.
Τα επόμενα δύο post θα είναι σχετικά με το Gay Pride, τα οποία τα έχω υποσχεθεί εδώ και καιρό. Ελπίζω το παραπάνω video να σας αρέσει.
