Όταν γνωρίζω κάποιον, ιδιαίτερα όταν υπάρχει ερωτικό ενδιαφέρον, πολλές φορές τον εξυψώνω στα μάτια μου, τον έχω στο μυαλό μου ως τον σούπερ γκόμενο και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τον θεωρώ απλησίαστο, να νομίζω ότι δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για μένα. Σε αυτό βέβαια παίζει ρόλο και η δική μου έλλειψη αυτοπεποίθησης, που χειροτερεύει τα πράγματα.
Η πρόσφατη εμπειρία μου με τον κομμωτή, που την περιγράφω στο προηγούμενο post, είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα αυτής της κατάστασης. Η πρώτη εικόνα που είχα ήταν αυτή ενός ωραίου παιδιού, που ήξερε τι του γίνεται και τι θέλει. Μου φαινόταν ώριμος και κατασταλαγμένος. Είχε αρκετά προτερήματα, γι αυτό δεν μου άρεσε απλά αλλά αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να κάνω κάτι μαζί του. Όταν μετά από καιρό, εκδηλώθηκε και μου είπε ότι ενδιαφέρεται, ένιωθα χαρά αλλά είχα επίσης άγχος για να μπορέσω να φανώ αντάξιος των προσδοκιών του.
Από τη στιγμή όμως που ξεκίνησε το φλερτ και άρχισα να τον μαθαίνω καλύτερα, ακολούθησε και η αποδόμηση της εικόνας του. Ξαφνικά άρχισα να διακρίνω κάποια σημάδια ανωριμότητας, Ήταν υπερβολικά εκδηλωτικός από την αρχή, σαν να πιέζει την κατάσταση προς μία συγκεκριμένη πορεία. Έμενα αυτό που φανερώνει απελπισία. Αλλά και στη συνέχεια, όταν δεν λάμβανε αυτό που περίμενε από εμένα, η συμπεριφορά του ήταν απαράδεκτη. Από τη μία στιγμή στην άλλη, σταμάτησε να μου μιλάει αλλά ούτε είχε την ελάχιστη ευγένεια να μου πει οτιδήποτε όταν προσπάθησα να πάρω μία εξήγηση. Δυστυχώς ο ώριμος τύπος είχε μεταμορφωθεί σε ένα ανώριμο παιδί που στράβωνε όταν δεν έπαιρνε αυτό που ήθελε.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι όλοι μας είμαστε άνθρωποι με ελαττώματα και αδυναμίες, κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε αυτός που γουστάρεις. Έτσι, όχι μόνο θα έχουμε πιο ρεαλιστικές προσδοκίες αλλά δεν θα νιώθουμε αυτό το παραλήρημα, το άγχος, ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί ενώ ο άλλος είναι φαινομενικά τέλειος. Όταν "ρίχνω" τον άλλον στο επίπεδο που πραγματικά βρίσκεται, αισθάνομαι εγώ πιο σίγουρος με τον εαυτό μου, έχω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι όλοι μας είμαστε άνθρωποι με ελαττώματα και αδυναμίες, κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε εγώ, ούτε εσύ, ούτε αυτός που γουστάρεις. Έτσι, όχι μόνο θα έχουμε πιο ρεαλιστικές προσδοκίες αλλά δεν θα νιώθουμε αυτό το παραλήρημα, το άγχος, ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί ενώ ο άλλος είναι φαινομενικά τέλειος. Όταν "ρίχνω" τον άλλον στο επίπεδο που πραγματικά βρίσκεται, αισθάνομαι εγώ πιο σίγουρος με τον εαυτό μου, έχω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
0 σχόλια
Γράψε ένα σχόλιο: