Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην επαρχία και αν είσαι gay αυτό σε δυσκολεύει πολύ. Γι αυτό οι περισσότεροι ονειρεύονται και αρκετοί τα καταφέρνουν, να μετακομίσουν σε μεγαλύτερες πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη. Όπως έκανα κι εγώ.
Μέχρι τα 24, ώσπου μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη, είχα την κλασική ζωή του gay στην επαρχία. Προσπαθούσα να κάνω νέες γνωριμίες, να αποκτήσω εμπειρίες και αργότερα να βρω ένα παιδί για σχέση. Όπως αυτό ήταν σχεδόν ακατόρθωτο. Όλοι είχαν τον φόβο μην μάθει κανείς γι αυτούς, ζούσαν κρυμμένοι, μέσα στο άγχος και μερικοί από αυτούς είχαν σχέσεις με κοπέλες για να μη δίνουν δικαιώματα. Έμπαινα στις γνωστές εφαρμογές και κοιτούσα τις περιορισμένες επιλογές που παρουσιάζονταν. Το 90% των προφίλ δεν είχε φωτογραφία, έψαχναν μόνο σεξ (επειδή κάτι παραπάνω θα ήταν επικίνδυνο) και πολλοί από αυτούς τόνιζαν την "διακριτικότητα" και την "εχεμύθεια".
Ακόμα και όταν έφτανα στο σημείο της γνωριμίας, υπήρχε άγχος μην μας καταλάβει κανείς, λες και είχαμε γραμμένο στο κούτελο τι είμαστε και τι κάνουμε. Κάποιοι ήθελαν να αποφεύγουμε τα πολυσύχναστα σημεία μην μας δει κανείς και βεβαίως αν μιλούσαμε για σχέση, ήταν στα κρυφά. Όχι ότι κατάφερα να κάνω ποτέ μία κανονική σχέση στον τόπο μου.
Όταν έφτασε η στιγμή να μετακομίσω, χαιρόμουν πολύ που θα πήγαινα σε μία μεγάλη πόλη, που τα πράγματα ήταν πιο απελευθερωμένα και κανείς δεν νοιάζεται για το τι κάνεις. Εκεί βέβαια τα θέματα ήταν άλλα, αλλά δεν υπήρχε αυτός ο φόβος. Οι περισσότεροι ήταν πιο χαλαροί. Γι αυτό και τόσα χρόνια που είμαι εκεί, μόνο μια φορά έτυχε να κάνω κάτι στον τόπο μου.
Τα τελευταία δύο χρόνια περνάω πολύ χρόνο στο πατρικό μου. Ιδιαίτερα φέτος τον χειμώνα, όλο το διάστημα είμαι εδώ και αφού είμαι μόνος, είπα να δω τι παίζει, μήπως προκύψει κάτι. Προς μεγάλη μου απογοήτευση διαπίστωσα ότι εννιά χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Πάλι, λίγες επιλογές και φοβισμένος κόσμος που κρύβεται. Νόμιζα ότι κάτι θα έχει αλλάξει. Έκανα λάθος όμως. Ίσως συνήθισα αλλιώς στη Θεσσαλονίκη. Κόσμος με άλλη νοοτροπία, gay μαγαζιά, gay pride... δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης, είναι άλλος κόσμος.
Ακόμα και σήμερα, είναι δύσκολο να είσαι gay στην επαρχία. Νομίζω ότι η νέα γενιά είναι πιο απελευθερωμένη και απενοχοποιημένη, όμως ακόμα κυριαρχούν άλλες νοοτροπίες. Είναι θλιβερό να το διαπιστώνεις αυτό. Είναι όμως επίσης ένα σημάδι ότι ακόμα υπάρχει δρόμος μπροστά μας και ότι πρέπει ο καθένας μας να κάνει ένα βήμα θάρρους, να μάθουμε να ζούμε στο φως και όχι στη σκιά, να είμαστε περήφανοι και να μην ντρεπόμαστε γι αυτό που είμαστε. Δεν είναι δυνατόν να πρέπει να μεταναστεύσουμε για να βρούμε λίγη χαρά, λίγη απόλαυση, λίγη αγάπη...
4 σχόλια
Είσαι περήφανος και out στο πατρικό σου? ή έξω απ' τον χορό πολλά τραγούδια ξέρεις? αν δεν κάνει κανένας την αρχή πάντα θα κρύβεστε πίσω πίσω στην ντουλάπα μαζί με τα γουναρικά των μανάδων σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το έχω πει στους γονείς μου αλλά το έχω πει στην αδερφή μου και το ξέρουν όλοι μου οι φίλοι. Το θέμα δεν είναι το coming out αλλά να αποδεχθούμε εμείς πρώτα τον εαυτό μας και να απαλλαγούμε από τον παράλογο φόβο. Έχω φιλοξενήσει στο πατρικό μου ουκ ολίγες φορές συντρόφους μου και άλλους gay φίλους και γνώρισαν τους γονείς μου. Δεν χρειάζεται να το φωνάζεις αν δεν θέλεις αλλά ούτε να ζεις στη σκιά ή ακόμα χειρότερα να παίζεις θέατρο. Υπάρχει και η μέση λύση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχος............Ξαναμπήκα στο blog σου μετά από χρόνια.Περήφανος για εσένα το '12-περήφανος για τις ξαφνικές επισκέψεις στο μεσοδιάστημα-περήφανος για εσέ Voltsek μου και σήμερα...........
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ tsiou για τα καλά σου λόγια! Το εκτιμώ που διαβάζεις το blog μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράψε ένα σχόλιο: