Ο τίτλος του πολύ γνωστού βιβλίου του Marquez θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος της ζωής μου. Μοναξιά, ένα δυσάρεστο συναίσθημα που σου τρώει σιγά σιγά τη ψυχή και καμιά φορά γίνεται τόσο ισχυρό που σε ισοπεδώνει. Αυτό το συναίσθημα με συνοδεύει σε όλη την πορεία της ζωής μου, ένα βάρος που δεν μπορώ να αποβάλλω από πάνω μου.
Είναι αβάσταχτη η θλίψη όταν διαπιστώνεις ότι έχεις φτάσει σε μία ηλικία και δεν έχεις καταφέρει να αποκτήσεις πολύ κοντινούς ανθρώπους στη ζωή σου ή τουλάχιστον ανθρώπους που να μπορούν να σου προσφέρουν αυτό που σου χρειάζεται. Σαν τιμωρία που δεν καταλαβαίνεις γιατί σου έχει επιβληθεί, να λαχταράς ένα πράγμα στη ζωή σου, την αγάπη, τη συντροφικότητα και αυτό ακριβώς να είναι που δεν μπορείς να βρεις, όσο απεγνωσμένα κι αν ψάχνεις. Και αρχίζεις να αναρωτιέσαι ποιο είναι το νόημα της ζωής όταν τη νιώθεις κενή; Που βρίσκεις τη δύναμη να συνεχίσεις;
Ποτέ δεν ήμουν πολύ δεμένος με την οικογένεια μου. Ιδιαίτερα με τον πατέρα μου, ήμασταν σαν ξένοι στο ίδιο σπίτι. Ευτυχώς με τα αδέρφια μου η κατάσταση ήταν κάπως καλύτερη αλλά όχι τέλεια. Πάντα υπήρχε ένας αόρατος τοίχος που έβαζε όρια στη σχέση μας. Ποτέ δεν μίλησα σε αυτούς για τα πολύ σημαντικά θέματα που με απασχολούσαν. Από τη στιγμή μάλιστα που μετακόμισα σε άλλη πόλη, είναι σαν να ζω δύο παράλληλες ζωές που δεν συνδέονται. Δεν έχουν σχεδόν καμία ιδέα του τι κάνω στην καθημερινότητα μου, με ποιους και γιατί. Σε όλο αυτό βέβαια έχει παίξει ρόλο και το θέμα της ομοφυλοφιλίας, το οποίο οδηγεί σε περισσότερα μυστικά και ψέματα. Ακόμα και αν κάποια στιγμή αποφάσιζα να βελτιώσω τις σχέσεις μας, θα αποτελούσε εμπόδιο εφόσον θα παρέμενε ένα σκοτεινό σημείο.
Μεγαλώνοντας, ελπίζεις ότι θα βρεις το άλλο σου μισό που θα σου χαρίσει την ευτυχία. Όσο βέβαια περνάνε τα χρόνια, καταλαβαίνεις ότι η θεωρία του "άλλου σου μισού" είναι περισσότερο κινηματογραφική ιδέα για ρομαντικές ταινίες παρά ρεαλιστική προσδοκία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί. Στην πραγματικότητα όμως είναι δύσκολο να βρεις κάποιον, να ταιριάξετε και να πορευθείτε μαζί. Και σε αυτή την περίπτωση, η ομοφυλοφιλία κάνει τα πράγματα πολύ πιο δύσκολα. Αναγκάζεσαι να κρύβεσαι, να φοβάσαι και να νιώθεις ότι κάνεις κάτι παράνομο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Μία gay σχέση είναι πιο δύσκολη από μία straight καθώς δεν υπάρχει κοινωνική δέσμευση και αναγνώριση, κάνοντας τα πράγματα πιο ρευστά. Η εμμονή με το σεξ, οι πειρασμοί των σεξουαλικών επιλογών και τα ρηχά πρότυπα, καθιστούν σχεδόν αδύνατη μία σταθερή, μονογαμική, ουσιώδη σχέση μεταξύ δύο ανδρών. Κι έτσι, το μόνο που έχω είναι ένα σύνολο από σύντομες, αποτυχημένες σχέσεις και ανώφελες γνωριμίες.
Μόνο καταφύγιο οι φίλοι ή όπως το λένε μερικοί, η οικογένεια που επιλέγεις. Οι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζεσαι τη ζωή σου, που χαίρονται με τη χαρά σου και λυπούνται με τις λύπες σου. Ευτυχώς σε αυτό το κομμάτι υπήρξα πιο τυχερός. Έχω κάνει μερικές δυνατές και ουσιαστικές φιλίες. Για παράδειγμα, με τον κολλητό μου από το σχολείο μας συνδέει φιλία 20 ετών. Και πάλι όμως υπάρχουν φιλίες που καταστρέφονται, φθείρονται ή απλά σβήνουν στο πέρασμα των χρόνων. Φυσικά δεν εννοώ τους φίλους-γνωστούς, που θα πιείτε έναν καφέ, θα βγείτε για ένα ποτό και θα πείτε δυο τρεις χαζομάρες. Μιλάω για εκείνους τους ανθρώπους που σε θεωρούν οικογένεια και βάζουν εσένα πάνω από τον ίδιο τους τον εαυτό, τους οποίους μπορώ να μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού. Έχω χάσει κάποιους καλούς φίλους, είτε επειδή παντρεύτηκαν κι έκαναν οικογένεια, είτε επειδή μετακόμισαν στο εξωτερικό είτε επειδή απλά δεν μπορούμε να βρούμε κοινό τρόπο επικοινωνίας, οπότε αναγκαστικά χαλαρώνεις λίγο τους δεσμούς (όπως έγραψα στο προηγούμενο post).
Υπάρχουν πολλοί σημαντικοί άνθρωποι που χαίρομαι που τους έχω στη ζωή μου και πιστεύω τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Λείπει όμως το κάτι παραπάνω, είτε αυτό λέγεται έρωτας είτε αδερφικός φίλος. Αυτός που δεν θα αφήσει μέρα να περάσει χωρίς να σου μιλήσει. Αυτός που θα κάνει θυσίες για σένα ή απλά θα είναι εκεί κάθε στιγμή για ότι χρειαστείς. Ίσως ζητάω πολλά αλλά απαιτώ να παίρνω αναλόγως με αυτά που δίνω. Δεν θέλω να κάνω εκπτώσεις απλά για να μη νιώθω ότι είμαι μόνος. Η μόνη λύση είναι να συνεχίσω να ελπίζω ότι θα βρω αυτό που ψάχνω αν και όσο περνάει ο καιρός απελπίζομαι όλο και περισσότερο. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι να να ζήσω μία ζωή χωρίς νόημα, με τη μοναξιά μόνιμη συντροφιά μέχρι το τέλος...
6 σχόλια
Επειδή σε διαβάζω από παλιά δε μπορώ να μη μοιραστώ μαζί σου το εξής..
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου έχει δωθεί η εντύπωση ότι ενώ όλα όσα γράφεις στην ανάρτηση ισχύουν και ευθύνονται ως ένα βαθμό για το αίσθημα της μοναξιάς που περιγράφεις, από ένα σημείο και μετά είναι και αποτέλεσμα λάθος επιλογών και κακών χειρισμών εκ μέρους σου.
Δεν έχει νόημα να επεκταθώ, αλλά θα έλεγα ότι κινείσαι με μια επιπολαιότητα και προχειρότητα στον τομέα της προσωπικής σου ζωής και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην έχει κάτσει κάτι ως τώρα ή να μην κάθεται για πολύ καιρό.
Επίσης, αν δεν τα βρεις πρώτα με τον εαυτό σου, σίγουρα θα βγαίνουν διάφορα θέματα στις γνωριμίες και στις σχέσεις που ξεκινάς.
Κι ένα παράδειγμα. Το φαινομενικά εντελώς αθώο φαινόμενο να ξεκινάμε κάτι με κάποιον με προοπτική μια σοβαρή μακροχρόνια σχέση και μετά από λίγο καιρό (κάποιες βδομάδες ή μήνες) να βαριόμαστε μπορεί να κρύβει βαθύτερες αιτίες που συνδέονται με τον ψυχισμό μας και τότε καλό είναι να το ψάξουμε.
Δε μπορώ να σου δώσω τις απαντήσεις που ίσως ψάχνεις αλλά να συμπληρώσω τις ερωτήσεις σου και να πετάξω κανα hint.
ΥΓ: Δεν είναι καθόλου κακό να αποδεχτείς ότι σε ενδιαφέρει και το σεξ. Το σεξ είναι κάτι υπέροχο από μόνο του, χωρίς συναισθήματα και δεσμεύσεις. Τίποτα κακό με αυτό. Όταν όμως πας για κάτι σοβαρό, δλδ όταν μια γνωριμία είναι DATE, απαιτεί διαφορετικό χειρισμό από μια γνωριμία για ξεπέτα. Προσπάθησε να το λαβεις κι αυτό σοβαρά υπόψη σου γιατί πολλέ φορές έδειξες μια βιασύνη/ανυπομονησία που δεν συνάδει με έναν άνθρωπο που αναζητά συντροφικότητα και αγάπη.
Μπήκα να αφήσω σχόλιο και βλέπω πως ο Ανώνυμος με κάλυψε πλήρως. Θέλουν λίγη προσοχή οι επιλογές. Από τον τρόπο που περιγράφεις τις τόσες γνωριμίες φαίνεται μια επιπολαιότητα και ένας εύκολος ενθουσιασμός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα :)
Συμφωνώ με τον ανώνυμο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
Μην απελπίζεσαι.. Νιώσε ΘΕΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή κι εγώ παρακολουθώ τις αναρτήσεις σου εδώ και πολύ καιρό μπορώ να συμφωνήσω με τον Ανώνυμο. Ίσως η λαχτάρα σου για μια σοβαρή σχέση να σε έχει οδηγήσει σε αυτή την θέση. Έχω παρατηρήσει πως εμείς οι άνθρωποι, όταν λαχταράμε κάτι τόσο πολύ και το περιμένουμε με αγωνία, τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να μας το πάρει από τα χέρια. Χαλάρωσε, βρες άλλα ενδιαφέροντα, βελτίωσε τη σχέση με τον ίδιο σου τον εαυτό και τότε όλα θα πάρουν τον δρόμο τους..
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν βλέπω τίποτα το αρνητικό στην τακτική της πεταλούδας. Αν ένα περιστατικό οδηγήσει τελικά σε σοβαρή και διαρκή δέσμευση, τόσο το καλύτερο, αλλά δεν πρέπει αυτό να είναι ο άμεσος, ο πρωταρχικός στόχος. Μοναξιά είναι η έλλειψη αγάπης, όχι η έλλειψη ηδονών. Ψάξε ΦΙΛΟ, κάνε ΠΑΡΕΑ, κι αν κάπου χτυπάει τυχαία ο ΕΡΩΤΑΣ θα είσαι ευλογημένος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞενικός
Γράψε ένα σχόλιο: