Τον τελευταίο καιρό μου έχουν σπάσει τα νεύρα. Η μία αναποδιά έρχεται μετά την άλλη. Αρχίζω να πιστεύω ότι κάποιος με έχει καταραστεί αλλιώς δεν εξηγούνται αυτά που περνάω. Αναρωτιέμαι κάθε φορά τι στραβό με περιμένει στη συνέχεια...
Η αρχή έγινε με το κινητό μου. Μόλις έκλεισα ένα χρόνο που το είχα, άρχισε να υπολειτουργεί ώσπου χάλασε τελείως. Το έδωσα για φτιάξιμο αλλά πάλι δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε. Έχασα επαφές, μηνύματα, σβήστηκαν όλες οι εφαρμογές κτλ. Αναγκάστηκα να πάρω ένα καινούργιο, φτηνό κινητό για να βολευτώ προσωρινά. Όσο το κινητό ήταν χαλασμένο, χάλασε και το tablet, το οποίο πρόσφατα αγόρασα από έναν κολλητό μου. Για την ακρίβεια, του έδωσα μία προκαταβολή. Μία μέρα δεν άναβε, κάτι που είχε γίνει άλλη μία φορά, και στην προσπάθεια να το φτιάξω το έκανα χειρότερα και αυτή τη στιγμή έχει σταλεί κι αυτό για επιδιόρθωση.
Πάνω στα νεύρα μου από αυτές τις ατυχίες, χτύπησα δυνατά το χέρι μου σε ένα ράφι δίπλα από το γραφείο μου και σχεδόν το ξεκόλλησα από τον τοίχο, προκαλώντας άλλη μία ζημιά που έπρεπε να διορθωθεί. Την επόμενη μέρα, αφού τακτοποίησα το θέμα του ραφιού, ανακάλυψα ότι ο υπολογιστής είχε κάποιο πρόβλημα και έσβηνε μόνος του λίγα δευτερόλεπτα αφού τον άναβα! Ο νευρικός κλονισμός ήταν μόλις ένα βήμα μακριά. Το απόγευμα της ίδιας μέρας το έλυσα το πρόβλημα καθώς δεν ήταν κάτι σοβαρό αλλά την επόμενη δεν είχα internet, εμποδίζοντας έτσι να κάνω δουλειά στον υπολογιστή.
Προσπάθησα να χαλαρώσω. Σκέφτηκα ότι όλοι περνάμε μία περίοδο ατυχίας. Αλλά η δική μου δεν λέει να τελειώσει. Μερικές μέρες αργότερα, κάτι καινούριο με περίμενε. Αφού επέστρεψα προχθές το πρωί από το πατρικό μου στην Κοζάνη, πήρα το ποδήλατο μου για να κατέβω στο κέντρο. Καθώς προχωρούσα, ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά. Το αριστερό πετάλι για κάποιο λόγο είχε χαλαρώσει και κόντευε να πέσει. Με τα χίλια ζόρια έφτασα στον προορισμό μου. Θα έκανα υπομονή και θα το πήγαινα κι αυτό για φτιάξιμο. Νωρίς το βράδυ, πάλι με δυσκολία, πήρα το δρόμο της επιστροφής. Όμως πρώτα θα πήγαινα στο σπίτι μίας φίλης γειτόνισσας, όπου είχαμε κανονίζει να μαζευτούμε. Κλείδωσα το ποδήλατο σε μία κολόνα της ΔΕΗ μπροστά στην είσοδο και το άφησα εκεί. Τρεις ώρες αργότερα ανακάλυψα ότι το ποδήλατο μαζί με την αλυσίδα είχε εξαφανιστεί! Μου είχαν κλέψει το ποδήλατο. Ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ. Το ποδήλατο μου το είχε χαρίσει ο κολλητός μου.
Όταν μπήκε το νέο έτος, είχα βάλει σαν στόχο να είμαι πιο θετικός απέναντι στις άσχημες καταστάσεις. Πόσα να αντέξω όμως πια; Ελπίζω να μην μου τύχουν και άλλα στραβά σύντομα...
5 σχόλια
Βουντού κανονικό έχεις φάει. Α πα πα. Τι να πώ, ελπίζω να τέλειωσαν τα στραβά. Καλή σου μέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠωπώ τοση ατυχια μαζεμενη πρωτη φορα τη βλεπω!!!Ισως αν αλλαξεις τη σκεψη σου θα αλλαξει και η τυχη σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌντως όλα μαζεμένα! Απ'όλα αυτά για το ποδήλατο στενοχωρήθηκα πιο πολύ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΈφτιαξαν λιγάκι τα πράγματα αυτές τις μέρες;;;
η κλοπή του ποδήλατου είναι θέμα, σίγουρα. Τα άλλα, δες τα σαν "τεχνικής φύσης" λεπτομέρειες. Εκτός κι αν φέρεις το επίθετο Μητσοτάκης...
ΑπάντησηΔιαγραφήΞενικός
Ααχ...........................
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράψε ένα σχόλιο: