Πάντα ήμουν κατά του γάμου. Το θεωρώ ένα παρωχημένο κοινωνικό πρότυπο που έχει χάσει το νόημά του στη σύγχρονη εποχή. Από ιερός θεσμός εξελίχθηκε σε κακόγουστο πανηγύρι, όπου γίνεται επίδειξη πλούτου και γίνεται συνήθως επειδή "έτσι είναι το σωστό" κι όχι επειδή καλύπτει κάποιες ουσιαστικές ανάγκες. Ο πολιτικός γάμος είναι αρκετός για να καλυφθεί το νομικό κομμάτι. Από κει και πέρα, μπορείς να γιορτάσεις με αυτούς που θέλεις με τον τρόπο που θέλεις, χωρίς επισημότητες και τυπικότητες. Γι αυτό νομίζω ότι είναι λάθος η διεκδίκηση του gay γάμου, η αντιγραφή δηλαδή του straight προτύπου για να γίνουν οι ομοφυλόφιλοι δεκτοί από την κοινωνία. Το σύμφωνο συμβίωσης είναι αρκετό και πιστεύω ότι κανονικά θα έπρεπε οι straight να θέλουν κάτι πιο πρακτικό κι όχι εμείς να κάνουμε το αντίθετο. Παρόλα αυτά, θα στηρίζω πάντα τον αγώνα για να υπάρχει η επιλογή γι αυτούς που το θέλουν.
Αυτή ήταν και συνεχίζει να είναι η άποψή μου. Όμως τώρα τελευταία άρχισα να καταλαβαίνω γιατί κάποιοι θέλουν και την αναγνώριση της κοινωνίας. Η αδερφή μου είναι παντρεμένη με ένα μικρό παιδί και ο αδερφός μου πρόκειται να παντρευτεί και το παιδί έρχεται... Βλέπω την περηφάνια και την αναγνώριση στο πρόσωπο τον γονιών μου. Βλέπω όταν μιλούν σε τρίτους, με τι καμάρι αναφέρονται στα παιδιά τους που κάνουν αυτό που για κάποιο λόγο είναι το αναμενόμενο. Αλλά δεν αφορά μόνο τους γονείς. Φίλοι, γνωστοί και ξένοι, όλοι έχουν διαφορετική αντιμετώπιση. Ο εργένης θεωρείται ανεύθυνος, παρτάκιας ή απλά δεν έχει κάτι να δείξει. Αντιθέτως, κάποιος που έχει οικογένεια αυτομάτως αποκτά κύρος, σοβαρότητα, υπευθυνότητα. Δεν είσαι βάρος στην κοινωνία αλλά έχεις κάτι να δώσεις.
Αυτό πάλι έχει και την πρακτική πλευρά που αφορά κυρίως το οικονομικό. Όταν η αδερφή μου αρραβωνιάστηκε/παντρεύτηκε/έκανε παιδί, οι γονείς μου ασφαλώς έκαναν το καθήκον τους και τους ενίσχυσαν οικονομικά. Το ίδιο θα γίνει και με τον αδερφό μου. Η πλάκα είναι ότι κι εγώ θεωρητικά θα έχω την ίδια στήριξη όταν παντρευτώ, όπως μου είπαν κάποτε οι γονείς μου. Τους είπα βέβαια ότι δεν πρόκειται να το κάνω, οπότε το καλύτερο θα ήταν να μου δώσουν τα λεφτά στο χέρι. Φυσικά αυτοί ζουν με το όνειρο ότι κάποτε θα με δουν κι εμένα γαμπρό. Ακόμα κι αυτό να γινόταν όμως, αν έβλεπαν ότι δίπλα μου δεν στέκεται μια νύφη αλλά άλλος ένας γαμπρός, δεν φαντάζομαι να έχουν την ίδια χαρά που είχαν με τα αδέρφια μου!
Άλλη μία περίπτωση είναι το σπίτι της αδερφής μου. Όταν το ανακαίνισαν για να εγκατασταθούν εκεί, ο πατέρας μου αλλά και ο αδερφός μου, πρόσφεραν ένα σημαντικό χρηματικό ποσό για υποστήριξη. Όταν εγώ μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη πριν 6 χρόνια, δεν είχε γίνει το ίδιο. Από τον πατέρα μου εισέπραξα πολύ αρνητισμό. Δεν θέλω να είμαι άδικος. Οι γονείς μου με αγαπάνε, μου έχουν προσφέρει πολλά και θα μου έδιναν ότι τους ζητούσα. Ούτε πρόκειται καθαρά για τα λεφτά, που κι από αυτά έχω λάβει πολλά. Θέλω να τονίσω απλά τον τρόπο που αντιμετωπίζουν ορισμένες αποφάσεις, ανάλογα με το αν συμφωνούν ή όχι. Στο παράδειγμα με το σπίτι, κι εγώ τότε έκανα μία καινούρια αρχή, ένα σημαντικό βήμα που θα άλλαζε όλη μου η ζωή. Για τον πατέρα μου όμως ήταν απλά ένα βίτσιο, μία νεανική τρέλα, ακόμα και προδοσία θα μπορούσα να πω, που αποφάσισα να φύγω σε μία άλλη πόλη. Αν όμως του έφερνα μια νύφη, θα ήταν περήφανος για μένα!
Τα γράφω όλα αυτά επειδή με ενοχλεί που τα αδέρφια μου είναι οι "καλοί" και εγώ ο "κακός". Ίσως βέβαια να είναι μόνο στο μυαλό μου αυτό. Η αλήθεια είναι ότι από μία μεριά ζηλεύω λίγο την ιδέα του μόνιμου συντρόφου και του να έχεις παιδί. Μπορεί κατά βάθος να θυμώνω που εγώ δεν έχω την δυνατότητα να κάνω οικογένεια και αντανακλαστικά να απορρίπτω την ιδέα ως μικροαστική. Ούτως ή άλλως, στην παρούσα φάση μόνο αυτό δεν θα ήθελα. Ακόμα έχω πολλά να κάνω, προτού αποφασίσω να νοικοκυρευτώ!
4 σχόλια
Καλημέρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπως έτσι τα έχω σκεφτεί και εγώ αλλά συνειδητοποιώ ότι και μόνος του να μείνει κάποιος, θα είναι μια χαρά αρκεί να μην το επηρεάζει αυτό. Οι γονείς είναι γονείς και θέλουν να βλέπουν τα παιδιά τους ευτυχισμένα. Τα πρότυπα που έχουν πάρει είναι διαφορετικά από τα δικά μας.. οπότε.. δεν περιμένω να με καταλάβουν σε όλα..
Και ποιος σου λεει οτι δε μπορεις να κανεις οικογενεια?Σε εμποδιζει κανεις να υιοθετησεις η να γονιμοποιησεις τεχνητα η μη καποια και να κανεις παιδι?Η να το μεγαλωσεις?Η να εχεις συντροφο? Καλα οι γονεις σου δειχνουν να στηριζουν και να επιβραβευουν μονο οσες αποφασεις των παιδιων τους τους ικανοποιουν προσωπικα,και οχι οσες αποφασεις ικανοποιουν τα παιδια τους.Οποτε βοηθουν τα αδερφια σου πιο πολυ απο εσενα για εγωιστικους λογους(αν και ισως δε σου αρεσει να το ακους αυτο).Οσον αφορα το γαμο,σκεψου και τα πιο πρακτικα θεματα :Συζυγικα οφελη σχετικα με την ασφαλεια οποτε αν ο ενας ειναι πανω απο 1μιση χρονο ανεργος (οποτε ληγει το ταμειο ανεργιας) και δεν εχει ασφαλεια (ικα κτλ) καλυπτεται απο του εργαζομενου συζυγου.Ακομα αν δεν εισαι αναγνωρισμενος συγγενης του αγαπημενου σου και αυτος ειναι στο νοσοκομειο δε θα μπορεις να τον δεις και ισως πεθανει μονος του.Και οτι περιουσια ειχατε μαζι να παει σε συγγενης που σας θεωρουσαν 'λουγκρες' κι εσυ να βρεθεις κυριολεκτικα στο δρομο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με τα παιδιά και θέλω να προσθέσω πως,αν δέχεσαι και αγαπάς τον εαυτό σου δε χρειάζεται να ζηλέψεις κανέναν και έπειτα η δική σου ζωή είναι διαφορετική από τα αδέρφια σου!!!Συγκεντρώσου στην επίτευξη των στόχων σου και ζήσε τη ζωή σου χωρίς ανασφάλειες και ανησυχίες,μην αφήσεις αυτά τα γεγονότα να σε επηρεάζουν!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήHfaistiwnas: Έχουν τα δικά τους πρότυπα αλλά πρέπει να καταλάβουν ότι τα πράγματα αλλάζουν. Οι γονείς θα έπρεπε να χαίρονται με τις επιλογές των παιδιών τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήaizen999: Να υιοθετήσω δεν γίνεται. Ούτε σαν ελεύθερος ούτε σαν gay ζευγάρι. Με τεχνητή γονιμοποίηση ίσως να το έκανα, με τον άλλον τρόπο αποκλείεται. Τα πρακτικά θέματα τα γνωρίζω γι αυτό θεωρώ το σύμφωνο συμβίωσης απαραίτητο. Αλλά ο γάμος δεν προσφέρει κάτι παραπάνω.
Maria: Πλέον αυτό κάνω. Θα ζήσω όπως θέλω εγώ κι όχι όπως θα ήθελαν οι άλλοι.
Γράψε ένα σχόλιο: