Δεν είμαι ρατσίστρια ΑΛΛΑ: Νομίζω ότι ο εγκέφαλος του μαύρου είναι πιο μικρός από αυτόν του λευκού. Δεν είμαι φασίστρια, ΑΛΛΑ: Το «αίμα-τιμή-Χρυσή Αυγή» είναι η μόνη λύση για την πατρίδα μας. Δεν είμαι σεξίστρια ΑΛΛΑ: Μακριά από μας οι αδελφές. Βέβαια, ξέρω έναν, τον Μιχάλη που είναι γκέι και... εντάξει, τον λες και καλό ανθρωπάκι. Και επίσης έχω τη φριχτή υποψία ότι η κόρη τής απέναντι, η Ράνια, είναι λεσβία, αν και ευγενέστατη, κατά τα άλλα.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.

Στη ζωή μου απεχθάνομαι ότι είναι τυποποιημένο, ότι μπαίνει σε καλούπια και ακολουθεί προκαθορισμένη πορεία. Και αυτό συμβαίνει με το 90% των straight. Φτάνει απλά να παρατηρήσετε τη ζωή τους και την καθημερινότητα τους. Παλιότερα μάλιστα αυτό ήταν το επιθυμητό. Το μονοπάτι της ζωής ήταν να βρεις μία καλή δουλειά, μετά ένα καλό κορίτσι και έπειτα να αρχίσεις να αναπαράγεσαι. Από κει και πέρα όλα κυλούσαν ήρεμα. Τώρα συμβαίνει το ίδιο με τη διαφορά ότι πλέον δεν αποτελεί όνειρο αλλά εφιάλτη. Να ξέρεις ότι το μέλλον σου θα είναι η αντιγραφή της ίδιας μέρας ξανά και ξανά.

Το διαπιστώνω με τον κολλητό μου που παντρεύτηκε και πρόσφατα έκαναν το πρώτο τους παιδί. Όπως επίσης και από τα αδέρφια μου. Αρχίζουν οι υποχρεώσεις και τα οικογενειακά βάρη. Ειδικά ο άντρας θεωρείται ο υπεύθυνος για να φέρει λεφτά στο σπίτι και να παρέχει τα βασικά στους δικούς του. Αρχίζεις να κόβεις πράγματα που σου έδιναν χαρά. Σταματάς να βγαίνεις, σταματάς τα ταξίδια, όταν λες πάω για ψώνια, δεν εννοείς να πας να αγοράσεις ένα ρούχο που έβαλες στο μάτι αλλά να πάρεις γάλα και χαρτί υγείας από το super market. Αν μάλιστα είσαι από αυτούς που υπακούν ευλαβικά τις εντολές τις γυναίκας τους, το έχεις χάσει το παιχνίδι. Δυστυχώς όμως ακόμα και οι πιο ατίθασοι και δυναμικοί, αναγκάζονται να προσαρμοστούν και να καταπιούν πράγματα που δεν θέλουν.

Η ζωή του συνομήλικου κολλητού μου π.χ. περιστρέφεται γύρω από τη γυναίκα του και το παιδί του (και μπράβο του!). Ότι κάνει το κάνει με αυτούς ή γι αυτούς. Αντιθέτως εγώ μπορώ να βγω ένα βράδυ και να μην γυρίσω καν σπίτι, χωρίς να πρέπει να δώσω λογαριασμό. Θα μπορούσα αύριο να πάω ένα ταξίδι στην Αθήνα και να γυρίσω μετά από 10 μέρες (αν είχα τα λεφτά)! Είναι αυτή η ελευθερία και το απρόσμενο που δίνει ενδιαφέρον στην καθημερινότητα μου.

Η δουλειά αποτελεί άλλο ένα μελανό σημείο, πιθανότατα χειρότερο. Πηγαίνεις κάθε μέρα στην ίδια δουλειά, που μάλλον σιχαίνεσαι, με αφεντικά και συναδέλφους που δεν συμπαθείς, για 8 ή και περισσότερες ώρες κάθε μέρα. Και νιώθεις να σου ρουφάει την ενέργεια και την όρεξη για ζωή. Βέβαια η εργασία είναι απαραίτητη για όλους, άσχετα από τη σεξουαλική τους ταυτότητα. Όμως αν είσαι ελεύθερος και ανεξάρτητος ίσως θα μπορούσες να παραιτηθείς και να κάνεις κάτι άλλο που σου αρέσει, έστω και με λιγότερα χρήματα. Όταν όμως εξαρτώνται και άλλοι από σένα, δεν είναι τόσο εύκολο. 

Οι gay αντιμετωπίζουν τη μοναξιά, ειδικά σε μεγαλύτερη ηλικία. Όμως και το να παντρευτείς δεν σημαίνει ότι θα είσαι μέχρι τα βαθιά γεράματα με το άλλο σου μισό. Το 50% των γάμων λένε καταλήγει σε διαζύγιο. Όλα είναι θέμα επιλογών και σωστής διαχείρισης. Έχω gay φίλους 50ρηδες που ζουν με έναν μποέμικο τρόπο που θα ζήλευαν οι straight. Μπορεί να μην έχουν οικογένεια αλλά έχουν αγαπημένους φίλους που είναι σαν οικογένεια και περνάνε μία χαρά μαζί.

Μία φορά ζούμε και γι αυτό πρέπει να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή. Σίγουρα, η εποχή είναι δύσκολη. Όμως δεν πρέπει να πάψουμε να περνάμε καλά με όποιον τρόπο μπορούμε. Η ζωή πρέπει να είναι πάρτι και ότι μαρτύριο.