Για την ακρίβεια αύριο κλείνουμε πέντε εβδομάδες. Πέρασε γρήγορα αυτό το διάστημα και ήταν αρκετά ευχάριστο. Ιδιαίτερα στην αρχή ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος. Τώρα όμως τα πράγματα έχον χάσει την αρχική τους λάμψη!
Όσο περνάει ο καιρός και γνωριζόμαστε καλύτερα ανακαλύπτουμε ότι διαφέρουμε σε αρκετά θέματα, ότι δεν έχουμε τον ίδιο τρόπο σκέψης κτλ. Άρχισα να προβληματίζομαι για το αν τελικά ταιριάζουμε και αν μπορεί να προχωρήσει η σχέση. Αποφάσισα να περιμένω λίγο να δω τι θα γίνει και κάποια στιγμή να του μιλήσω. Με πρόλαβε όμως επειδή κι εκείνος είχε τους ίδιους προβληματισμούς αλλά προτίμησε να το ζητήσουμε άμεσα κι έτσι κάναμε. Τελικά μας βγήκε σε καλό. Εκφράσαμε αυτά που μας απασχολούσαν, ξεκαθαρίσαμε κάποια πράγματα και τώρα νιώθουμε πιο άνετα.
Η αλήθεια είναι ότι άρχισα να πιέζομαι καθώς το προχωρήσαμε πολύ γρήγορα. Στην αρχή, που ήταν ακόμα κάτι καινούργιο, το απολάμβανα. Να βρισκόμαστε κάθε μέρα, να περνάμε πολλές ώρες μαζί, να κοιμάται ο ένας στο σπίτι του άλλου κτλ. Ξαφνικά όμως ένιωσα σαν να προσπεράσαμε το στάδιο των ραντεβού και πήγαμε κατευθείαν στη συγκατοίκηση! Εγώ επειδή έχω κάνει λίγες σχέσεις στη ζωή μου και μένω μόνος μου τα τελευταία χρόνια, έχω συνηθίσει στην ανεξαρτησία και την ελευθερία κινήσεων. Ο Σ. θέλει να περνάμε όσο πιο πολύ χρόνο μπορούμε μαζί και όταν είμαστε μαζί θέλει να έχει αποκλειστικά την προσοχή μου. Όποτε μένουμε μαζί, παραμελούμε όλα τα υπόλοιπα, δουλειές, μαθήματα, υποχρεώσεις... Δεν μπορούμε όμως να το κάνουμε συνέχεια αυτό, χρειάζεται μία ισορροπία σε όλους τους τομείς στη ζωή μας.
Το συζητήσαμε το θέμα αυτό κι ευτυχώς έδειξε κατανόηση κι εγώ ένιωσα πιο ανάλαφρος. Άλλωστε δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε. Ακόμα είναι νωρίς για να σκεφτόμαστε το μέλλον, προς το παρόν σημασία έχει να περνάμε καλά.
