Τον τελευταίο καιρό είμαι πολύ προβληματισμένος. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έχω πάρει λάθος δρόμο στη ζωή μου και είναι πολλά αυτά που πρέπει να αλλάξω. Το βασικότερο πρόβλημα είναι ότι η ηλικία μου δεν συμβαδίζει με την συμπεριφορά μου και τις πράξεις μου. Μεγάλωσα και δεν το κατάλαβα. Κοιτάζομαι στον καθρέπτη και βλέπω πλέον ότι δεν είμαι παιδί αλλά ολόκληρος άντρας και πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες που μου αναλογούν. Να αντιμετωπίσω τις προκλήσεις τις ζωής και να παλέψω αντί να επαναπαύομαι σε ότι έχω μέχρι τώρα καταφέρει.
Ήταν αρκετά τα σημάδια που με έκαναν να ξυπνήσω. Κάπως καθυστερημένα βέβαια αλλά κάλιο αργά παρά ποτε. Σχεδόν σε όλους τους τομείς τις ζωής μου δεν βρίσκομαι στο επίπεδο που θα ήθελα. Όταν ήμουν μικρός είχα κάποια όνειρα και κάποιους στόχους. Τώρα ακόμα σκέφτομαι τι θέλω να κάνω αντί να τα πραγματοποιώ. Η ηλικία των 25 δεν είναι πολύ προχωρημένη, είναι όμως ένα στάδιο όπου η ζωή θα πρέπει να έχει αρχίσει να παίρνει το τελικό σχήμα της. Εγώ όμως βρίσκομαι ακόμα στην αρχή. Αν συγκρίνω τον εαυτό μου τώρα με το πως ήμουν στα 20, οι διαφορές δεν είναι μεγάλες. Όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο πονάει. Αλλά όταν κάτι πονάει σε κινητοποιεί για να το αλλάξεις. Αυτό επιθυμώ κι εγώ. Να αλλάξω στάση και κατόπιν τις καταστάσεις γύρω μου.
Επαγγελματικά δεν είμαι εξασφαλισμένος και δυστυχώς την περίοδο αυτή είναι πολύ δύσκολο να βρω κάτι σταθερό. Οικονομικά είμαι αρκετά πιεσμένος. Όσο για τα αισθηματικά, άστα να πάνε. Είμαι μόνος μου το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, που πλέον το έχω συνηθίσει. Για να μην αναφέρω κάποια μικρά θέματα υγείας. Είναι τόσα πολλά που με πιάνει απελπισία. Η απελπισία και η απογοήτευση με παραλύουν και με αποδυναμώνουν τόσο που μου είναι δύσκολο να κάνω ένα νέο ξεκίνημα κι έτσι παγιδεύομαι σε έναν φαύλο κύκλο απραξίας και στασιμότητας. Νιώθω ότι τα αισθήματα αισιοδοξίας και ελπίδας σιγά σιγά εξαντλούνται κι εγώ βυθίζομαι στην αυτολύπηση. Βασίζομαι στην στήριξη των ανθρώπων που με αγαπάνε πραγματικά για να βγω από το αδιέξοδο που νιώθω και να αρχίσουν να βελτιώνονται τα πράγματα.
Ήταν αρκετά τα σημάδια που με έκαναν να ξυπνήσω. Κάπως καθυστερημένα βέβαια αλλά κάλιο αργά παρά ποτε. Σχεδόν σε όλους τους τομείς τις ζωής μου δεν βρίσκομαι στο επίπεδο που θα ήθελα. Όταν ήμουν μικρός είχα κάποια όνειρα και κάποιους στόχους. Τώρα ακόμα σκέφτομαι τι θέλω να κάνω αντί να τα πραγματοποιώ. Η ηλικία των 25 δεν είναι πολύ προχωρημένη, είναι όμως ένα στάδιο όπου η ζωή θα πρέπει να έχει αρχίσει να παίρνει το τελικό σχήμα της. Εγώ όμως βρίσκομαι ακόμα στην αρχή. Αν συγκρίνω τον εαυτό μου τώρα με το πως ήμουν στα 20, οι διαφορές δεν είναι μεγάλες. Όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο πονάει. Αλλά όταν κάτι πονάει σε κινητοποιεί για να το αλλάξεις. Αυτό επιθυμώ κι εγώ. Να αλλάξω στάση και κατόπιν τις καταστάσεις γύρω μου.
Επαγγελματικά δεν είμαι εξασφαλισμένος και δυστυχώς την περίοδο αυτή είναι πολύ δύσκολο να βρω κάτι σταθερό. Οικονομικά είμαι αρκετά πιεσμένος. Όσο για τα αισθηματικά, άστα να πάνε. Είμαι μόνος μου το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, που πλέον το έχω συνηθίσει. Για να μην αναφέρω κάποια μικρά θέματα υγείας. Είναι τόσα πολλά που με πιάνει απελπισία. Η απελπισία και η απογοήτευση με παραλύουν και με αποδυναμώνουν τόσο που μου είναι δύσκολο να κάνω ένα νέο ξεκίνημα κι έτσι παγιδεύομαι σε έναν φαύλο κύκλο απραξίας και στασιμότητας. Νιώθω ότι τα αισθήματα αισιοδοξίας και ελπίδας σιγά σιγά εξαντλούνται κι εγώ βυθίζομαι στην αυτολύπηση. Βασίζομαι στην στήριξη των ανθρώπων που με αγαπάνε πραγματικά για να βγω από το αδιέξοδο που νιώθω και να αρχίσουν να βελτιώνονται τα πράγματα.
6 σχόλια
δεν είναι αργά να τα διορθώσεις βρε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρία απλά πράγματα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ)Είναι ΠΟΛΥ καλό που το συνειδητοποιείς στην ηλικία των 25 και οχι των 35-40, ώστε να τρέχεις και να μην φτάνεις.
Β)Το επόμενο βήμα μετά την συνειδητοποίηση είναι να καθίσεις να σκεφτείς καλά που είσαι και που θέλεις να φτάσεις-οχι σε κάτι προσωρινό, αλλά σε κάτι που θα σε ικανοποιήσει και τα επόμενα χρόνια-και αυτό θέλει χρόνο, πίστεψέ με.
Γ)Πάντα να λαμβάνεις υπόψη και αυτά που έχεις καταφέρει. Αυτό είναι μεγάλο μυστικό.Συνήθως κοιτάμε αυτά που δεν έχουμε και όχι αυτά που ήδη πετύχαμε.Αποτέλεσμα:γινόμαστε μονίμως ανασφαλείς και αχάριστοι, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να προχωρήσουμε προς κάτι καλύτερο. Άρα καλό είναι κάθε μέρα να θυμάσαι για 5-10 λεπτά και τα ΚΑΛΑ που έχεις. Έτσι θα αποκτήσεις ακόμη περισσότερα.
Δεν γίνεται από τη μια μέρα στη άλλη!!! Έχει δίκιο και ο Χρήστος..!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά λάβε τα μέτρα σου.. και μην ξεχνάς τους στόχους σου!!!
χριστέ μου, θα βάλω τις φωνές! καλέ τα 25 σου φαίνονται σχεδόν προχωρημένη ηλικία;
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ άρχισα από το μηδέν στα 35 και δεν το μετανιώνω - κι ας είμαι ακόμα 'στο κενό'. και χέστηκα αν η συμπεριφορά μου και οι πράξεις μου δεν συμβαδίζουν με την ηλικία μου.
θα σου έλεγα για ιθάκες, αλλά μου φαίνονται κλισέ. καλοί είναι οι στόχοι, αλλά όχι και να γίνουν βραχνάς.
;-)
mahler76: Το ελπίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρήστος ο Ρομαντικός: Έχεις δίκιο. Καμιά φορά αισθάνομαι ότι δεν έχω καταφέρει τίποτα και μετά σκέφτομαι ότι επιτυχίες έχω μέχρι τώρα και μου ανεβαίνει το ηθικό. Δυστυχώς ξεχνάμε τα καλά και εστιάζουμε στα κακά ενώ θα έπρεπε να γίνεται το αντίθετο.
Hfaistiwnas: Είναι εύκολο να βάζεις στόχους αλλά δύκολο να τους πετυχαίνεις. Αλλά βέβαια αυτό ειναι και το νόημα...
sCaTterBraiN: Τα 25 δεν είναι πολύ προχωρημένη ηλικία αλλά θα πρέπει να έχεις κάνει μία αρχή. Μιλάω για τον εαυτό μου πάντα, καθώς όλα ήταν ρόδινα στη ζωή μου οπότε δεν μπορώ να πω ότι είχα κάτι που με εμπόδιζε παρά τον ίδιο μου τον εαυτό. Το κακό είναι ότι θέλω να κάνω πράγματα αλλά δεν κάνω τις σκέψεις πράξη.
Φίλε voltsek σε διαβάζω συχνά και θα σου πω κάποια πράγματα όπως τα σκέφτομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι, η φάση στην οποία περιγράφεις ότι βρίσκεσαι, είναι για τα δικά μου δεδομένα κάπως...τραγική. Αλλά τι το λιγότερο τραγικό? Να μένεις μόνος, μακρυά από τους αδιάκριτους γονείς έχοντας κάνει coming out ή να μένεις στο πατρικό δίχως οικονομικό πρόβλημα και υποκρινόμενος κάποιον άλλο? Προσωπικά, αν δεν είχα εξασφαλίσει το θέμα δουλειάς, θα επέλεγα την δεύτερη περίπτωση. Στην εποχή που ζούμε, είναι τόσο εύκολο να βρεθούμε σε οικονομικό αδιέξοδο όσο δεν φαντάζεσαι. Οπότε ίσως τα ψέματα να ήταν πιο ανώδυνα της χρεοκοπίας... Θεωρώ λοιπόν ότι πρέπει να επικεντρώσεις στο θέμα δουλειάς. Αν δεν βρεις άμεσα...ίσως είναι καλύτερα να γυρίσεις στο πατρικό σου πριν αρχίσεις να ζητάς δανεικά από φίλους.
Όσο αφορά τα υπόλοιπα, λυπάμαι που το λέω μα η ζωή ενός γκέι είναι λίγο-πολύ μοναχική στο σύνολό της. Δεν μπορείς να έχεις εξέλιξη σε αυτό τον τομέα. Π.χ. οι στρ8 κάπου στα 25 αρραβωνιάζονται, λίγο μετά παντρεύονται και ασφαλώς κατοικούν στο νεόχτυστο σπιτάκι που τους έφτιαξαν οι γονείς για να τους συγχαρούν! Εμείς δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο. Εκτός αν εννοείς μια μακροχρόνια σχέση, αν και θα πρέπει να ξέρεις ότι κι αυτό δεν είναι δεδομένο ότι θα 'ναι παντοτινό... Ίσως βέβαια ένας πλούσιος γκόμενος να σου έλυνε όλα τα προβλήματα ;)
Υπομονή!
Γράψε ένα σχόλιο: