Είμαι και επισήμως δεσμεμένος. Επιτέλους! Ο πρίγκηπας του παραμυθιού εμφανίστηκε. Στο 2ο ραντεβού μιλήσαμε και αποφασίσαμε να είμαστε μαζί. Πήγαμε βόλτα στην παραλία και μετά καθίσαμε σε ένα παγκάκι και μιλούσαμε. Ήταν πολύ όμορφο και ρομαντικό. Δίπλα στην θάλασσα, με το φεγγάρι μεγάλο και φωτεινό, να κοιταζόμαστε στα μάτια. Κάποια στιγμή, όταν πλέον ήταν αρκετά αργά και δεν υπήρχε κόσμος, αρχίσαμε να αγκαλιαζόμαστε και να φιλιόμαστε. Ήταν πολύ ωραίο αλλά και αστείο. Μόλις ακούγαμε ή βλέπαμε κάτι πεταγόμασταν τρομαγμένοι. Μερικοί σίγουρα κατάλαβαν τι έπαιζε αλλά δεν μας ένοιαζε και πολύ. Μπορούσαμε βέβαια να πάμε σπίτι μου αλλά μας άρεσε που αυτό που κάναμε ήταν απαγορευμένο και ριψοκίνδυνο.

Την άλλη μέρα ήρθε στο σπίτι μου. Εκεί πλέον μπορούσαμε να είμαστε άνετοι κι ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλαμε. Πολύ μου άρεσε που μπορούσα να βυθιστώ στην αγκαλιά του και να μείνω εκεί για ώρες. Δυστυχώς χτες δεν βρεθήκαμε και σήμερα πάλι δεν το νομίζω. Μου λείπει και θέλω να τον δω αλλά δεν βολεύει ρε γαμώτο.

Πάντως χτες έκανα ή μάλλον παραλίγο να κάνω την αμαρτία μου. Το βράδυ που πήγα σε ένα live με τον κολλητό μου, ακριβώς μπροστά μου ήταν ένα πολύ ωραίο παιδί. Δεν ξέρω γιατί αλλά κόλλησα μαζί του. Τον κοιτούσα συνέχεια. Και μετά αποφάσισα να πάω να του μιλήσω. Φοβόμουν βέβαια αλλά μου είχε γίνει εμμονή. Κάποια στιγμή που έκλεισε η μουσική και είχε ησυχία, σκέφτηκα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή. Αλλά όσο εγώ το σκεφτόμουν, αυτός με τον φίλο του, πήγαν προς την πόρτα. Εγώ τότε τους ακολούθησα μέχρι έξω και ήμουν έτοιμος να τον ρωτήσω αν θα ήθελε να πηγαίναμε για καφέ. Αλλά δυστυχώς μιλούσε στο κινητό. Έκανα έναν κύκλο και ξαναμπήκα μεσα. Ίσως ήταν για το καλύτερο. Τι συμβαίνει με μένα; Τόσο καιρό μόνος δεν έκανα τίποτα. Τώρα που είμαι με ένα καλό παιδί, βρήκα το θάρρος να πάω να την πέσω σε κάποιον. Δεν είμαι καλά. Αλλά εφόσον δεν έγινε τίποτα, δεν πειράζει.