Πήγα την Δευτέρα για συνέντευξη σε μια αεροπορική εταιρία. Βέβαια, πιο πολύ σαν κουβέντουλα ήταν, παρά σαν συνέντευξη υποψηφίου με την τυπική έννοια. Ο τύπος με τον οποίο μίλησα, μου είπε ότι δεν είχε ιδέα για το πότε θα με ειδοποιήσουν, αν τελικά με πάρουν. Μπορεί και αύριο, μπορεί και τον Ιούνιο...

Χτες πήγα να μιλήσω για δουλειά σε μία ταβέρνα. Λιγότερο glamorous φυσικά αλλά δεν με ενοχλεί. Ο ιδιοκτήτης είναι γνωστός ενός φίλου, πήγα δηλαδή συστημένος. Καλός μου φάνηκε ο υπεύθυνος και το μαγαζί ήταν αρκετα συμπαθητικό. Επειδή όμως δεν έχω εμπειρία από τέτοια δουλειά, μου είπε να ξαναπάω μετά το Πάσχα, καθώς αυτές τις μέρες θα γίνεται χαμός κι εγώ δεν θα ξέρω τι μου γίνεται. Ευτυχώς επειδή δεν είχα όρεξη να δουλέψω τις μέρες του Πάσχα αλλά θα πρέπει να βοηθήσω και σε κάτι δουλίτσες στο πατρικό μου.

Χτες το βράδυ με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος μου, με τον οποίο είχαμε να μιλήσουμε πάνω απο έναν μήνα. Συνέχεια σκεφτόμουν ότι πρέπει να του τηλεφωνήσω αλλά δεν το έκανα. Ήρθε για λίγο από το σπίτι και τα είπαμε. Πολυ το χάρηκα. Θυμώνω με τον εαυτό μου, που δεν αφιερώνω χρόνο στις σχέσεις μου με τους άλλους. Είναι τόσα τα άτομα με τα οποία θέλω να επικοινωνήσω και δεν το κάνω, χωρίς να έχω ιδιαίτερο λόγο. Απλώς αφιερώνω τον χρόνο μου σε μικρότερης σημασίας πράγματα.

Σήμερα θα έρθει η αδερφή μου με τον γαμπρό μου εδώ και αύριο θα πάμε όλοι μαζί στην Κοζάνη. Έσπασα το προηγούμενο ρεκόρ του ενός μήνα. Έξι βδομάδες!!! Έφτασα σε σημείο να θέλω να πάω πίσω, να δω την οικογένεια και τους φίλους μου. Άλλωστε Πάσχα έρχεται, καλά είναι να το περάσω μαζί τους. Αλλά ξέρω ότι μετα τις πρώτες δυο-τρεις μέρες θα μου λείψει η Θεσσαλονίκη.

Infadels - Free Things For Poor People