Για κάποιον που είναι gay είναι ίσως λίγο πιο περίπλοκο το θέμα "Στρατός" καθώς εκτός από όλα τ' άλλα έχει και το θέμα της ομοφυλοφιλίας να σκεφτεί. Ο μεγαλύτερος φόβος είναι μήπως μαθευτεί και γίνει ρόμπα σε όλο το στρατόπεδο.
Εγώ ήμουν πολύ τυχερός καθώς τους τελευταίους εννιά μήνες ήμους στο ίδιο μέρος κι έτσι έκανα κολλητούς φίλους, για την ακρίβεια ήμασταν μια παρέα τεσσάρων ατόμων. Μέσα σε τόσους μήνες, όπως είναι φυσικό ανοίχτηκα αρκετά και ήμουν πιο χαλαρός μαζί τους όσο περνούσε ο καιρός. Σκεφτόμουν να τους το πω κάποια στιγμή, αφού είμασταν κολλητοί, ταιριάζαμε πάρα πολύ και ήταν όλοι τους ανοιχτόμυαλοι και άνετοι σε πολλά θέματα. Είχαν αρχίσει έτσι κι αλλιώς να υποπτεύονται. Αλλά περίμενα να απολυθώ πρώτα για καλό και για κακό.
Μια μέρα πήγα επισκεπτήριο στο στρατόπεδο. Αυτόι ήταν πιο νέοι και θα απολύονταν αργότερα. Εκείνη την περίοδο κάτι παιζόταν με έναν γκόμενο και ανταλλάσαμε πολλά μηνύματα. Όταν ήμουν μαζί τους και έβλεπαν αυτό το νταραβέρι και ρωτούσαν τι γίνεται τους έλεγα βεβαίως ότι είναι γκόμενα. Επίσης ποτέ δεν άφηνα κανέναν να πάρει το κινητό μου για να δουν τις φωτογραφίες και video που είχα, επειδή είχα και "ακατάλληλο" υλικό μέσα.
Κάποια στιγμή μιλούσαμε για κάτι κι έδωσα το κινητό μου στον ένα να δει μια φωτογραφία. Κι εκεί που την κοιτούσε, πέρνει το κινητό και αρχίζει να τρέχει. Εγώ τον πήρα από πίσω αλλά μέχρι να τον σταματήσω αυτός τρέχοντας, μπήκε στα μηνύματα και διάβαζε. Όταν είδε το κινητό γεμάτο μνμ με το όνομα Ανέστης και τα πρώτα που διάβασε ήταν γκομενικά, δε χρειαζόταν παραπάνω αποδείξεις.
Οι άλλοι δύο ήταν παρών στην όλη φάση. Ε, μετά το παραδέχτηκα. Όπως το περίμενα, ήταν απολύτως άνετοι. Το αντιμετώπισαν ως κάτι φυσιολογικό κι όχι σαν να έχει μπει μέσα μου ο διάολος. "Γιατί δε μας το έλεγες τόσο καιρό; Σιγά το πράγμα." μου έλεγαν. Μπορεί βέβαια το ότι πήρε το κινητό και διαβασε τα μνμ να φαίνεται κάπως άσχημο αλλά το έκανε επειδή το είχε καταλάβει και ήθελε να με κάνει να το παραδεχτώ και να μην κρύβομαι από αυτούς.
Ενάμισι χρόνο μετά ήμαστε ακόμα φίλοι αν και δεν ζούμε όλοι στην ίδια πόλη. Ξέρουν για μένα και δεν τρέχει τίποτα. Μάλιστα συζητάμε για τα γκομενικά μου όπως κι αυτοι για τα δικά τους. Σημαίνει πολλά για μένα αυτή η αντιμετώπιση. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι σοβαροί που δέχονται τους άλλους όπως είναι και δε το παίζουν ανώτεροι.
Εγώ ήμουν πολύ τυχερός καθώς τους τελευταίους εννιά μήνες ήμους στο ίδιο μέρος κι έτσι έκανα κολλητούς φίλους, για την ακρίβεια ήμασταν μια παρέα τεσσάρων ατόμων. Μέσα σε τόσους μήνες, όπως είναι φυσικό ανοίχτηκα αρκετά και ήμουν πιο χαλαρός μαζί τους όσο περνούσε ο καιρός. Σκεφτόμουν να τους το πω κάποια στιγμή, αφού είμασταν κολλητοί, ταιριάζαμε πάρα πολύ και ήταν όλοι τους ανοιχτόμυαλοι και άνετοι σε πολλά θέματα. Είχαν αρχίσει έτσι κι αλλιώς να υποπτεύονται. Αλλά περίμενα να απολυθώ πρώτα για καλό και για κακό.
Μια μέρα πήγα επισκεπτήριο στο στρατόπεδο. Αυτόι ήταν πιο νέοι και θα απολύονταν αργότερα. Εκείνη την περίοδο κάτι παιζόταν με έναν γκόμενο και ανταλλάσαμε πολλά μηνύματα. Όταν ήμουν μαζί τους και έβλεπαν αυτό το νταραβέρι και ρωτούσαν τι γίνεται τους έλεγα βεβαίως ότι είναι γκόμενα. Επίσης ποτέ δεν άφηνα κανέναν να πάρει το κινητό μου για να δουν τις φωτογραφίες και video που είχα, επειδή είχα και "ακατάλληλο" υλικό μέσα.
Κάποια στιγμή μιλούσαμε για κάτι κι έδωσα το κινητό μου στον ένα να δει μια φωτογραφία. Κι εκεί που την κοιτούσε, πέρνει το κινητό και αρχίζει να τρέχει. Εγώ τον πήρα από πίσω αλλά μέχρι να τον σταματήσω αυτός τρέχοντας, μπήκε στα μηνύματα και διάβαζε. Όταν είδε το κινητό γεμάτο μνμ με το όνομα Ανέστης και τα πρώτα που διάβασε ήταν γκομενικά, δε χρειαζόταν παραπάνω αποδείξεις.
Οι άλλοι δύο ήταν παρών στην όλη φάση. Ε, μετά το παραδέχτηκα. Όπως το περίμενα, ήταν απολύτως άνετοι. Το αντιμετώπισαν ως κάτι φυσιολογικό κι όχι σαν να έχει μπει μέσα μου ο διάολος. "Γιατί δε μας το έλεγες τόσο καιρό; Σιγά το πράγμα." μου έλεγαν. Μπορεί βέβαια το ότι πήρε το κινητό και διαβασε τα μνμ να φαίνεται κάπως άσχημο αλλά το έκανε επειδή το είχε καταλάβει και ήθελε να με κάνει να το παραδεχτώ και να μην κρύβομαι από αυτούς.
Ενάμισι χρόνο μετά ήμαστε ακόμα φίλοι αν και δεν ζούμε όλοι στην ίδια πόλη. Ξέρουν για μένα και δεν τρέχει τίποτα. Μάλιστα συζητάμε για τα γκομενικά μου όπως κι αυτοι για τα δικά τους. Σημαίνει πολλά για μένα αυτή η αντιμετώπιση. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι σοβαροί που δέχονται τους άλλους όπως είναι και δε το παίζουν ανώτεροι.
