Για κάποιον που είναι gay είναι ίσως λίγο πιο περίπλοκο το θέμα "Στρατός" καθώς εκτός από όλα τ' άλλα έχει και το θέμα της ομοφυλοφιλίας να σκεφτεί. Ο μεγαλύτερος φόβος είναι μήπως μαθευτεί και γίνει ρόμπα σε όλο το στρατόπεδο.
Εγώ ήμουν πολύ τυχερός καθώς τους τελευταίους εννιά μήνες ήμους στο ίδιο μέρος κι έτσι έκανα κολλητούς φίλους, για την ακρίβεια ήμασταν μια παρέα τεσσάρων ατόμων. Μέσα σε τόσους μήνες, όπως είναι φυσικό ανοίχτηκα αρκετά και ήμουν πιο χαλαρός μαζί τους όσο περνούσε ο καιρός. Σκεφτόμουν να τους το πω κάποια στιγμή, αφού είμασταν κολλητοί, ταιριάζαμε πάρα πολύ και ήταν όλοι τους ανοιχτόμυαλοι και άνετοι σε πολλά θέματα. Είχαν αρχίσει έτσι κι αλλιώς να υποπτεύονται. Αλλά περίμενα να απολυθώ πρώτα για καλό και για κακό.
Μια μέρα πήγα επισκεπτήριο στο στρατόπεδο. Αυτόι ήταν πιο νέοι και θα απολύονταν αργότερα. Εκείνη την περίοδο κάτι παιζόταν με έναν γκόμενο και ανταλλάσαμε πολλά μηνύματα. Όταν ήμουν μαζί τους και έβλεπαν αυτό το νταραβέρι και ρωτούσαν τι γίνεται τους έλεγα βεβαίως ότι είναι γκόμενα. Επίσης ποτέ δεν άφηνα κανέναν να πάρει το κινητό μου για να δουν τις φωτογραφίες και video που είχα, επειδή είχα και "ακατάλληλο" υλικό μέσα.
Κάποια στιγμή μιλούσαμε για κάτι κι έδωσα το κινητό μου στον ένα να δει μια φωτογραφία. Κι εκεί που την κοιτούσε, πέρνει το κινητό και αρχίζει να τρέχει. Εγώ τον πήρα από πίσω αλλά μέχρι να τον σταματήσω αυτός τρέχοντας, μπήκε στα μηνύματα και διάβαζε. Όταν είδε το κινητό γεμάτο μνμ με το όνομα Ανέστης και τα πρώτα που διάβασε ήταν γκομενικά, δε χρειαζόταν παραπάνω αποδείξεις.
Οι άλλοι δύο ήταν παρών στην όλη φάση. Ε, μετά το παραδέχτηκα. Όπως το περίμενα, ήταν απολύτως άνετοι. Το αντιμετώπισαν ως κάτι φυσιολογικό κι όχι σαν να έχει μπει μέσα μου ο διάολος. "Γιατί δε μας το έλεγες τόσο καιρό; Σιγά το πράγμα." μου έλεγαν. Μπορεί βέβαια το ότι πήρε το κινητό και διαβασε τα μνμ να φαίνεται κάπως άσχημο αλλά το έκανε επειδή το είχε καταλάβει και ήθελε να με κάνει να το παραδεχτώ και να μην κρύβομαι από αυτούς.
Ενάμισι χρόνο μετά ήμαστε ακόμα φίλοι αν και δεν ζούμε όλοι στην ίδια πόλη. Ξέρουν για μένα και δεν τρέχει τίποτα. Μάλιστα συζητάμε για τα γκομενικά μου όπως κι αυτοι για τα δικά τους. Σημαίνει πολλά για μένα αυτή η αντιμετώπιση. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι σοβαροί που δέχονται τους άλλους όπως είναι και δε το παίζουν ανώτεροι.
Εγώ ήμουν πολύ τυχερός καθώς τους τελευταίους εννιά μήνες ήμους στο ίδιο μέρος κι έτσι έκανα κολλητούς φίλους, για την ακρίβεια ήμασταν μια παρέα τεσσάρων ατόμων. Μέσα σε τόσους μήνες, όπως είναι φυσικό ανοίχτηκα αρκετά και ήμουν πιο χαλαρός μαζί τους όσο περνούσε ο καιρός. Σκεφτόμουν να τους το πω κάποια στιγμή, αφού είμασταν κολλητοί, ταιριάζαμε πάρα πολύ και ήταν όλοι τους ανοιχτόμυαλοι και άνετοι σε πολλά θέματα. Είχαν αρχίσει έτσι κι αλλιώς να υποπτεύονται. Αλλά περίμενα να απολυθώ πρώτα για καλό και για κακό.
Μια μέρα πήγα επισκεπτήριο στο στρατόπεδο. Αυτόι ήταν πιο νέοι και θα απολύονταν αργότερα. Εκείνη την περίοδο κάτι παιζόταν με έναν γκόμενο και ανταλλάσαμε πολλά μηνύματα. Όταν ήμουν μαζί τους και έβλεπαν αυτό το νταραβέρι και ρωτούσαν τι γίνεται τους έλεγα βεβαίως ότι είναι γκόμενα. Επίσης ποτέ δεν άφηνα κανέναν να πάρει το κινητό μου για να δουν τις φωτογραφίες και video που είχα, επειδή είχα και "ακατάλληλο" υλικό μέσα.
Κάποια στιγμή μιλούσαμε για κάτι κι έδωσα το κινητό μου στον ένα να δει μια φωτογραφία. Κι εκεί που την κοιτούσε, πέρνει το κινητό και αρχίζει να τρέχει. Εγώ τον πήρα από πίσω αλλά μέχρι να τον σταματήσω αυτός τρέχοντας, μπήκε στα μηνύματα και διάβαζε. Όταν είδε το κινητό γεμάτο μνμ με το όνομα Ανέστης και τα πρώτα που διάβασε ήταν γκομενικά, δε χρειαζόταν παραπάνω αποδείξεις.
Οι άλλοι δύο ήταν παρών στην όλη φάση. Ε, μετά το παραδέχτηκα. Όπως το περίμενα, ήταν απολύτως άνετοι. Το αντιμετώπισαν ως κάτι φυσιολογικό κι όχι σαν να έχει μπει μέσα μου ο διάολος. "Γιατί δε μας το έλεγες τόσο καιρό; Σιγά το πράγμα." μου έλεγαν. Μπορεί βέβαια το ότι πήρε το κινητό και διαβασε τα μνμ να φαίνεται κάπως άσχημο αλλά το έκανε επειδή το είχε καταλάβει και ήθελε να με κάνει να το παραδεχτώ και να μην κρύβομαι από αυτούς.
Ενάμισι χρόνο μετά ήμαστε ακόμα φίλοι αν και δεν ζούμε όλοι στην ίδια πόλη. Ξέρουν για μένα και δεν τρέχει τίποτα. Μάλιστα συζητάμε για τα γκομενικά μου όπως κι αυτοι για τα δικά τους. Σημαίνει πολλά για μένα αυτή η αντιμετώπιση. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι σοβαροί που δέχονται τους άλλους όπως είναι και δε το παίζουν ανώτεροι.
6 σχόλια
υπάρχει και άλλη οπτική. στο στρατό λίγο πολύ όλοι έχουν τα ζόρια τους, οπότε ο κάθένας κοιτάει την πάρτη του και να περάσει ο χρόνος να σηκωθούμε να φύγουμε. οπότε είναι και λογικό οι απλοί φαντάροι να μην ασχολούνται.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι εξάλλου με αυτούς ουσιαστικά συζείς μαζί τους οπότε είναι πολύ δύσκολο να κρύβεσαι. πρέπει να είαι πολύ καλός ηθοποιός. εμένα πολλοί το κατάλαβαν τότε, χωρίς όμως να μου το πουν. το βλέμμα τους όμως έλεγε : ξέρω ότι το κρύβεις και για αυτό δεν θα σε φέρω σε δύσκολη θέση.
όμορφο, αν και ριψοκίνδυνο coming out
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ ήμουν σαφώς πιο συγκρατημένος εντός στρατοπέδου...
Καλή βδομάδα, και μη ξεχνάς, από αυριο νέα θεματική βδομάδα για το MET.tv
Ακόμα ένα παράδειγμα ότι αλλάζουν τα πράγματα προς το καλύτερο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια ήσουν και τυχερός, δεν το συζητάμε αυτό!
είσαι τυχερός που έπεσες σε μία περίπτωση παράδειγμα της γενικότερης στροφής της κοινωνίας προς το θέμα. Πάντα οι Έλληνες ήμαστε ανεκτικοί στους ομοφυλόφιλους, αλλά τώρα τελευταία με προεξάροντες τους πιτσιρικάδες το λέμε κιόλας ότι δεν έχουμε πρόβλημα. παλιά υπήρχε μία κάποια υποκρισία. μπεεε φίλε, ωραίο blog παρεμπιτόντως. :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΉθελες δεν ήθελες, που λένε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν ωραίο, όμως και νομίζω πως παρόλα όσα θέλουν να μας πλασάρουν, η κοινωνία (αυτή η χιλιοειπωμένη..) έχει προχωρήσει.
Ήσουν πολύ τυχερός! Σου βγήκε σε καλό. Σχεδόν σπάνιο... και ακόμη περίεργο είναι που μιλάτε ακόμη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράψε ένα σχόλιο: