Έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι προσωπικό στο blog. Όχι ότι δεν έχουν γίνει πράγματα στη ζωή μου, δεν ένιωθα όμως την ανάγκη να τα γράψω. Η πιο σημαντική εξέλιξη είναι ότι χώρισα. Η σχέση που ξεκίνησε σχεδόν ένα χρόνο πριν, τον Δεκέμβριο του 14' έχει ήδη λήξει και ίσως να είναι ο πιο άσχημος χωρισμός που έχω περάσει μέχρι τώρα.
Υπήρχαν γκρίνιες, ζήλιες και παράπονα σχεδόν από την αρχή, όμως το τελειωτικό χτύπημα ήρθε τον 8ο μήνα σχέσης, όταν παραδέχθηκα ότι δεν ήμουν ερωτευμένος μαζί του. Ήταν ένα σοκ για εκείνον, παρόλο που είχε καταλάβει ότι δεν υπήρχε τρελό πάθος από τη μεριά μου. Ακολούθησε ένας ακόμη δύσκολος μήνας με καυγάδες, πολλές συζητήσεις και σκέψεις. Εγώ ήμουν πιο χαλαρός, εκείνος απ' την άλλη, ήταν μπερδεμένος. Δεν ήξερε αν έπρεπε να μείνει μαζί μου, γνωρίζοντας όμως ότι εγώ δεν ήμουν ερωτευμενός ή αν θα ήταν καλύτερο να με παρατήσει και να βρει κάποιον άλλον.
Τελικά αποφάσισε το δεύτερο, δίνοντας τέλος στη σχέση μας μετά από εννέα μήνες. Εγώ απλά το δέχθηκα καθώς χωρίς έρωτα, η στεναχώρια είναι μικρότερη. Επίσης, έδειξα κατανόηση. Του άξιζε να έχει έναν σύντροφο που τον θέλει σαν τρελός. Θα αναρωτιόταν κανείς γιατί εγώ να θέλω να μείνω σε αυτή τη σχέση. Εγώ περνούσα καλά γενικά (όταν δεν γκρίνιαζε ή ζήλευε), μου άρεσε και μου κάλυπτε εν μέρη τις ανάγκες μου. Ισως να ήταν συμβιβασμός, όμως αν ήθελα να ήμουν απλά με κάποιον, θα μπορούσα να βρω οποιονδήποτε και δεν θα περίμενα τόσο καιρό για να το κάνω. Στον Σ. βγήκα κάτι που δεν είχα βρει στους προηγούμενους.
Το πιο περίπλοκο μέρος όμως ήταν αυτό που ακολούθησε. Μία σχέση που θα γινόταν φιλική. Το φιλικό όμως έγινε και σεξουαλικό 2-3 φορές αφότου χωρίσαμε. Εκείνος όμως κατά βάθος με ήθελε ακόμα, δεν είχε αποδεχθεί όσα είχαν γίνει και το ότι κάναμε σεξ, τον μπέρδευε ακόμα περισσότερο. Σε συνδυασμό με άλλα ψυχολογικά που είχε, από την οικογένεια του, έφτασε στα όρια του παραλογισμού. Με πήρε τηλέφωνο μία μέρα και μου εξηγούσε επί 1,5 ώρα (!) γιατί δεν θέλει άλλο να μιλάει μαζί μου. Περιττό να πω, ότι η συζήτηση δεν ήταν και πολύ κόσμια. Στο τέλος βέβαια το αναίρεσε, λεγοντάς μου ότι ήθελε απλά να δει πως θα αντιδράσω...
Το σκηνικό επαναλήφθηκε μετά από τρεις μέρες. Μετά από αμέτρητες προσβολές και κακίες, μου είπε ότι δεν θέλει να μου ξαναμιλήσει. Εγώ σε αυτό το σημείο δεν έδινα πια σημασία σε αυτά που έλεγε. Ήταν φανερό ότι είχε πληγωθεί κι έβγαζε τον χειρότερο του εαυτό. Δεν είχε νόημα να κάνω κάποια προσπάθεια γι αυτό απλά εγώ συμφώνησα μαζί του. Αυτός όμως έριχνε δηλητήριο. Εν τω μεταξύ, μου είπε ότι δεν θέλει να είμαι στη ζωή του αλλά τον ενόχλησε που τον έσβησα από το facebook επειδή "θα ήθελε να μαθαίνει τι κάνω"!
Αφού ηρέμησε, μου ζήτησε να βρεθούμε από κοντά για ένα τυπικό αντίο. Και τότε πάλι, άρχισε τις κατηγορίες, θυμήθηκε όλα τα στραβά μου χωρίς όμως να αναγνωρίζει την απαράδεκτη συμπεριφορά του τις τελευταίες μέρες. Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν βγάλαμε άκρη. Την ίδια μέρα, μου στέλνει μήνυμα ξανά, να μου πει, με βρισιές, ότι δεν θέλει να μιλάμε και ότι με έκανε block στο fb! Μιλάμε για παράνοια. Εγώ χάρηκα επειδή επιτέλους θα ησύχαζα. Αρκετά είχε τραβήξει όλο αυτό. Μετά από δύο μέρες, μου ζήτησε συγνώμη για τη συμπεριφορά του, μου εξήγησε ότι είναι ακόμα κολλημένος μαζί μου και δεν ξέρει τι να κάνει... Ευτυχώς απο τότε δεν έχει ξαναεμφανιστεί. Με έκανε να μην θέλω ούτε να τον δω, ούτε να τον ακούσω. Ελπίζω με τον καιρό να ηρεμήσει, να μπορέσει να προχωρήσει και να μην ξεσπάει σε μένα...
1 σχόλια
Δεν θα έλεγα ότι είναι παρανοϊκός, απλώς ίσως πληγώθηκε πολύ και δεν ήξερε πώς να το αντιμετωπίσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράψε ένα σχόλιο: