ομοφοβία
ομοφυλοφιλία
ρατσισμός
Τηλεοπτική (και όχι μόνο) υποκρισία
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 201118:00Voltsek
Έχει απο καιρό αποδειχτεί η ανικανότητα της ελληνικής τηλεόρασης να προβάλλει μία φυσιολογική εικόνα του σύχγρονου gay άντρα. Όπως επίσης έχει αποδειχθεί η ρατσιστική-ομοφοβική νοοτροπία του ΕΣΡ, το οποίο απαγορεύει και τιμωρεί την προβολή ομοφυλοφιλικου περιεχομένου με πρόφαση την προστασία του νεανικού κοινού και την αποφυγή λανθασμένων προτύπων. Τα παραδείγματα πολλά:
1ο παράδειγμα
Στη σειρά του Χ. Παπακαλιάτη "Κλείσε τα μάτια", επιβλήθηκε πρόστιμο για την περιβόητη σκηνή όπου δύο άντρες φιλήθηκαν στο στόμα. Η σκηνή ήταν σύντομης διάρκειας και έδειχνε κάτι απολύτως φυσιολογικό σεναριακά, εφόσον οι δύο πρωταγωνιστές υποτίθεται ότι ήταν ζευγάρι.
2ο παράδειγμα
Πάλι σε σειρά του Χ. Παπακαλιάτη, στο "4", όπου η σκηνή δεν είχε ομοφυλοφιλικό αλλά σεξουαλικό περιεχόμενο. Συγκεκριμένα, έδειχνε έναν από τους πρωταγωνιστές να αυνανίζεται. Φυσικά δεν είδαμε όλη την εικόνα, παρα μόνο την γυμνή πλάτη του ηθοποιού και την χαρακτηριστική κίνηση του χεριού που υποδηλώνει την πράξη.
3ο παράδειγμα
Στο video clip "Firework" της Katy Perry, βλέπουμε δύο νεαρά παιδιά να ανταλλάσουν ένα φιλί μέσα σε ένα club. Η σκηνή διαρκεί λιγότερο από δύο δευτερόλεπτα. Παρ' όλα αυτά, στο MTV, όπου έχει τύχει να το δω επανειλημμένα, το επίμαχο σημείο του φιλιού καλύπτεται με μία θολούρα. Σύμφωνα με τους υπεύθυνους του καναλιού, το κάνουν αυτό κατόπιν εντολής του ΕΣΡ, και πάλι για να προστατέψουν τους κατά κύριο λόγο, νεαρούς τηλεθεατές.
Πριν λίγες μέρες, μία από τις σημαντικότερες ειδήσεις στα δελτία ήταν ο θάνατος του Καντάφι. Το θέμα συνοδευόταν από video όπου βλέπαμε τον Καντάφι καλυμμένο με αίμα, να τον βασανίζουν και να τον απειλούν. Επίσης σε άλλο video, είχαμε την ευκαιρία να δούμε μία ομάδα ανθρώπων να χαίρονται για τον θανατό του και να παρουσιάζουν τον δολοφόνο του ως ήρωα. Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, οι εικόνες ήταν άκρως βίαιες και αποκρουστικές. Βεβαίως όμως ήταν "απαραίτητες" για την πλήρη ενημέρωση του κοινού, ακόμα και των μικρών παιδιών που θα μπορούσαν άνετα να παρακολουθούν εκείνη την ώρα τηλεόραση.
Κι εδώ λοιπόν έχουμε το εξής παράδοξο. Από τη μία πλερά έχουμε το ΕΣΡ αλλά και την κοινωνία γενικότερα που δήθεν ενοχλείται από τους gay και τον τρόπο ζωής τους και δεν θέλουν να αντικρύζουν καν εικόνες που μαρτυρούν την ύπαρξη αυτής της κοινωνικής ομάδας. Από την άλλη πλευρά έχουμε σκηνές βίας και πολέμου που όμως δεν ενοχλούν κανέναν, επειδή έχουμε συνηθίσει σε αυτές τις εικόνες και τις θεωρούμε μέρος της ζωής μας. Άλλωστε και οι περισσότερες ταινίες έχουν παρόμοιο υλικό.
Με λίγα λόγια, όταν εκδηλώσεις αγάπης και τρυφερότητας όπως π.χ. ένα αθώο φιλί, έστω και μεταξύ δύο αντρών αντιμετωπίζεται ως επικίνδυνο και παρα φύσιν ενώ αντίθετα σκηνές μίσους και βίας γίνονται αποδεκτές χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις, μπορούμε εύκολα να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι υπάρχει έλλειψη παιδείας και ότι δυστυχώς έχουμε ξεχάσει την αξία της ζωής και της ανθρωπιάς.
